Στη σκέψη μου ηχεί πάντα το «η Ιστορία διδάσκεται για να διδάσκει!». Μια αναδρομή στην πρόσφατη εμπειρία των δημόσιων μαζικών μετακινήσεων στη Θεσσαλονίκη καταλήγει ότι επιεικώς το 2019 ήταν «καταστροφικό» και αλυσιτελές για την παραγωγή συγκοινωνιακού έργου και τις συνθήκες εξυπηρέτησης του μετακινούμενου από την αστική συγκοινωνία Θεσσαλονίκης και περιχώρων. Ένα από τα χειρότερα είναι ότι το κύρος του φορέα που παρέχει το έργο (ΟΑΣΘ) είχε πληγεί ανεπανόρθωτα. Κυριολεκτικά απαξιώθηκε. Πολλοί από εμάς ισχυρίζονται βάσιμα ότι είναι το κύρος μιας παρεχόμενης υπηρεσίας που συχνά κάνει την υπηρεσία αποδεκτή και σεβαστή…
Το 2020 άρχισε να επανεγκαθίσταται(αδόκιμος, πλην όμως, κατανοητός όρος) ένα βασικό μέτρο «ικανοποίησης» από την καθημερινή εξυπηρέτηση. Νεότερα οχήματα, νέοι θεσμοί (μίσθωση), νέα συστήματα (αμεσότερη συνεργασία με αρωγή των ΚΤΕΛ) και νέα αντιμετώπιση των γραμμών της συγκοινωνίας και των υποχρεώσεων. Βελτιωμένες συχνότητες, μείωση συνωστισμών κατά το δυνατό, ενίσχυση όρων καθαριότητας, περισσότερη ευγένεια προσωπικού, φθηνή και ανετότερη συγκοινωνία και κάποια χαμόγελα… που τα πνίγει (ατυχώς) η πανδημία και ο αποκλεισμός.
Τα χιλιόμετρα της εξυπηρέτησης, πάντως, που γράφουν τα κοντέρ των αστικών λεωφορείων έφτασαν σε ύψη ικανοποιητικά στο πρώτο εξάμηνο της φετινής χρονιάς του 2021. Είναι ευκαιρία να πούμε πως τα μεγέθη αυτά του έργου (ΟΑΣΘ και ΚΤΕΛ μαζί) για το α΄ εξάμηνο της φετινής χρονιάς, αυξήθηκαν κοντά στο 20%, σε σύγκριση με τα αντίστοιχα εξάμηνα του 2020 και του 2019, ακόμη και μέσα σε«κυκλώνα»περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, που υπάρχει και φέτος.
Τι μένει;Με μέτρα και πρωτοβουλίες μας να ανακτηθεί η πολλαπλώς κλονισμένη εμπιστοσύνη του επιβάτη και να αρχίσουμε όλοι να βλέπουμε την αστική συγκοινωνία (βασική υποχρέωση του Κράτους) ως εξυπηρέτησή μας. Για αυτήν φροντίζουν οι οδηγοί κι όλοι οι εργαζόμενοίτης ως συμπαραστάτες του μετακινούμενου που, όμως, έχει υποχρέωση και καθήκοντη μη παρεμπόδισή της και την πληρωμή του κομίστρου!