Πριν από μερικές μέρες η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε στη Λισαβόνα για το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και εκεί δήλωσε πως το Κίνημα Αλλαγής είναι η ελπίδα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αν είναι έτσι τα πράγματα, προφανώς, και είναι πολύ άσχημα για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Αλλά δεν είναι έτσι και η ελπίδα βρίσκεται στις κυβερνήσεις της Ιβηρικής χερσονήσου. Στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Και αυτή η ελπίδα δεν αφορά μόνο τη σοσιαλδημοκρατία αλλά γενικότερα τις προοδευτικές προοπτικές στην Ευρώπη με δεδομένο ότι η Δεξιά στρίβει πολύ δεξιά και το απολίτικο Κέντρο τύπου Μακρόν αποδείχτηκε πυροτέχνημα.
Στην Πορτογαλία και την Ισπανία λοιπόν, και όχι στο ΚΙΝΑΛ, γίνονται πράγματα. Η κυβέρνηση Κόστα παρέλαβε μία χώρα που μπορεί να είχε βγει από το μνημόνιο αλλά ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια και την απελπισία. Και κατάφερε με τη στήριξη της Αριστεράς αυτή την κατάσταση να την αλλάξει, αλλάζοντας τις συνταγές του ΔΝΤ για μειώσεις στις συντάξεις, απολύσεις στο δημόσιο, ιδιωτικοποιήσεις και λιγότερους φόρους σε αυτούς που μπορούν να πληρώσουν περισσότερους. Στον ίδιο δρόμο, βρίσκεται και η κυβέρνηση Σάντσεθ μετά την εμβληματική συμφωνία με τον Ιγκλέσιας για την αύξηση του βασικού μισθού κατά 22%. Προφανώς, τα πράγματα κινούνται με αργό ρυθμό, προφανώς ο κόσμος δεν αλλάζει με θαύματα και η οικονομία δεν έχει σχέση με τη μαγεία. Αλλά στην Ιβηρική γίνονται πράγματα σε αντίθεση με την Ιταλία όπου η κατάσταση έχει παγιδευτεί από μία κυβέρνηση πλούσιων και γραφικών εθνολαϊκιστών που δεν κάνουν τίποτα πέρα από δηλώσεις κατά της νυσταλέας γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Στην Ελλάδα, αν και είναι κατανοητό το σοκ των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών για το πρώην ΠΑΣΟΚ, η κατάσταση στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας είναι πολύ περίεργη. Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ με τοποθετήσεις περί στρατηγικής ήττας και εξαφάνισης του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν προσεγγίζει το Ιβηρικό παράδειγμα αλλά φανερά υποστηρίζει την επανάληψη του μοντέλου συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου με άλλους τώρα πρωταγωνιστές και με τη Νέα Δημοκρατία να βρίσκεται σε ένα σημείο όπου συναντιούνται η εθνικιστική Δεξιά και ο νέοΘατσερισμός.
Ποια είναι τα πολιτικά ελατήρια αυτής της επιλογής; Είναι κατανοητό ότι υπάρχουν προσωπικά ζητήματα και πίκρες και λογικές «μούτσοι που… γίναν καπεταναίοι». Αλλά από που προκύπτει το πόρισμα της ΔΗΣΥ για την υπόθεση του ΚΕΕΛΠΝΟ από τη μία να εντοπίζει όργια σπατάλης και κακοδιαχείρισης αλλά από την άλλη να μην βρίσκει καμία πολιτική ευθύνη; Μόνο του λειτουργούσε το ΚΕΕΛΠΝΟ; Από που προκύπτει η ταύτιση του ΚΙΝΑΛ με θέσεις της εθνικιστικής Δεξιάς για τη συμφωνία των Πρεσπών; Θα προτιμούσαν στο ΚΙΝΑΛ αντί του σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ στα Σκόπια να υπήρχε ένας εθνικιστής πρωθυπουργός που να υποστηρίζει ότι είναι εγγόνι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι η Θεσσαλονίκη βρίσκεται υπό ελληνική… κατοχή; Γιατί αν καταρρεύσει η συμφωνία των Πρεσπών, αυτό θα συμβεί.
Και στην περίπτωση του δήμου Θεσσαλονίκης, από πού προκύπτει η θέση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ «καλύτερα Ταχιάο παρά τη Νοτοπούλου»; Υπάρχει κάποιο θέμα προγραμματικής σύγκλησης για την ιδιωτικοποίηση του τομέα καθαριότητας και για την απαγόρευση της πώλησης καλαμποκιών και μαλλιού της γριάς ή είναι θέμα γνωριμίας, όπως λέει η ευρωβουλευτίνα της Ελιάς/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΣΥ/ΚΙΝΑΛ Εύα Καϊλή;