Του Βαγγέλη Πλάκα, Δημοσιογράφου
Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο των δημοσιογράφων έρχονται τακτικά ανακοινώσεις από τη Διεύθυνση Τροχαίας Θεσσαλονίκης για κυκλοφοριακές ρυθμίσεις σε περιπτώσεις εκδηλώσεων, εκτάκτων γεγονότων κλπ. Μια φράση που πάντα μου κάνει εντύπωση στις ανακοινώσεις αυτές είναι το “απαγορεύεται, όπου επιτρέπεται, η στάση και στάθμευση όλων των οχημάτων…”.
Πιστεύω πως αυτές οι λίγες λέξεις, κρύβουν όλη την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Δείχνουν τι φταίει και έχουμε αποτύχει ως χώρα. Σε οποιαδήποτε πολιτισμένο κράτους του δυτικού κόσμου το “όπου επιτρέπεται” θα ήταν περιττό, θα ήταν αυτονόητο ότι εκεί που δεν επιτρέπεται έτσι και αλλιώς κανείς δεν θα παρκάρει καθώς θα σεβαστεί την απαγόρευση της τροχαίας ή του δήμου του. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα και εμείς είμαστε Έλληνες. Άρα ακόμη και η Τροχαία θεωρεί δεδομένο -και δεν έχει άδικο αν και έχει ευθύνες- πως ακόμη και στα σημεία που η στάθμευση απαγορεύεται θα υπάρχουν αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Μια ματιά στην Τσιμισκή ή στην Βασιλίσσης Όλγας, αρκεί. Ακόμη και σε διαβάσεις, σε γωνίες που εμποδίσουν την διέλευση των αστικών ή ράμπες αναπήρων…
Φυσικά το θέμα είναι γενικότερο. Στον Έλληνα έχει εμπεδωθεί μια νοοτροπία κακώς εννοούμενης ελευθερίας που σε μια βαθύτερη προσέγγιση αφορά ασυδοσία, αδιαφορία για οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα, για οτιδήποτε δεν τον αγγίζει άμεσα, για τον συνάνθρωπο και τις δικές του ανάγκες, για ότι έρχεται ως κανονιστικό πλαίσιο. Θα παρκάρει όπου θέλει αρκεί να εξυπηρετηθεί, θα καταλάβει παράνομα το μισό πεζοδρόμιο για το μαγαζί του, θα αφήσει στο πεζοδρόμιο τα περιττώματα του σκύλου του, θα πετάξει τα σκουπίδια κάτω ή δίπλα στον ξεχειλισμένο κάδο και, χειρότερα, θα βάλει το παιδί στο μπροστινό κάθισμα στο αυτοκίνητο ή και στο τιμόνι, θα καπνίσει στο εστιατόριο με τα παιδάκια στο διπλανό τραπέζι. Και πόσα άλλα που δείχνουν πως είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα στις συμπεριφορές μας, στην παιδεία μας, στην “πολιτισμό της καθημερινότητάς μας’.
Με ικανοποίηση βλέπω τη νέα γενιά να παλεύει με αυτές τις νοοτροπίες. Κάτι σαν να γίνεται στο σχολείο και τα ειδικά προγράμματα. Βλέπω πιτσιρίκια νΝα ζητούν από τους γονείς του να φορέσουν ζώνη ασφαλείας ή να διασχίσουν το δρόμο από τη διάβαση, να πετάξουν τα ανακυκλώσιμα υλικά στους ειδικούς μπλέ κάδους. Δεν ξέρω αν αρκεί να νικήσουν αυτό που μοιάζει εμπεδωμένο στο ελληνικό DNA. Και θέλω να πιστεύω ότι όσοι αναπτύσσουν τέτοιες συμπεριφορές είναι η μειοψηφία ωστόσο δυστυχώς επιβάλλονται. Η μόνη λύση είναι η αντίσταση. Παρατήρηση, παρέμβαση, καταγγελία και γενικότερα ενεργοποίηση απέναντι σε παραβατικές συμπεριφορές ή συμπεριφορές που δεν σέβονται το δημόσιο χώρο, και ο,τι εντέλει δημόσιο, ή τον συνάνθρωπο.