Το μεγαλύτερο αγκάθι για την κυβέρνηση τους οκτώ πρώτους μήνες της είναι αναμφίβολα το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Μια σειρά λάθος χειρισμοί που, παρά την γενναία αναγνώριση των αρχικών αστοχιών και τη διόρθωσή τους, συνεχίζονται δεν αντιμετώπισαν το θέμα προκαλώντας αντιδράσεις τόσο εσωκομματικές όσο και κοινωνικές, ακόμη και από πολίτες που πίστεψαν πως μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας θα αντιμετώπιζε παθογένειες που είχαν διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια: όπως η ανισοκατανομή στα βάρη διαχείρισης του θέματος μεταξύ των διάφορων περιοχών της χώρας, με το βάρος να πέφτει στα νησιά του ΝΑ Αιγαίου και την Κεντρική Μακεδονία. Αυτές όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν αλλά αντίθετα γιγαντώθηκαν.
Η σχεδιαζόμενη από τον Ερντογάν νέα κρίση οδηγούσε στο μονόδρομο «σκληρής» διαχείρισης της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με την απόφαση για καθολικό κλείσιμο των συνόρων. Κάτι που προφανώς υπαγορεύτηκε κυρίως από εθνικούς λόγους. Αλλά και απο πολιτικούς, δεδομένης της τάσης συντηρητικοποίησης της ατζέντας και δεξιάς στροφής των εκλογικών σωμάτων που συνοδεύουν ανάλογα γεγονότα. Διόλου ευκατοφρόνητο στοιχείο στα δεδομένα των πολιτικών ισορροπίων και το rally efect που εμφανίζεται σε ανάλογες κρίσεις.
Το κοινωνικό κλίμα όπως και η προσπάθεια κεντρώας διεύρυνσης πιθανόν να έπαιξαν το ρόλο τους και στην διαμόρφωση της επίσημης θέσης του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράστηκε με σχετική καθυστέρηση από τον Αλέξη Τσίπρα και είναι σύμφωνη με την κυβερνητική απόφαση για κλείσιμο των συνόρων. Μια απόφαση που τον φέρνει απέναντι στη νεολαία του κόμματός του όπως και επιφανή στελέχη που είχαν εκφραστεί υπέρ των ανοικτών συνόρων.
Σε κάθε περίπτωση η διαχείριση τόσο της τελευταίας κρίσης όσο και γενικότερα του θέματος μπορεί να λειτουργήσει ως τομή πολιτικών-κομματικών εξελίξεων.