Μπορεί να φανεί κάπως παράξενο αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, η μεγαλύτερη αδυναμία, των πρώην κυβερνητικών κομμάτων στην Ελλάδα είναι η αφειδώλευτη στήριξη που τους παρέχει το κεντρικό σύστημα των ιδιωτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και πολύ συγκεκριμένα οι επιχειρηματίες στους οποίους ανήκει αυτό το σύστημα. Προφανώς υπάρχουν και άλλα προβλήματα, όπως το σπάσιμο διάφορων «κοινωνικών συμβολαίων» του παρελθόντος ή η βύθιση της χώρας σε μία οικονομική κρίση που αποδείχτηκε W και όχι V με απόλυτη ευθύνη των πρώην κυβερνητικών κομμάτων και πολλά – πολλά άλλα. Αλλά αυτή η αφειδώλευτη στήριξη είναι το κάτι άλλο…
Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σε μία άλλη χώρα, εντάξει όχι του Ευρωπαϊκού Βορρά, του Ευρωπαϊκού Νότου. Και εκεί συμβαίνουν αυτά τα πράγματα: Ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος δηλώνει ότι τα κοινωνικά επιδόματα προς τους αδύναμους ενθαρρύνουν την… τεμπελιά. Ευρωβουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος, πρώην εκδότης εφημερίδας, που την περίοδο που κυβερνούσε το Συντηρητικό Κόμμα λάμβανε κρατική επιχορήγηση μερικών εκατομμυρίων ευρώ, χρωστάει φόρους που ξεπερνούν τις 500.000 ευρώ. Το δεξί χέρι πρώην πρωθυπουργού καταθέτει, σε δίκη που αφορά το χρηματισμό κρατικών παραγώντων από πολυεθνική εταιρία, ότι στο ταμείο του Σοσιαλιστικού Κόμματος τις παραμονές των εκλογών του 2000 μπήκαν περίπου 30 με 40 εκατομμύρια ευρώ «μαύρα» από επιχειρήσεις που… στήριζαν το κυβερνητικό έργο. Πρώην βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος και στενός συνεργάτης του προέδρου του Συντηρητικού Κόμματος, την περίοδο που έδωσε τη μάχη για να γίνει πρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος, καταδικάζεται για τη συμμετοχή του σε κύκλωμα τράφικινγκ ανήλικων προσώπων. Διαφορετικές περιπτώσεις… και η οποιαδήποτε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.
Τι θα συνέβαινε λοιπόν σε αυτή την άλλη χώρα… Τι θα έγραφαν οι εφημερίδες, τι θα έλεγαν στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα; Προφανώς διαφορετικά πράγματα, προφανώς άλλα στα ιδιωτικά ΜΜΕ που είναι κοντά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, άλλα στα ιδιωτικά ΜΜΕ που είναι κοντά στο Συντηρητικό Κόμμα. Αλλά κάτι θα έγραφαν, κάτι θα έλεγαν. Εδώ απλώς ήταν Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη και ο καιρός ήταν κάπως καλός καθώς περιμέναμε τον ιστορικό χιονιά και πάνω στο περίμενε ένας υπουργός άναψε ένα τσιγάρο, αφήστε δε που ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού εργαζόταν σε ένα καφέ – μπαρ και η ελληνική οικονομία καταστράφηκε τη μέρα που η Μούντις αναβάθμισε το αξιόχρεο της χώρας από Β3 σε Β1 και ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους εξέδωσε νέο 10ετές ομόλογο που η απόδοση του θα κινηθεί χαμηλότερα από το 2006, ενώ παράλληλα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό που ήταν να χάσουν τις δουλειές τους εξαιτίας της αύξησης του κατώτατου μισθού τελικά δεν τις έχασαν, αλλά εντάξει ποτέ μην λες ποτέ…
Θα μπορούσε, πράγματι, κάποιος να πει ότι οι επιχειρηματίες που κατέχουν το κεντρικό σύστημα των ιδιωτικών ΜΜΕ κοιτάζουν το συμφέρον τους και με τα λεφτά τους κάνουν ό,τι θέλουν και αν δεν θέλουν να ασκούν καμία κριτική στα πρώην κυβερνητικά κόμματα πολύ καλά κάνουν και κανένας δεν μπορεί να τους πει τι να κάνουν. Είναι μία άποψη πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας αλλά και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, μία άποψη που καταστρέφει βέβαια την αξιοπιστία των ιδιωτικών ΜΜΕ και αυτό είναι απόλυτα μετρήσιμο. Μία άλλη άποψη είναι ότι αυτή η κατάσταση δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα στην ποιότητα της δημοκρατίας μας, γιατί από τη στιγμή που αντιπολίτευση κάνουν επιχειρηματίες το μόνο βέβαιο είναι ότι θα ζητήσουν και να κυβερνήσουν. Καλό θα ήταν να το καταλάβουν αυτό στα πρώην κυβερνητικά κόμματα πριν να είναι πολύ αργά.