Ένα φάσμα πλανάται από χθες πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας, το φάσμα του Homo Thessalonicus. Πρόκειται για ένα νέο είδος του ζωικού βασιλείου που ανακαλύφθηκε μόλις χθες από Έλληνες ειδικούς, βασικά γνωρίσματα του οποίου είναι, λένε, ο φανατισμός, η επιθετικότητα σε καθετί το διαφορετικό, η πλούσια γκάμα υβρεολογίου, αλλά και η ικανότητά του να δέρνει ό,τι δεν του αρέσει. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως βολική μια τέτοια ανακάλυψη για όλους εκείνους που δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα στον σκληρό του πυρήνα, που καίγονται να κρύψουν χρόνιες δομικές παθογένειες που αφορούν το σύνολο της χώρας και όχι βέβαια μία πόλη ή ένα γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας. Τι κρίμα όμως που αυτή η «ανακάλυψη» δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Τι κρίμα που δεν φτάνει μία Θεσσαλονίκη για να πάρει στους ώμους της καθετί στραβό που στιγματίζει τη δημόσια ζωή του τόπου από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους ή κάθε απόστημα που δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε επιμελώς από τη δεκαετία του 80’ κι έπειτα. Είμαστε μια χώρα κατακερματισμένη, με καχεκτικούς θεσμούς, στην οποία οι δεσμοί αίματος είναι σημαντικότεροι από τους δεσμούς μεταξύ συμπολιτών. Φατρίες, συντεχνείες, φέουδα και βιλαέτια εισβάλουν βίαια στον δημόσιο χώρο για να διεκδικήσουν μερίδιο επιρροής για την ικανοποίηση των δικών τους μερικών αιτημάτων εις βάρος του συλλογικού καλού. Ανομία, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, αστυνομία αφοπλισμένη από φοβικές πολιτικές ηγεσίες, αυτοδικία, χειροδικία, μηδενική συναντίληψη δημόσιου συμφέροντος. Όλα αυτά γνωστά και μη σαλονικιώτικα. Ένιωσα ντροπή να βλέπω τον δήμαρχο της πόλης μου πεσμένο στα τέσσερα και ας μην τον ψήφισα ποτέ μου. Μεγαλύτερη όμως αηδία αισθάνθηκα από την αποτυχία του πατέρα να δείξει λίγη ηγεσία δια του παραδείγματος στην ίδια του την κόρη που κουβαλούσε στην αγκαλιά του η οποία χωρίς να το επιλέξει έγινε μάρτυρας αυτού που κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει σε μία ελεύθερη χώρα: να μετατρέπει τη διαφωνία του με τον άλλο σε έμπρακτη εχθρότητα απέναντί του. Τον εκλεγμένο πολιτικό που δεν σε εκφράζει, που σε προσβάλλει, που δεν σε ικανοποιεί δεν τον μαυρίζεις στο ξύλο. Τον μαυρίζεις στην κάλπη. Δεν μπορεί όμως μία ολόκληρη πολή να αμαυρώνεται και να πέφτει θύμα τσουβαλιάσματος επειδή μια χούφτα ανεγκέφαλων επέλεξαν να το παίξουν αυτόκλητοι τιμωροί. Όσοι μάλιστα θέλουν να εντοπίσουν στη Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της κάποιο εδικό DNA «σκοταδιστή ούγκανου» θα πρέπει πρώτα να μας απαντήσουν γιατί δεν τσουβαλιάστηκε ολόκληρη η Αθήνα όταν κάηκαν στην Μαρφίν εν ώρα εργασίας ζωντανοί τρεις άνθρωποι, μεταξύ τους και μία έγγυος γυναίκα, όταν δάρθηκαν άγρια δύο από τις πιο μετριοπαθείς φωνές της ελληνικής πολιτικής ζωής – Χατζιδάκης και Κουμουτσάκος – ή όταν τον Δεκέμβριο του 2008 συγκροτήθηκε αντάρτικο πόλεων εξαιτίας του οποίου οι τότε κυβερνώντες φοβήθηκαν μέχρι και κλιμάκωση σε κανονικό Εμφύλιο. Τέλος, να μας απαντήσουν για ποιο λόγο δεν στιγματίζεται ολόκληρη η πρωτεύουσα από το πανευρωπαϊκής πρωτοτυπίας έκτρωμα των Εξαρχείων, μία δηλαδή θεσμοθετημένη ζώνη ανομίας που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει και αντιμετωπίζεται ως «άβατο» από την κεντρική εξουσία.
Η βία δεν είναι Σαλονικιά
