Λίγες είναι οι στιγμές που δεν ξεχνιούνται εύκολα σε μια εικοσαετή δημοσιογραφική πορεία. Μια από τις πρώτες που παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου έρχονται από το Δεκέμβριο του 1997 όταν σε κάποια πλαγιά των Πιέριων αντίκρισα μπροστά μου τα ερείπια του Γιάκοβλεφ. Μια δεύτερη εικόνα έρχεται από το 2009 και το Βελίδειο όταν ο Καραμανλής ανατρέποντας όλα τα μέχρι τότε δεδομένα των ομιλιών στη ΔΕΘ ανακοίνωνε -σε προεκλογική περίοδο- πάγωμα μισθών και συντάξεων για τα επόμενα χρόνια. Και η τρίτη εικόνα; Λίγους μήνες αργότερα στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης όταν καλύπτοντας την παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου έζησα την αίσθηση του απόλυτου χάους. Βλέποντας μπροστά μου την εκδήλωση να διαλύεται από το ντου του κόσμου.
Εξίσου σημαδιακό ήταν και το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Το παρακολούθησα από την τηλεόραση και το μούδιασμα που υπήρχε στην αίθουσα σύνταξης του Αγγελιοφόρου, όπου τότε εργαζόμουν, ήταν ευδιάκριτo. Παρόλο που μάλλον κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει τότε σε τι στενωπό μπαίνουμε.
Επακολούθησαν οκτώ δύσκολα χρόνια. Με πολλές εντάσεις, αρκετά σφιξίματα στο στομάχι, ανασφάλειες και ανατροπές. Το ταμείο είναι νωρίς να το κάνουμε. Χωρίς βιασύνες. Αλλά και γιατί πάντα θεωρούσα ότι είναι καλό να μην κρίνουμε εν θερμώ. Στο δια ταύτα τώρα, γιατί καλές οι ψυχαναλύσεις και οι αναλύσεις αλλά στο τι μέλλει γενέσθαι δυσκολευόμαστε. Γιατί φυσικά δεν αρκεί το σημερινό πολιτικό μήνυμα από την Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα, μια Ιθάκη που όπως είπε «δεν είναι μόνο η αρχή».
Τέσσερις κρίσιμες παρεμβάσεις λοιπόν από την παλιότερη εμπειρία, αλλά και από αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Προτάσεις που απαιτούν υπέρβαση των σημερινών διαχωριστικών γραμμών που δυστυχώς έχουν δημιουργηθεί ξανά στη χώρα μας. Προτάσεις με βλέμμα προς το μέλλον: με συμφωνίες για το φορολογικό σύστημα, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, αλλά και την υποχρεωτική καθιέρωση της τετραετούς θητείας στη Βουλή.
Το πρώτο χρειάζεται για την ανάπτυξη. Ας κάτσουν οι ειδικοί για ένα χρόνο και ας συμφωνήσουν τι φορολογικό σύστημα θέλουν για τη χώρα. Μελετώντας τα διεθνή παραδείγματα (γιατί δεν ανακαλύψαμε εμείς τον τροχό) και εξειδικεύοντάς τα για την Ελλάδα στα βασικά τους χαρακτηριστικά.
Νούμερο δύο: συνεννόηση για την παιδεία. Τι εκπαίδευση θέλουμε και πως θα εξασφαλίσουμε την πρόσβαση των μαθητών και των μαθητριών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γιατί είναι ένα κρίσιμο ζήτημα για την παραμονή των καλών μυαλών στην Ελλάδα.
Νούμερο τρία: αλλαγή στη δικαιοσύνη, έτσι ώστε η απονομή της να γίνεται σε γρήγορους ρυθμούς. Γιατί τα δικαστήρια μετατράπηκαν τα τελευταία χρόνια κυριολεκτικά σε ναρκοπέδιο…
Και νούμερο τέσσερα: μια συμφωνία ότι οι εκλογές θα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια. Γιατί όλα τα άλλα είναι για τα καφενεία. Οταν μια χώρα με τόσα προβλήματα συζητά επί μονίμου βάσεως και καταναλώνει δημόσια τόσο πολύ φαιά ουσία για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Ούτε οι υπουργοί, ούτε οι βουλευτές ούτε συνολικά η κρατική μηχανή, ούτε η αυτοδιοίκηση ούτε οι πολίτες. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό κατεβαίνουν τα στυλό στην κρατική μηχανή και δεν προχωρά τίποτα επειδή έπονται οι επόμενες εκλογές. Και το κυριότερο: με την τετραετή θητεία κτίζεται ένα σημαντικό διάστημα όπου η κάθε κυβέρνηση έχει άπλετο χρόνο να ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της και να εφαρμόσει την πολιτική της.
Ολα αυτά φυσικά απαιτούν και τη συναίνεση και τη συμμετοχή του κόσμου και της κοινωνίας των πολιτών.
Είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά για να πετύχουμε το «θαύμα της Ελλάδας»; Σε μια χώρα όπου ο ένας δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε με τον διπλανό του;
Θα είναι δύσκολο και θα απαιτήσει μεγάλη προσπάθεια. Γιατί έτσι και αλλιώς θαύματα σήμερα δε γίνονται…