Του Χρήστου Τσαλικίδη
Αμφιταλαντεύτηκα για το αν πρέπει να γράψω αυτές τις γραμμές. Αποφάσισα, όμως, να το κάνω έχοντας καθαρή τη συνείδησή μου και αφού προηγουμένως κοίταξα πολλές φορές τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Αν προτιμάτε οφείλω να το κάνω, διότι ανησυχώ ότι τα χειρότερα για τη δημοσιογραφία και τους συναδέλφους δημοσιογράφους (ίσως) δεν τα έχουμε δει ακόμα.
Ως εδώ, λοιπόν! Και εξηγούμαι…
Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν είμαστε ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι. Είμαστε δημοσιογράφοι!
Δεν είμαστε μικροπωλητές ειδήσεων αλλά η φωνή, τα μάτια και τα αυτιά της κοινωνίας. Συμβάλλουμε στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης και ενεργοποιούμε την κοινή γνώμη μέσα από την αξιόπιστη πληροφόρηση. Αυτή είναι η αποστολή μας.
Είμαστε σκληρά εργαζόμενοι που αγωνιζόμαστε καθημερινά να τα βγάλουμε πέρα κάνοντας δυο και τρεις δουλειές γιατί δεν αμειβόμαστε όλοι με παχυλούς μισθούς όπως πιστεύουν πολλοί. Όχι «ντουντούκες», «φερέφωνα» ή «παπαγαλάκια». Ούτε «υπηρέτες», «συνέταιροι» ή «εκβιαστές» της εκάστοτε εξουσίας. Ασφαλώς, όπως συμβαίνει σε όλους τους κλάδους, έχουμε και εμείς τους «καλούς», τους «κακούς» επαγγελματίες και εκείνους που συμβιβάστηκαν. Μα σε καμία περίπτωση δεν είμαστε όλοι σκάρτοι και κατ’ επέκταση δεν πρέπει να ανεχθούμε να γίνουμε ο «σάκος του μποξ» των λίγων που εμπορευματοποιούν τη λαϊκή συγκίνηση για να αυξήσουν τα νούμερα τηλεθέασης πουλώντας δήθεν ευαισθησία.
Μη μας ταυτίζετε με εκείνους που ρίχνουν στην πυρά όσους δεν παρουσιάζουν την επικαιρότητα με τρόπο που να ταιριάζει στη δική τους οπτική των πραγμάτων. Με εκείνους που «πουλάνε» σοβαροφάνεια αλλά οι ψυχές τους είναι άδειες. Με εκείνους που απολαμβάνουν την ασφάλεια του γραφείου τους και γίνονται «μάγκες» από τον κόπο, το μόχθο και τον ιδρώτα των συναδέλφων που λιώνουν τις σόλες τους στο ρεπορτάζ και στο πεζοδρόμιο για χάρη της είδησης. Με εκείνους που ενώ λατρεύουν να ασκούν κριτική κατά δικαίων και αδίκων εν τούτοις προχωρούν σε δολοφονίες χαρακτήρων όταν κάποιος τους ασκήσει κριτική. Με εκείνους που δεν θα πουν ούτε μια λέξη για τον βανδαλισμό του μνημείου των θυμάτων της Marfin στα πρόσφατα επεισόδια στην Αθήνα. Αλλά ξέχασα… Ήταν «απεργοσπάστες» και όχι τα «θύματα του τυφλού μίσους που γεννά ο διχασμός» όπως έγραφε η πλάκα μνήμης.
Για να μην το κουράζω και να μην σας κουράζω, δεν είμαστε όλοι ίδιοι…
Απλά κρατήστε κατά νου ορισμένες διαπιστώσεις. Τελικά είναι εύκολο να παριστάνεις τον αντισυστημικό και τον «αγνό» ιδεολόγο έχοντας προηγουμένως εξασφαλίσει παχυλά τηλεοπτικά συμβόλαια. Όπως είναι εύκολο να παριστάνεις τον τιμητή των πάντων και τον υπερασπιστή της ελευθερίας του λόγου την ίδια στιγμή που ποδοπατάς το δικαίωμα του συνομιλητή σου να εκφράσει ελεύθερα την άποψη του και να κριθεί για αυτήν . Γιατί σε τελική ανάλυση η άποψη που εκφέρουμε στον δημόσιο λόγο αξιολογείται, κρίνεται, μα σε καμία περίπτωση δεν φιμώνεται.