Μαθητευόμενος ρεπόρτερ ήμουν, θυμάμαι, το 1996 όταν άκουγα τους πολιτικούς από το βήμα της ΔΕΘ να χαρακτηρίζουν τη Θεσσαλονίκη «πρωτεύουσα των Βαλκανίων» και να παρουσιάζουν σχέδια για την ανάπτυξή της. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, έχοντας περάσει από όλα τα στάδια της δημοσιογραφίας ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης και σχολιαστής, ακούω τα ίδια και τα ίδια χιλιοειπωμένα. Για τον «πρωταγωνιστικό» και «καθοριστικό» ρόλο της πόλης μου, για «στρατηγικά σχέδια», για το «επίκεντρο των Βαλκανίων» και άλλα τέτοια εύηχα όπως αυτή η περιβόητη «ατμομηχανή ανάπτυξης» μα τόσο κενά περιεχομένου καθώς δεν συνοδεύονται από πολιτικές.
Και είναι άδικο για τη Θεσσαλονίκη να είναι τόσα χρόνια εγκλωβισμένη στην ίδια ατζέντα. Δεν θέλω να αποδώσω ευθύνες στην «κακιά Αθήνα» ή στο «ελλιπές τοπικό πολιτικό προσωπικό». Γράφω δύο λόγια από καρδιάς. Με ενοχλεί αυτή η στασιμότητα. Με προσβάλει. Διότι ό,τι τελικά έγινε αυτές τις δύο δεκαετίες έγινε διότι απλά πέρασαν τα χρόνια. Τίποτα δεν έγινε, αν εξαιρέσεις τις μνημονιακές απαιτήσεις, διότι υπήρχε πραγματικά πολιτική βούληση. Απλά κάποια πράγματα ωρίμασαν, προχώρησαν και υλοποιήθηκαν. Έξι χρόνια βλέπω κάθε πρωί από το μπαλκόνι του σπιτιού μου τα έργα στον κόμβο Μαιάνδρου του Ευόσμου στην Περιφερειακή Οδό και ακόμη δεν ολοκληρώθηκαν αν και έπρεπε να γίνουν μέσα σε δύο χρόνια. Να μην μιλήσω για άλλα, «εύκολα» σε κριτική έργα όπως το Μετρό.
Τι να σου κάνει το ΥΜΑΘ και τί το πρωθυπουργικό γραφείο Θεσσαλονίκης όταν δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Θα κάνουν τη «λάντζα», δεν φταίνει αυτά. Και τι να σου κάνουν οι επικοινωνιακές συσκέψεις που πλέον κάνουν στη Θεσσαλονίκη με τους τοπικούς φορείς ενόψει ΔΕΘ ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε μέχρι πριν 2-3 χρόνια τους κατέβαζαν στην Αθήνα για να ακούσουν τα αιτήματά τους πριν έρθουν στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ.
Ποια ΔΕΘ; Αυτήν την οποία οι πολιτικοί βλέπουν ως ευκαιρία για πανελλαδικής κάλυψης ομιλίες και συνεντεύξεις Τύπου, που οι συνδικαλιστές και όποιοι άλλοι ως ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν και την ίδια ώρα οι θεσσσαλονικείς εγκαταλείπουν την πόλη στα εγκαίνια καθώς ξέρουν πως όλο το κέντρο θα μετατραπεί αν όχι σε «εμπόλεμη» σίγουρα σε «απαγορευμένη» ζώνη.
Όχι της πραγματικής ΔΕΘ. Αυτής που ξέρουμε εμείς. Του Κυριάκου Ποζρικίδη, του Mr. ΔΕΘ, και του Τάσου Τζήκα που την έχουν αναβαθμίσει από κάθε άποψη: από εκθέτες, συμμετέχοντες, οικονομικό και εμπορικό ρόλο. Εμείς θέλουμε αυτή τη Θεσσαλονίκη. Αδυναμίες υπάρχουν και τοπικές βεβαίως. Και εστιάζονται κυρίως στην απουσία συνεννόησης, συναίνεσης και συνεργασίας. Καθένας από τους τοπικούς «άρχοντες» και φορείς βλέπουν τον εαυτό τους ως… σωτήρα, ως αυτόν που πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο και ρόλο.
Δεν ξέρω τι με έπιασε, δεν είναι γκρίνια. Παράπονο είναι γαμώτο.