Παρά τα πολλά προβλήματα της, η πόλη της Θεσσαλονίκης δείχνει μία μεγάλη ανθεκτικότητα. Λίγες πόλεις, άλλες φτωχομάνες της Ευρώπης, θα μπορούσαν να αντέξουν όπως άντεξε η Θεσσαλονίκη μία ολόκληρη δεκαετία με ποσοστά ανεργίας χωρών του Μαγκρέμπ. Πουθενά αλλού, σε άλλες προσφυγομάνες πόλεις της Ευρώπης, δεν έχει ειπωθεί κάτι τόσο ισχυρό όσο αυτό το «όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη κανένας άνθρωπος δεν θα μείνει χωρίς πατρίδα», παρά την υποτιθέμενη κυριαρχία των δυνάμεων της συντήρησης και της άποψης για «μία πόλη, ένας λαός, ένας πολιτισμός και μία θρησκεία». Σε λίγες πόλεις, σε άλλα λιμάνια της Ευρώπης, είναι τόσο ανύπαρκτος, άγνωστος στην πραγματικότητα, ο κίνδυνος ελέγχου της Θεσσαλονίκης από κάποια μαφία. Και όλα αυτά και άλλα πολλά σημαίνουν ότι τα νέα για τη Θεσσαλονίκη μπορεί να είναι πολύ καλά. Προφανώς η πόλη, όπως όλες οι πόλεις, έχει ένα σοβαρό πρόβλημα ενότητας, ενιαίας αντίληψης, κοινών εικόνων και κοινού οπτικού σημείου. Προφανώς… Ας δούμε δύο εικόνες.
Βουλευτής της Κεντροδεξιάς, που κάποτε ήθελε να γίνει και δήμαρχος Θεσσαλονίκης, διοργανώνει μία εκδήλωση «γεμάτη Ελλάδα, γεμάτη Μακεδονία» όπου προβάλλονται αποσπάσματα κινηματογραφικών ταινιών για τον Μακεδονικό Αγώνα με guest star, στην εκδήλωση, τον ηθοποιό που πρωταγωνίστησε σε κάποιες από αυτές τις ταινίες, για τον οποίο ηθοποιό κάποιοι πιστεύουν ότι πράγματι πολέμησε δίπλα στον Παύλο Μελά. Στην ίδια εικόνα. Υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, από το χώρο της Κεντροδεξιάς αλλά όχι ο… επίσημος, με πάνω από 20 χρόνια στη Βουλή δηλώνει πως αν πάρει τα κλειδιά του κεντρικού δήμου της πόλης θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να ακυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών (δεν ξέρω τι θα κάνει με την ενδιάμεση του 1995…) παρόλο που με τη μεγάλη του κοινοβουλευτική εμπειρία είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει ότι η άσκηση εξωτερικής πολιτικής και η υπογραφή ή η (σε ανύπαρκτες περιπτώσεις σε καιρό ειρήνης) ακύρωση μίας διακρατικής συμφωνίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ δεν έχει καμία σχέση με το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ας πάμε στην άλλη εικόνα. Είμαστε στα Χριστούγεννα του 2017 και ο καιρός είναι ανοιξιάτικος. Η Νέα Παραλία έχει πλημμυρίσει από κόσμο, από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που περπατούν δίπλα στη θάλασσα, στο ομορφότερο αστικό παραθαλάσσιο μέτωπο σε όλη τη Μεσόγειο. Μέσα στους δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται πολλές χιλιάδες επισκέπτες από άλλες Βαλκανικές χώρες και η Θεσσαλονίκη μοιάζει να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο πολυεθνικό της παρελθόν και στο κοσμοπολίτικο μέλλον της. Στην ίδια εικόνα, πάμε σε ένα Νοέμβρη, δεν έχει σημασία η χρονιά, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, με τη Θεσσαλονίκη να βρίσκεται στο παγκόσμιο κινηματογραφικό επίκεντρο, χωρίς σύνορα, χωρίς τελωνεία, χωρίς διόδια, να περνάει από το λιμάνι της ο ιρανικός κινηματογράφος για τα κινηματογραφικά λιμάνια όλου του κόσμου. Στην ίδια εικόνα πάμε λίγα χρόνια μπροστά και είμαστε στην πλατεία Ελευθερίας. Είναι ξανά πλατεία! Έχει ανθρώπους και όχι αυτοκίνητα! Έχει ανθρώπους που διαβάζουν τη «Θεσσαλονίκη» τη μεγάλη απογευματινή εφημερίδα της Βόρειας Ελλάδας που γράφει ότι ο κεντρικός δήμος της πόλης έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανακύκλωσης και κομποστοποίησης αστικών απορριμμάτων σε όλη την Ελλάδα!
Αν και καμία ευκαιρία δεν είναι η τελευταία, η Θεσσαλονίκη έχει στις αυτοδιοικητικές εκλογές που έρχονται τη μεγάλη ευκαιρία να επιλέξει εικόνα, να επιλέξει το αύριο.