Από το horror στο science fiction κι από κει στις επιστροφές αγαπημένων σκηνοθετών μετά από χρόνια απουσίας. Αυτές είναι οι 11 καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Είναι εκείνη η στιγμή του χρόνου που κοιτάς το πίσω σου. Που κάνεις μια καταμέτρηση για το τι αποκόμισες και τι άφησες να χαθεί στη διαδρομή. Στο σινεμά του 2018 υπήρξαν πολλά που δεν θα αφήναμε με τίποτα να χαθούν τώρα που καθόμαστε και τα μετράμε.
Όπως οι 11 ταινίες που λογίζονται από εμάς ως οι καλύτερες που είδαμε τους προηγούμενους μήνες. Κριτήριο για την παρουσία τους πέρα από την υποκειμενική αντίληψη, η κυκλοφορία τους στις ελληνικές αίθουσες εντός του 2018 και σαφώς μετά τα Όσκαρ που αποτελούν το ΚΤΕΟ του σινεμά. Κάποιες απ΄αυτές έχουν ήδη πάρει θέση για Χρυσή Σφαίρα, άλλες κουβαλούν Χρυσούς Φοίνικες, Χρυσές Άρκτους και ετοιμάζονται για Χρυσά Αγαλματάκια.
Deadpool 2
Αν δεν υπήρχε το πρώτο, το δεύτερο θα ήταν ένα από τα κινηματογραφικά θέματα της χρονιάς. Είναι όμως αυτή η «κατάρα» που κυνηγά τα sequel αναπάντεχα καλών ταινιών. Δεν έχουν πολύ περιθώριο να καλύψουν ως την κορυφή. Το Deadpool 2 πάντως ήταν εξίσου καλό με το πρώτο κι ίσως να κερδίζει λίγο παραπάνω ελέω Τζος Μπρόλιν που ταίριαξε απόλυτα με τον Ρέινολντς.
BlacKKKlansman
Ο Σπάικ Λι επέστρεψε για τα καλά με αυτό το ανεκδοτολογικό σχήμα που αναπτύσσει στο BlacKKKlansman. Ένας μαύρος να θέλει να γίνει μέλος της Κου Κλουξ Κλαν και μάλιστα να βρίζει και να ξαποστέλνει τους μαύρους. Όχι φυσικά γιατί είναι ρατσιστής. Αλλά γιατί είναι ντετέκτιβ και θέλει να εισχωρήσει στην οργάνωση. Εννοείται πως ο ίδιος δεν μπορεί να έρθει σε επαφή διά της φυσικής παρουσίας. Γι΄αυτό βάζει τον συνεργάτη του να γίνει το πρόσωπό της φωνής του. Ο μαύρος Ρον Στάλγουορθ μιλάει στο τηλέφωνο, ο λευκός και Εβραίος εμφανίζεται στις συναντήσεις.
Cold War
Ένας από τους σκηνοθετικούς θησαυρούς της Ευρώπης και συνολικά του «κοινωνικού σινεμά» είναι ο Πάβελ Παβλικόφσκι. Και το δείχνει στη σωστή δοσολογία κάθε φορά. Το Cold War πήγε με φόρα στις Κάννες και συνέχισε από κει μέχρι και σήμερα. Στο Cold War βλέπουμε ένα στόρι έρωτα να αναπτύσσεται. Είναι ένας έρωτας αντιθετικός, τοποθετημένος σε δύο σημεία που χωρίζονται από κακοτράχαλο δρόμο, από στενωπό.
Hereditary
Ένας από τους λόγους που το horror κυριάρχησε το 2018 σε επίπεδο επιτυχίας. Η πιστοποίηση της επανόδου ενός είδους που ήταν σε ένδεια την προηγούμενη δεκαετία. Οι συμβολισμοί περί της μητρικής σύνδεσης με το σπίτι και τους απογόνους μετέδωσαν χαρακτηριστικά και σε άλλες απόπειρες και αποτέλεσαν ένα πρότυπο για το είδος του horror στη συνέχεια της χρονιάς. Το είδαμε σε ακόμα πιο τελειοποιημένη μορφή στη σειρά Haunting of Hill House.
Ballad of Buster Scruggs
Οι αδελφοί Κοέν ένωσαν 6 ιστορίες γουεστερνικής τρέλας, η κάθε μία με τα δικά της σημαινόμενα, κάθε μία αποκλίνουσα κάπως από το ατόφιο γουέστερν. Η πρώτη ιστορία, αυτή του Μπάστερ Σκραγκς είναι τέτοια. Η μετέπειτα με τον Λιάμ Νίσον είναι κάτι αλλιώτικο. Η τελευταία με την άμαξα του θανάτου ακόμα πιο διαφορετική. Ένα spooky western. Ατομικά δεν έχουν όλες οι ιστορίες το ίδιο «πάχος». Αλλά συνολικά και συνεκτικά μιλάμε για μια από τις ταινίες της χρονιάς.
Creed 2
Σε οτιδήποτε έχει σχέση με Σταλόνε υποκλινόμαστε. Του έχουμε αδυναμία. Όλοι οι άντρες, ου μην και όλο το κοινό πια. Όντας σε αυτή την ηλικία και με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον χαρακτήρα του στην πρώτη ταινία, ο Sly είναι πιο τρωτός, άρα πιο «βατός». Κι αυτό έδωσε μια νέα διάσταση στον Ρόκι Μπαλμπόα. Η δεύτερη ταινία είναι σούπερ έντονη, συγκινητική και ολοκληρώνει τον κύκλο του Σταλόνε με τον Ρόκι με τον πιο λιτά ουσιώδη τρόπο.
Isle of Dogs
Από το Grand Budapest Hotel του 2014 ως το Isle of Dogs του 2018 είναι μεγάλο το διάστημα χωρίς ταινία του Γουές Άντερσον. Ενός υπερπροικισμένου δημιουργού που δεν έχει καμία διάθεση να βάλει φραγμό στην τρέλα του, σε αυτόν τον παρδαλό κόσμο που αναπτύσσεται στο μυαλό του. Το Isle of Dogs θα κατακτήσει κάθε βραβείο στην κατηγορία animation, αλλά μπορεί κάλλιστα να σταθεί και στην κατηγορία των κανονικών ταινιών. Κι αυτό δεν το συναντάει κανείς συχνά.
Suspiria
Από τις 2-3 πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς. Σε ένα βαθμό και της περσινής. Το buzz του Call Me By Your Name έστρεψε όλα τα φώτα στον Γκουαντανίνο που με την δική του εκδοχή του Suspiria ποιεί μια τεράστια τιμή στο σινεμά συνολικά, στο horror, στην τέχνη της σκηνοθεσίας, αλλά και στον πρωτοπόρο Ντάριο Αρτζέντο.
Roma
Αλφόνσο Κουαρόν. Τέσσερα χρόνια μετά το Gravity ο εις εκ των τριών επιφανέστερων Μεξικανών σκηνοθετών στο Χόλιγουντ, περιεργάστηκε για αρκετό διάστημα την πατρίδα του. Στο Μέξικο Σίτι είναι που συμβαίνει το Roma. Η αποτύπωση μιας κοινωνίας στα απόνερα μιας φυσικής καταστροφής όπως αυτή μεταπηδά σε μια συναισθηματική καταστροφή. Ένα τεράστιο ρήγμα στη μία περίπτωση, ένα τεράστιο ρήγμα στην άλλη. Κι όπως συμβαίνει με τα ρήγματα, δεν εκλύουν κλαυθμό και οδυρμό με την πρώτη. Αυτοσυντηρούνται βαθιά μέχρι που τελειώνει η τροφή τους και αναδύονται.
Infinity War
Ταινία-ορόσημο για κάθε τι από δω και πέρα. Το Aquaman της DC για παράδειγμα αυτό επιχείρησε να φτάσει σε επίπεδο δημιουργίας ενός κόσμου. Το Infinity War όρισε την κινηματογραφική χρονιά, ήταν η πιο ποιοτική εμπορικότερη ταινία και με το trailer του δεύτερου μέρους, του Endgame, να κυκλοφορεί, αναζωπυρώθηκε η φλόγα για την ώρα της εκδίκησης. Της τελευταίας εκδίκησης των Avengers.
A Quiet Place
Το 2018 είναι η χρονιά που ένα ζευγάρι ηθοποιών συνδύασε την εκτόξευσή του. Ο Τζον Κραζίνσκι έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην καλύτερη ταινία της χρονιάς. Η γυναίκα του Έμιλι Μπλαντ στάθηκε στο πλάι του λίγο πριν γίνει Μέρι Πόπινς κι έτσι έχουμε αυτή τη στιγμή το πιο fan craze ζεύγος. Ως προς το Quiet Place τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ξάφνιασε ευχάριστα, άνοιξε νέα μονοπάτια για το horror και έδειξε ότι υπάρχουν ιδέες που επωάζονται και θέλουν το κατάλληλο timing.