Στις 23:03’ της 20ης Ιουνίου 1978 η Θεσσαλονίκη χτυπήθηκε από το σεισμό των 6.5 Ρίχτερ που άφησε πίσω του δεκάδες νεκρούς και μεγάλες υλικές καταστροφές.
Πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που κλήθηκε να λάβει μια σημαντική απόφαση: αν έπρεπε να διατάξει την εκκένωση της πόλης, όπως υπήρχαν σχετικές εισηγήσεις. Ο Βασίλης Παπαζάχος περιγράφει στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν μου»: «Ο σεισμός τράνταξε την πόλη, επειδή η εστία του ήταν κοντά σ αυτήν. Γι αυτό πρότειναν στον Πρωθυπουργό να εκδώσει ανακοίνωση για να συστήσει στους κατοίκους να φύγουν από την πόλη. Ο Καραμανλής, με κάλεσε τότε και μου είπε ότι αυτός θα αναλάβει τη σχετική πολιτική απόφαση, αλλά ήθελε πρώτα τη γνώμη μου. Του είπα ότι δεν πρέπει να εκδώσει τέτοια ανακοίνωση, γιατί η διεθνής σχετική εμπειρία δείχνει ότι τέτοιες ανακοινώσεις έχουν συνήθως μεγαλύτερες αρνητικές κοινωνικές συνέπειες απ’ ότι οι συνέπειες ενός ισχυρού σεισμού. […] Συνομίλησε κατόπιν και με τους υπουργούς Δημοσίων Έργων (Ν. Ζαρντινίδη) και Βορείου Ελλάδος (Ν. Μάρτη) και αποφάσισε να μην εκδώσει την ανακοίνωση».
Η ανησυχία στην πόλη όμως ήταν μεγάλη. Έτσι ο Καραμανλής αποφάσισε να έρθει, μαζί με σχεδόν όλο το Υπουργικό Συμβούλιό του στην πόλη και εγκαταστάθηκε στο Κυβερνείο για να στείλει και σχετικό συμβολικό μήνυμα στην κοινωνία. Προτεραιότητά του ήταν άλλωστε να μην καταρρεύσει ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός. Μάλιστα επειδή οι θεσσαλονικείς έφευγαν τα βράδια για τη Χαλκιδική για να διανυκτερεύσουν υπό το φόβο ενός νέου σεισμού, όταν είδε το κονβόι αυτοκινήτων προς την έξοδο της πόλης την ώρα που ο ίδιος πήγαινε από το αεροδρόμιο στο «Παλατάκι», είπε: «Εγώ έρχομαι και αυτοί φεύγουν».
Μετά το σεισμό ο Καραμανλής στήριξε το εργαστήριο γεωφυσικής με δίκτυο σεισμογράφων και προχώρησε στη δημιουργία του ΙΤΣΑΚ και της ΥΑΣΒΕ.
ΥΓ: Τα εγκαίνια της ΔΕΘ εκείνον τον Σεπτέμβριο πραγματοποιήθηκαν απο τον Καραμανλή έξω απο το Παλέ Ντε Σπορ!
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 18-6-2022)