Παράγουμε περισσότερους πολιτικούς από όσους μπορούμε να αντέξουμε; Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, η απάντηση είναι υπό συζήτηση. Στην περίπτωση των υποψήφιων δημάρχων Θεσσαλονίκης, η απάντηση είναι μάλλον καταφατική.
Γιατί για πρώτη φορά στα αυτοδιοικητικά χρονικά, ο δήμος Θεσσαλονίκης διεκδικείται από σχεδόν διψήφιο (έχουμε κι άλλα να δούμε) αριθμό μνηστήρων. Είναι και αυτό σημείο των μεταμνημονιακών καιρών, όπου χρήζουν επαναπροσδιορισμού όλες οι σταθερές, μαζί και οι διαχωριστικές γραμμές; Πιθανότατα, μόνο που για τους περισσότερους επίδοξους διαδόχους του Γιάννη Μπουτάρη, δεν φαίνεται μείζον το να τοποθετηθούν άμεσα και με παρρησία απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής. Ούτε και φαίνεται οι ίδιοι να παρακολουθούν στενά τις κατακλυσμιαίες αλλαγές στη βαλκανική μας γειτονιά.
Διαφορετικά, θα περίμενε κανείς, μετά την ομιλία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη -στη διάρκεια της οποίας ξεδιπλώθηκε το κυβερνητικό σχέδιο της επόμενης πενταετίας για την εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια με επίκεντρο την πόλη- οι υποψήφιοι δήμαρχοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Δηλαδή, να τοποθετηθούν σχετικά με το αν επιδοκιμάζουν μια πολιτική εξωστρέφειας ή αν θεωρούν ότι η ατζέντα “Θεσσαλονίκη 2003” δεν τους αφορά ως μέλλοντες δημάρχους Θεσσαλονίκης και επικεντρώνονται ως εκ τούτου μόνο στην πρότασή τους για την αποκομιδή των απορριμμάτων. Σε κάθε περίπτωση, θα περίμενε κανείς κάτι να πουν, θετικό ή αρνητικό, ή ακόμη να προκαλέσουν με αυτήν την αφορμή ένα διάλογο σχετικά με την παραγωγική ανασυγκρότηση και την εξαγωγική δυναμική της ευρύτερης περιοχής.
Στον αντίποδα, η ομιλία του Πρωθυπουργού, αλλά και αυτή του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίστηκαν από τους μνηστήρες του δημαρχιακού θώκου Θεσσαλονίκης ως μη γενόμενες στο συνεδριακό κέντρο “Ι.Βελλίδης” και από το Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, σε μια κατεξοχήν προεκλογική περίοδο. Ούτε ένα δελτίο Τύπου, ούτε ένα tweet…
Χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης της διαχείρισης της καθημερινότητας, η σιωπή στην ατζέντα του μέλλοντος κρύβει την απάντηση στο πρόβλημα του παρόντος. Ο Γιάννης Μπουτάρης θα μιλούσε για μια τέτοια προοπτική, αν εκκινούσε από την αφετηρία του προεκλογικού στίβου και δεν ήταν ο εν ενεργεία δήμαρχος. Η σιωπή των υπολοίπων, ωστόσο, ίσως εξηγεί και την πελώρια αμηχανία τους μπροστά στην ανφιταλάντευση του σημερινού δημάρχου για τη διεκδίκηση μιας ακόμη θητείας. Γιατί αν ο Γιάννης Μπουτάρης ξαναμιλήσει οραματικά, μπορεί να ξανακερδίσει. Γιατί η έκθεση οδηγεί σε μεγαλύτερη ασφάλεια, όταν συγκρίνεται με την αδράνεια και τη σιωπή. Γιατί η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, όταν αναπληρώνει την υπεκφυγή και την ευκολία.