Η φράση του τίτλου δεν είναι δική μου. Την είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της Ολομέλειας της Βουλής τον Νοέμβριο του 2020, σε κοινοβουλευτική συζήτηση για τη διεξαγωγή ή μη τότε της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου εν μέσω πανδημίας.
Την θυμήθηκα χθες το βράδυ όταν βρισκόταν σε εξέλιξη ο… καθιερωμένος πετροπόλεμος μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών στους χώρους γύρω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκηςπριν και μετά την πορεία στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες πολίτες. Ασφαλώς τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Όμως, ως χώρα, μήπως ήρθε η ώρα να βάλουμε στην άκρη τον βολικό μύθο που διαιωνίζουν ορισμένα ιδεολογικά άβατα ότι η Μεταπολίτευση αποτέλεσε την «καταστροφή» της Ελλάδας;
Τα τελευταία 24ωρα άκουσα πολλούς ευνοημένους της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να μιλούν για «μελανά κεφάλαια» που ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας. Δεν θα ασχοληθώ με τις υπερβολές τους, ούτε φυσικά και με εκείνους που απαξιώνουν τη «γενιά του Πολυτεχνείου» επειδή είναι της μόδας ή έτσι τους εξυπηρετεί.
Κατ’ εμέ και νομίζω για το σύνολο των σημερινών σαραντάρηδων, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν τα καλύτερα της σύγχρονης Ελλάδας. Έχουμε σταθερή δημοκρατία, ομαλή εναλλαγή κυβερνήσεων, ανάπτυξη, ραγδαία άνοδο της κατανάλωσης, προστασία των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και τουλάχιστον μέχρι το 2009 διαρκή βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου έστω και με… δανεικά. Σε αυτά τα 48 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε από την εσχατιά των Βαλκανίων στον πυρήνα της Ευρώπης. Με τα οφέλη να ήταν προφανή για όλους μας. Μηδενός εξαιρουμένου.
Έγιναν λάθη; Ασφαλώς…
Τα πληρώσαμε ακριβά; Με το παραπάνω, δίχως αμφιβολία…
Παρόλα αυτά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι παρά τα λάθη η Μεταπολίτευση βοήθησε την Ελλάδα να κάνει ένα ιστορικό άλμα. Και τώρα, που βγαίνουμε από τον λαβύρινθο των μνημονίων, οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Να κλείσουμε τα μέτωπα του χθες και να επικεντρωθούμε στο απαιτητικό αύριο δίχως να χτίζουμε πάνω στις στρεβλώσεις.
Για να το πετύχουμε θα πρέπει να δούμε την καθημερινή πραγματικότητα δίχως παρωπίδες έχοντας κάνει πρωτίστως την αυτοκριτική μας. Αρκετά με την ανακατασκευή της ιστορικής πραγματικότητας. Διότι, Έθνος που γαλουχείται με φαντασιώσεις για το χθες θα διαμορφώσει λάθος εικόνα για το μέλλον.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο που η πολιτική πρέπει να προτείνει ρεαλιστικές πολιτικές οι οποίες με τη σειρά τους θα απαντούν στις υπεραπλουστεύσεις των λαϊκιστών και θα καλύπτουν τις ανάγκες των πολιτών, ενδυναμώνοντας τη σχέση πολίτη-πολιτικής.
Η αρχή πρέπει να γίνει με τις νέες γενιές, εκείνες που διαχρονικά διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στο αφήγημα κάθε εθνικού βιβλίου.