Δεν υπάρχει η παραμικρή υποχρέωση που να προκύπτει από τις Οδηγίες της ΕΕ αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση του νερού. Το θέμα αυτό λύθηκε το 2013 με την Οδηγία 2014/23 αναφορικά με την ανάθεση συμβάσεων παραχώρησης σε οικονομικούς φορείς, ιδιωτικούς και μη.
Οι προθέσεις, για ιδιωτικοποίηση του νερού, μέσω του νέου νομοσχεδίου για τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, αποτελούν επιλογή της κυβέρνησης. Παραμονές εκλογών οι προτεινόμενες ρυθμίσεις εύλογα θέτουν πολλά ερωτήματα όμοια με εκείνα που έθεσε η βεβιασμένη απόφαση για τους 700 χιλιάδες πλειστηριασμούς.
Ο Δ. Μάρδας τονίζει μεταξύ άλλων:
«Το πόσιμο νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση», διαβεβαίωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Ιούνιο του 2013, ο Επίτροπος αρμόδιος για θέματα εσωτερικής αγοράς Μισέλ Μπαρνιέ, εισακούγοντας μια πρωτοβουλία πολιτών που συγκέντρωσε ευρεία υποστήριξη.
Η εμμονές με θέμα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού εύλογα προβληματίζουν, όταν γνωρίζουμε την πίεση που ασκούν πολλές διεθνείς εταιρίες για εμπλοκή τους στην εν λόγω δραστηριότητα.
Αναλυτικά ο κ. Μάρδας αναφέρει:
Παραμονές εκλογών έρχεται ακόμη ένα νομοσχέδιο να προβεί βεβιασμένα σε ρυθμίσεις αναφορικά με τη διαχείριση του νερού και των αποβλήτων. Το νομοσχέδιο διευρύνει τις αρμοδιότητες της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, με την ανάθεση σε αυτήν της «εποπτείας και του ελέγχου» των υπηρεσιών ύδρευσης και επεξεργασίας αστικών αποβλήτων, εξέλιξη του θέτει προ των πυλών, μέσω της εποπτικής διαδικασίας, τις προθέσεις της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη χώρα και φυσικά στη Θεσσαλονίκη, επανέρχεται σε διάφορα χρονικά διαστήματα. Αν και οι αντιδράσεις ως τώρα ανακόπτουν την πορεία τέτοιων σκέψεων, παρόλα αυτά υπάρχουν και καραδοκούν… Το νερό όμως είναι ένα δημόσιο αγαθό και ουδείς μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης του. Αυτό καταδεικνύεται από τα ακόλουθα.
«Οι συμβάσεις παραχώρησης στον τομέα του ύδατος… απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή λόγω της σημασίας του ύδατος ως δημόσιου αγαθού με θεμελιώδη αξία για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Οι ιδιαιτερότητες των εν λόγω ρυθμίσεων δικαιολογούν να υπάρξει αποκλεισμός του τομέα του ύδατος από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας Οδηγίας. (Από την αιτιολογική έκθεση της Οδηγίας 2014/23 με θέμα την ανάθεση συμβάσεων παραχώρησης σε οικονομικούς φορείς, ιδιωτικούς και μη).
Η Right2Water, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με το θέμα αυτό θεωρεί ότι το πόσιμο οφείλει να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. Συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την Επιτροπή να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης. Το θέμα αυτό είχε προκαλέσει κατακραυγή στη Γερμανία και όχι μόνο.
Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού «δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις (της ΕΕ), δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα», επέμεινε ο Γάλλος Επίτροπος, αν και οι σκέψεις του κατά την περίοδο επεξεργασίας της Οδηγίας ήταν διαφορετικές.
Και πράγματι έτσι έγινε και το νερό εξαιρέθηκε μετά από επίπονες διαβουλεύσεις. Έχοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η εμμονή στη χώρα μας με θέμα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού εύλογα προβληματίζει, όταν γνωρίζουμε την πίεση που ασκούν πολλές διεθνείς εταιρίες για εμπλοκή τους στην εν λόγω δραστηριότητα.
Στο θέμα της ιδιωτικοποίησης δημοσίων αγαθών της μορφής αυτής, αναφέρθηκε πολύ παλαιότερα και εύστοχα ο Νομπελίστας οικονομολόγος Ζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος τόνισε ότι:
«Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών..», Αυτό το αποκαλεί ο Στίγκλιτζ, στο πλαίσιο ενός λογοπαιγνίου, όχι ιδιωτικοποίηση αλλά «δωροδοποίηση» (‘Briberization.' κατά τον όρο που χρησιμοποίησε) (Βλ.http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/).
Από τα παραπάνω το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το εξής: Ποιους κανόνες ακολουθεί η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα και τι εύλογες σκοπιμότητες κρύβει αυτή η τάση, όταν διάφορες χώρες (π.χ. Γαλλία και Γερμανία) προχώρησαν σε επαναδημοτικοποιήσεις των εταιρειών ύδρευσης;