Θεοδωρικάκος: Ελεύθερο πανεπιστήμιο χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει

Μπορεί να μοιάζει κοινότοπο, αλλά είναι απόλυτη αλήθεια. Χωρίς τη νέα γενιά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Και αυτό οφείλουμε να το θυμόμαστε όλοι στην πράξη, στην άσκηση κάθε μικρής και μεγάλης πολιτικής.

Η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποιεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις απέναντι στην κοινωνία και τους νέους. Η ζωή και τα προβλήματα δεν μπαίνουν σε καραντίνα. Στον τομέα ευθύνης που είχα την τιμή να υπηρετήσω επί ενάμιση χρόνο, νομοθετήσαμε την μεταρρύθμιση για την αξιοκρατία στο σύστημα προσλήψεων του δημόσιου τομέα και διασφαλίσαμε επίσης την δυνατότητα να ψηφίζουν οι νέοι μας που είναι στο εξωτερικό, από τη χώρα στην οποία βρίσκονται χωρίς προϋποθέσεις και εξαιρέσεις.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι…

Είναι αυτονόητη η βαρύτητα και ο ρόλος της Παιδείας στην επόμενη μέρα της χώρας. Οι τεράστιες δυσκολίες που θα συναντήσουμε, μετά την πανδημία στην οικονομία και η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για τη χώρα κάνουν αυτή την αλήθεια απολύτως κρίσιμη για το επόμενο διάστημα.

· Στόχος μας είναι η αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου. Στόχος μας είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο να είναι ο δρόμος, ο τρόπος που μειώνει τις ταξικές ανισότητες.

· Στόχος μας είναι το πανεπιστήμιο της έρευνας, της γνώσης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεμπόδιστης διακίνησης όλων των ιδεών.

· Στόχος μας οφείλει να είναι η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, με τις τεχνολογικές εξελίξεις που την επηρεάζουν, με τις μεταβολές στις συνθήκες και του εσωτερικού και του διεθνούς ανταγωνισμού.

Οι πάντες αντιλαμβανόμαστε ότι το μοντέλο «γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο και μετά η ίδια δουλειά για όλη τη ζωή» δεν λειτουργεί πλέον. Όπως επίσης δεν μπορεί να είναι κριτήριο επιτυχίας στη ζωή το αν κάποιος μπήκε στο πανεπιστήμιο ή όχι στα 18. Η Παιδεία είναι μια υπόθεση ζωής και όχι μία παρένθεση για την ηλικία 18 ως 24. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι.

Η προσπάθεια για μάθηση είναι συνεχής και δεν διασφαλίζεται από το να περάσει κανείς στο πανεπιστήμιο αποκλειστικά, στα 18 ή στα 19.

Αυτά, βέβαια, απαιτούν αλλαγές στην νοοτροπία, στις συνήθειες, στις αντιλήψεις σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο άνθρωπος οφείλει να είναι πάντοτε δημιουργικός, να αναζητά διαρκώς τη μόρφωση και την εξέλιξη και να δεκδικεί ένα καλύτερο επίπεδο και στην ατομική του ζωή και στη συλλογική.

Θέλουμε, λοιπόν, τα πανεπιστήμια μας να είναι αυτόνομα. Κοιτίδες κοιτίδες γνώσης και προόδου.

Και για αυτό, εχθρός μας είναι κάθε ανομία, κάθε παραβατικότητα, κάθε εγκληματικότητα, που μπορεί να υπάρχει μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Γιατί όλα αυτά οδηγούν στην απαξίωση και στην έλλειψη ελευθερίας. Και θέλω για αυτό να θέσω ορισμένα ερωτήματα:

Ας σκεφτούμε όλοι μερικά απλά ερωτήματα:

· Είναι δυνατόν ένας καθηγητής να φοβάται να διδάξει; Ή να φοβάται να προσκαλέσει έναν ειδικό; Να φοβάται να δουλέψει στο γραφείο του;

· Είναι δυνατόν ένα φοιτητής να μη μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, να σιωπά ή να πρέπει να βιάζεται να φύγει από το πανεπιστήμιο;

· Είναι προδευτικό και σωστό οι οικογένειες των εργαζόμενων, των αγροτών, που έχουν θυσιάσει τα πάντα για τις σπουδές των παιδιών τους, να νιώθουν ότι κινδυνεύουν;

Δε μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει καλοπροαίρετος πολίτης και πολιτικός ο οποίος να μη συμφωνεί ότι οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να υπάρχει απόλυτη ασφάλεια στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Για αυτό το λόγο τα πανεπιστημία, τα οποία φυσικά είναι αυτοδιοικούμενες μονάδες, έχει αποδειχθεί ότι χρειάζονται τη βοήθεια της Πολιτείας και του κράτους και στον τομέα της ασφάλειας. Διότι, δυστυχώς, δεν γίνεται πράξη το αυτονόητο: ότι η αστυνομία πρέπει να έχει την ελευθερία να παρεμβαίνει και να αντιμετωπίζει την εγκληματικότητα σε οποιοδήποτε χώρο, άρα και στα πανεπιστήμια.

Το αποτέλεσμα μετράει.

Είναι απαίτηση της κοινωνίας να μπει ένα τέλος στην εποχή της ανομίας.

Σε αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε.

Στην απαίτηση αυτή του ελληνικού λαού έρχεται να δώσει λύση η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης.

Ελευθερία για τους φοιτητές και τους καθηγητές στο πανεπιστήμιο χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει.

Τα όσα ακούγονται περί χούντας και δικτατορίας είναι ντροπή για όσους αγωνίστηκαν ενάντια στο καθεστώς που έβαλε την Ελλάδα στον γύψο για 7 χρόνια. Είναι ντροπή να συγκρίνεται εκείνη η κατάσταση με τη σημερινή Ελληνική Δημοκρατία. Και σας παρακαλώ, έστω και την ύστατη ώρα, αφήστε πίσω σας τις δολοφονίες χαρακτήρων, όπως πρόσφατα ενάντια στον καθηγητή και υφυπουργό Άγγελο Συρίγο, με αφορμή μία αποστροφή του. Είναι προφανές ότι ήταν απλώς μια ιστορική αναφορά.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι…

Τα θέματα που σήμερα συζητάμε είναι κάποιες αυτονόητες αλλαγές: οι ανάγκες μεταρρύθμισης στην Παιδεία είναι πολύ σημαντικές, μεταρρυθμίσεις που οφείλουν να γίνονται με τις μέγιστες δυνατές συναινέσεις. Η χώρα δε μπορεί να χάσει άλλες ευκαιρίες. Θα μπορούσε ήδη να είναι περιφερειακό ή παγκόσμιο εκπαιδευτικό και ερευνητικό κέντρο.

Αλλά, δυστυχώς αγαπητοί συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, εσείς κλείσατε τον δρόμο στα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τις ιδεοληψίες σας, εμποδίζοντας να συμπεριληφθεί το ζήτημα στη συνταγματική αναθεώρηση. Αφήνοντας άλλες χώρες στην περιοχή να παίζουν αυτόν τον ρόλο, όπως η Κύπρος, όπου μεταναστεύουν καθηγητές και φοιτητές από την Ελλάδα.

· Επαναλαμβάνω: η Παιδεία είναι η μόνη ασφαλής οδός, ο ασφαλής δρόμος για να ρίξει κανείς τα ταξικά τείχη. Είναι μέσο ατομικής και συλλογικής προόδου.

· Η Παιδεία δεν είναι απλά ανάγκη. Είναι επιλογή. Κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Κάθε ανθρώπου που ενδιαφέρεται για τον εαυτό (του) και τον περίγυρό του.

«Μάθε παιδί μου γράμματα να έχεις μια καλύτερη ζωή», έλεγαν παλαιότερα οι γονείς. Και δεν εννοούσαν μόνο μια πιο εύκολη ζωή, με περισσότερα λεφτά. Εννοούσαν μια καλύτερη ζωή.

Η έμφαση είναι στην ποιότητα. Στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής, μιας καλύτερης κοινωνίας. Μια κοινωνίας που μόνο η Παιδεία μπορεί να δημιουργήσει και να υποστηρίξει.

Το ξέρει καλά και η νέα γενιά που μας παρακολουθεί. Ξέρει τα θέλω και τις ανάγκες της. Και περιμένει από εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας, ανοίγοντας το δρόμο για το δικό της μέλλον.

Και στην δύσκολη εποχή που διανύουμε, με διάλογο, ενότητα και αλληλεγγύη για να βγούμε με τις μικρότερες δυνατές απώλειες απ΄τη δοκιμασία που περνάμε.