Στον χώρο της πολιτικής επικοινωνίας δύο πράγματα είναι πολύ σημαντικά για κάποιον/κάποια που έχει βάλει ψηλούς στόχους. Το πρώτο έχει να κάνει με τη δική του/της διάθεση να αναλαμβάνει μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που του/της αναλογούν. Ο κόσμος, η κοινή γνώμη, αυτοί και αυτές που ακολουθούν ένα κόμμα, εστιάζουν το βλέμμα και το ενδιαφέρον τους στους πολιτικούς που όχι μόνο δεν κρύβονται στα δύσκολα αλλά βγαίνουν μπροστά και δίνουν τις μάχες από την πρώτη γραμμή, που δίνουν τις μάχες χωρίς να κρατούν δυνάμεις για την όποια οπισθοχώρηση. Το δεύτερο έχει να κάνει με το πόσο… ξύλο, μιλάμε για το χώρο της πολιτικής επικοινωνίας, έχει φάει ένας/μία πολιτικός.
Όσοι πολιτικοί αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που τους/τις αναλογούν, και όσοι πολιτικοί είχαν την… τύχη να βρεθούν στο στόχαστρο συντονισμένων και μεγάλης διάρκειας επιθέσεων από τον Τύπο είναι φτιαγμένοι και φτιαγμένες – γωνιασμένοι όπως θα έλεγαν οι παλιοί μεταλεργάτες – για πολύ μεγάλα πράγματα. Και κάπως έτσι από το καλοκαίρι του 2018 μία Λατίνα της Αριστερής Πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ είναι περισσότερο δημοφιλής στη χώρα της από τον πρόεδρο Τραμπ. Ένα νέο κορίτσι, ούτε 30 ετών, που πριν εκλεγεί γερουσιαστής δούλεψε σερβιτόρα και όλοι πλέον μιλούν για αυτήν. Η Αλεξάνδρεια Οκάσιο Κορτέζ, παιδί του Μπρονξ και εγγονή του Πουέρτο Ρίκο, θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από τα νιάτα και την ομορφιά της και να αφήσει τους… κροκόδειλους του Δημοκρατικού Κόμματος να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής με τον πρόεδρο Τραμπ. Η Αλεξάνδρεια όμως ανέλαβε την ευθύνη να βρει ο πρόεδρος Τραμπ έναν πραγματικό αντίπαλο. Κάποιον/κάποια που να λέει ότι θα πρέπει να αυξηθεί η φορολογία στους πλούσιους και τα επιδόματα στους φτωχούς, γιατί ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται και η φτώχεια να μην τιμωρείται. Και το… ξύλο που έχει φάει για αυτό είναι απίστευτο. Θα είναι η Αλεξάνδρεια η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ; Νομίζω θα είναι η μεθεπόμενη.
Στα δικά μας, καλό θα ήταν αυτοί που διαχειρίζονται την πολιτική επικοινωνία κάποιων νέων πολιτικών της Κεντροδεξιάς, όπως ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Απόστολος Τζιτζικώστας, να εξηγήσουν στους… πελάτες τους ότι ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός στα 40 του γιατί ανέλαβε μία ευθύνη που κανένας άλλος ηγέτης της ελληνικής μετεμφυλιακής Αριστεράς δεν είχε φανταστεί. Και γι’ αυτή του την επιλογή έφαγε και συνεχίζει να τρώει το… ξύλο της αρκούδας. Ίσως τότε ο κ. Μπακογιάννης να καταλάβει πως δεν κατεβαίνεις στις εκλογές με το σύνθημα «Η Αθήνα μας ανήκει» και πως δεν λες ότι αν χάσεις τις εκλογές θα γυρίσεις σπίτι σου, που σημαίνει πως νιώθεις ότι ως «νόμιμος κληρονόμος» δεν έχεις θέση στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Και ο κ. Τζιτζικώστας δεν θα έλεγε από δημόσιο βήμα πως κάπου άκουσε ότι μία κάποια εταιρία στα Σκόπια κινείται νομικά (αλήθεια πού;) για να κατοχυρώσει το «Μακεδονικό» στην ονομασία της και ότι αυτό αποδεικνύει το πόσο επιζήμια θα είναι για τις επιχειρήσεις της Βόρειας Ελλάδας η Συμφωνία των Πρεσπών, που σημαίνει ότι λέει ό,τι θέλει γνωρίζοντας ότι κανένας δημοσιογράφος δεν θα του ασκήσει την παραμικρή κριτική.