Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία να μάθουμε να συζητάμε

από Κωσταρέλλα Ιωάννα
sms

Πάει,  φεύγει κι αυτή η ευκαιρία να συζητήσουμε ήρεμα για ένα θέμα, που κατ’ εξοχήν προσφέρεται για να βρεθούμε στα μισά του δρόμου. Όπως κάθε θέμα που προσδιορίζεται ως «εθνικό», επομένως απαιτεί ευρεία συναίνεση και ανοιχτές συζητήσεις. Κυρίως, όμως, ανοιχτά μυαλά.

Η συζήτηση για το «Μακεδονικό» ή «Σκοπιανό» -αν προτιμάτε- έγινε μια ακόμη χαμένη ευκαιρία να αποκτήσουμε, επιτέλους, μια κοινή γραμμή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», ως μοχλό πίεσης στην άσκηση πολιτικής για εσωτερική  κατανάλωση.

Δεν το κάναμε, γιατί του πατριωτικού αισθήματος, όπως φαίνεται, υπερισχύει το μικροπολιτικό καθήκον να δημιουργούνται εμπρηστικές συνθήκες που καθιστούν τη συζήτηση σχεδόν αδύνατη.

Όλες τις προηγούμενες ημέρες, η ενημέρωση για τη Συμφωνία, ως περιεχόμενο και ως επιπτώσεις, έγινε δια μέσω ομιλουσών κεφαλών και αποσπασματικών εικόνων που είχαν σκοπό να δημιουργήσουν αίσθηση.  Τα λεκτικά οχήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τις περισσότερες πλευρές είχαν στόχο να «οπαδοποιήσουν» και να προπαγανδίσουν και όχι να ενημερώσουν ή να πληροφορήσουν.

Καλλιτέχνες και διανοούμενοι επιστρατεύθηκαν για να ασκήσουν την επιρροή τους. Μέσα ενημέρωσης  στρατεύθηκαν πλήρως στον αγώνα της μιας ή της άλλης πλευράς.

Και στο μέσο οι πολίτες που περισσότερο συναισθηματικοί από κάθε άλλη φορά, έπρεπε να καταλάβουν αν είναι με το «υπέρ» ή με το «κατά», παλεύοντας μεταξύ των βαθιά ριζωμένων προκαταλήψεων και στερεοτύπων της κυρίαρχης ιδεολογίας και της κατανόησης των παιγνίων της εξωτερικής πολιτικής.

Έτσι φτάσαμε εκεί που φτάνουμε κάθε φορά. Να πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε με αυτούς ή με τους άλλους και όχι να σκεφτούμε που θέλουμε να πάμε την επόμενη  μέρα.