Χθες το βράδυ βρέθηκα σε μια κοινωνική εκδήλωση. Η παρέα αποτελούνταν από περίπου 10 άτομα, άνδρες και γυναίκες, της λεγόμενης παραγωγικής ηλικίας. Άνθρωποι όλων των επαγγελμάτων, κυρίως ιδιωτικοί υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες.
Η συζήτηση οδηγήθηκε και στις πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις του 2019 και εστιάστηκε στις δημοτικές εκλογές. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν ήξερε ποιοι έχουν καταθέσει υποψηφιότητα, ποια η στάση και οι υποστηρίξεις των κομμάτων ενώ ένας με ρώτησε αν θα είναι ξανά υποψήφιος ο Μπουτάρης. Επίσης μετά από μια, σε γενικές γραμμές, ενημέρωση για το πολυδιασπασμένο τοπίο με ρωτούσαν για τους περισσότερους, με εξαίρεση για τους πιο παλιούς πολιτικούς, “ποιος είναι αυτός;”
Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Και θεωρούν πολύ νωρίς να ασχοληθούν από τώρα, πέντε μήνες πριν τις κάλπες, με τις δημοτικές εκλογές. Το ενδιαφέρον αναμένεται να ενταθεί τον τελευταίο προεκλογικό μήνα. Και αυτό σίγουρα όχι στους ίδιους ρυθμούς με τους οποίους ήδη κινούνται οι υποψήφιοι που εντέλει τώρα φαίνεται να απευθύνονται σε έναν μικρόκοσμο.
Το μείζον είναι οι υποψήφιοι δήμαρχοι και οι συνεργάτες τους να βρουν τον τρόπο να πλησιάσουν και να τραβήξουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με κεντρικό πολιτικό διακύβευμα. Αυτό αφορά τους πυρήνες των κομμάτων που μπορεί να επηρεαστούν από την πόλωση, που όμως διαρκώς γίνονται μικρότεροι και πιο “ηλικιωμένοι”.
Η κοινωνία είναι αλλού και ζητάει πιο απλά πράγματα μεν, συγκεκριμένα δε. Στην καθαριότητα και το φωτισμό, την ευταξία και το κυκλοφοριακό εστίαζαν οι περισσότεροι στη χθεσινή συζήτηση. Για παιδικούς σταθμούς και σχολεία. Κανείς δεν είπε “θα επιλέξω τον υποψήφιο του κόμματος που ψηφίζω”, κανείς δεν είπε “θα ψηφίσω για το Μακεδονικό”, κανείς δεν είπε “θα στείλω μήνυμα για την κεντρική πολιτική”. Προφανώς θα υπάρχουν και αυτοί. Αλλά εκτιμώ ότι ολοένα γίνονται λιγότεροι.
Καιρός υπάρχει. Αλλά πρέπει να υπάρχουν και λογικές και ρεαλιστικές προτάσεις από τους υποψήφιους.