Από τη δεκαετία του ‘80 και την περίφημη «τρύπα του Κούβελα» μέχρι και σήμερα, παρά τα αλλεπάλληλα πακέτα των Ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων, τα κορυφαία στελέχη που έδωσε η πόλη σε όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και τις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις τους για υποδομές που θα έλυναν το συγκοινωνιακό, το αναπτυξιακό και το περιβαλλοντικό πρόβλημα που ταλαιπωρούν την πόλη, η Θεσσαλονίκη του ενός και πλέον εκατομμυρίου κατοίκων εξακολουθεί να ζει στον κόσμο των ματαιώσεων και των διαψεύσεων.
Μια πόλη με τον τίτλο της συμπρωτεύουσας που λειτουργεί περισσότερο σαν «παρηγοριά στον άρρωστο» και καθόλου σαν αφορμή για αποκέντρωση και ανάπτυξη. Η εικόνα, άλλωστε, των Θεσσαλονικέων που αναγκάζονται να ανεβοκατεβαίνουν στην Αθήνα για να τελειώσουν μια δουλειά είναι εύγλωττη, όσο και χαρακτηριστική για τις αιτίες που κρατούν μια μεγαλούπολη καθηλωμένη και καθημαγμένη.
Μια πόλη με ένα επαρχιακό αεροδρόμιο που λόγω κακών πολιτικών επιλογών έχασε εδώ και δεκαετίες, από εκείνο της Κωνσταντινούπολης, τον ρόλο του διεθνούς αερολιμένα της περιοχής των Βαλκανίων, με προφανείς οικονομικές συνέπειες για την ίδια, αλλά και για τη χώρα.
Μια πόλη με μοναδικό συγκοινωνιακό φορέα έναν μεσαιωνικό όσον αφορά τις υπηρεσίες, κρατικοδίαιτο όσον αφορά τις δαπάνες και «ιδιωτικό» σε ό,τι αναφέρεται στα κέρδη των μετόχων, Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών που από το βασιλικό διάταγμα του 1957, που χάριζε το μονοπώλιο των αστικών συγκοινωνιών σε μια ομάδα προνομιούχων ιδιωτών, μέχρι και πριν από λίγους μήνες, λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα, παρέχοντας κακής ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες.
Μια πόλη με ένα έργο Μετρό που δημοπρατήθηκε το 2006 και που επρόκειτο να ολοκληρωθεί το 2012 αλλά που, κατά περίεργη σύμπτωση, σταμάτησε να κατασκευάζεται όταν η λήξη της σύμβασης του αμαρτωλού ΟΑΣΘ με το δημόσιο συνδέθηκε, δια νόμου, με την ολοκλήρωση του Μετρό. Έτσι, το μεγαλύτερο έργο υποδομής που έγινε ποτέ στην πόλη έμεινε σταματημένο και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, με τα εκατομμύρια εγκεκριμένα Ευρώ παγωμένα, με την ανεργία να χτυπά κόκκινο, τους καταστηματάρχες στις περιοχές των εργοταξίων χωρίς δουλειά και τα εργοτάξια εγκαταλελειμμένους σκελετούς από λαμαρίνα.
Μια πόλη με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, που τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 η πολιτική της αντιπαροχής την κατέστρεψε μέχρις εξαφανίσεως. Τα ίδια οικονομικά συμφέροντα και η ίδια αυτοκαταστροφική αντίληψη επανήλθαν πρόσφατα με αφορμή τα έργα του μετρό, μέσω του ανιστόρητου εκείνου διλήμματος «Ή Αρχαία ή Μετρό», προκειμένου να… ξεφορτωθούν τον Decumanus Maximus, τον μεγάλης σπουδαιότητας και αξίας Ρωμαϊκό και μετέπειτα Βυζαντινό δρόμο που μαζί με ένα τμήμα της πόλης βρέθηκαν άθικτα κατά τις ανασκαφές στον σταθμό Βενιζέλου του Μετρό.
Μια πόλη με τέσσερα πανεπιστήμια και μαζί με αυτά και με μια ζωντανή επιστημονική και ερευνητική κοινότητα, που όμως απολαμβάνει την απαξία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης, καθώς εμποδίζεται να βρει τον δρόμο της καινοτομίας και να πιάσει το νήμα της ανάπτυξης.
Μια πόλη γενέτειρα πολλών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών τους οποίους για λόγους… βιοποριστικούς κέρδισε η ξελογιάστρα Αθήνα.
Μια πόλη παραθαλάσσια που όμως έμαθε να ζει ερήμην της θάλασσας, όπως άλλωστε έμαθε να ζει και ερήμην της παράδοσης και του πολιτισμού της.
Η Θεσσαλονίκη των διαψεύσεων και των ματαιώσεων πάντως, ζει τα τελευταία δύο χρόνια μεγάλες ανατροπές.
Το Μετρό επανεκκίνησε και σε αντίθεση με τοπικά συμφέροντα και κατεστημένες αντιλήψεις προχωρεί με πολύ εντατικούς ρυθμούς, έχοντας για πρώτη φορά σαφή ορίζοντα ολοκλήρωσης.
Το αυτοκαταστροφικό δίλημμα «Ή αρχαία ή μετρό», το οποίο η εμμονή κάποιων το μετέτρεψε σε: «Ούτε αρχαία ούτε μετρό», αντικαταστάθηκε από μια διευρυμένη αντίληψη που θέλει «Και αρχαία και μετρό», τεχνολογία και πολιτισμό δηλαδή να συνυπάρχουν αρμονικά σε ένα καινοτόμο τεχνικό έργο στον σταθμό Βενιζέλου, το οποίο αναμένεται να γίνει ισχυρό τοπόσημο, συμφιλιώνοντας την πόλη με τον πολιτισμό της και οδηγώντας την στον δρόμο της βιώσιμης ανάπτυξης, μέσω της αξιοποίησης των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων.
Ο «αμαρτωλός» ΟΑΣΘ έδωσε λίγο καιρό πριν τη θέση του σε έναν δημόσιο οργανισμό, με αποτέλεσμα να δρομολογείται σήμερα η αποκατάσταση ενός ολοκληρωμένου δικτύου συνδυασμένων αστικών συγκοινωνιών, με μετρό και λεωφορεία, προς όφελος της πόλης και των πολιτών.
Τρεις μεγάλες αλλαγές που γυρίζουν την πλάτη στο κακό παρελθόν και ανοίγουν το δρόμο για τη Θεσσαλονίκη της ανάπτυξης, της ευημερίας και του πολιτισμού.