Στις 17 του μηνός έρχεται στη Βουλή το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τα εργασιακά.
Την Πέμπτη 10 Ιουνίου τα συνδικάτα οργανώνουν γενική απεργία με αίτημα την απόσυρση του νομοσχεδίου. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που όλες οι πτέρυγες του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, πρωτοβάθμια σωματεία) συμπίπτουν σε μια απεργιακή κινητοποίηση.
Δεδομένου ότι ουσιαστικά το lockdown έχει λήξει, η απεργία της 10ης Ιουνίου για είναι η πρώτη μεγάλη διαμαρτυρία μετά τα περιοριστικά μέτρα.
Κατά τη διάρκεια των απαγορεύσεων, είχαμε σημαντικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία (με προεξάρχουσα αυτή της Νέας Σμύρνης).
Αυτές οι διαδηλώσεις όμως κατά κύριο λόγο ήταν υπόθεση της νεολαίας.
Σε κεντρικό επίπεδο
Η αναμέτρηση δεν διεξάγεται όμως μόνο το επίπεδο του δρόμου. Αφορά και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο με τρία κύρια διακυβεύματα.
Το πρώτο διακύβευμα είναι το φιλολαϊκό προφίλ της κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση θέλει να περάσει τη γραμμή ότι η κυβέρνηση εκτελεί συμβόλαιο για τα μεγάλα συμφέροντα, σε βάρος των εργαζομένων.
Το δεύτερο διακύβευμα είναι το μεταρρυθμιστικό-εκσυγχρονιστικό προφίλ της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση θέλει να περάσει τη γραμμή ότι νομοθετεί με βάση το τι συμβαίνει πραγματικά στην αγορά εργασίας, έχοντας σαν στόχο την προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου στην εποχή μας.
Το τρίτο διακύβευμα είναι η πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης. Ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη έχει τοποθετηθεί και το ΚΙΝΑΛ. Διαμορφώνεται, κατά συνέπεια, de facto μια αντιπολιτευτική αντικυβερνητική συμπόρευση το οποίο θα δούμε πώς θα κρίνουν οι πολίτες, καθώς και το αν θα έχει συνέχεια.
Όχι στον στρουθοκαμηλισμό
Σε συνέντευξή του στον Κ. Παπαδιόχο στην Καθημερινή, ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, είπε ότι:
«Η εισφορά του νομοσχεδίου συνίσταται στο ότι, εφόσον δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση, η διευθέτηση θα μπορεί να γίνεται και σε ατομικό επίπεδο, ώστε ο εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να διευκολύνεται στην προσωπική και κοινωνική του ζωή. Μόνο με δική του πρωτοβουλία και συναίνεση ο εργαζόμενος μπορεί να επιλέξει τη διευθέτηση του εργασιακού χρόνου – ο εργοδότης δεν μπορεί να την επιβάλει μονομερώς».
Υπογράμμισε δε ότι:
«Απέναντι στον πολιτικό στρουθοκαμηλισμό της ακινησίας επιλέγουμε ενεργητικά τη θεσμική θωράκιση των εργαζομένων, όσων σήμερα βρίσκονται στην εργασία, αλλά και όσων ενταχθούν στο μέλλον. Εμείς δεν ήλθαμε για να συντηρούμε προβλήματα δεκαετιών και να τα μεταφέρουμε στην επόμενη πολιτική ηγεσία, αλλά να δίνουμε άμεσες και ριζικές λύσεις».