Με επιχειρήματα και σαφή, ιδεολογικό προσανατολισμό ήταν η πρώτη τοποθέτηση του βουλευτή Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μπογδάνου, από το βήμα της Βουλής, για το άσυλο.
Ολόκληρη η ομιλία του βουλευτού Κωνσταντίνου Μπογδάνου:
Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ως νεοεκλεγείς βουλευτής, επιτρέψτε μου να δεσμευθώ ενώπιον του Σώματος και των Ελλήνων πολιτών ότι θα προσεγγίζω το ιερό τούτο βήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον ίδιο πάντα προσήκοντα σεβασμό. Η πρώτη μου κοινοβουλευτική ομιλία αφορά την ψήφιση, μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, ρητών και εμβληματικών δεσμεύσεων που είχαμε αναλάβει προεκλογικά. Δεσμεύσεων, που ως στόχο έχουν να αποκαταστήσουν όχι μόνο την αποτελεσματικότητα κρίσιμων δημοσίων πολιτικών, αλλά επίσης τη νομοκρατία και την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ίδια τη δημοκρατία. Το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου είναι, λοιπόν, πολλάπλά ωφέλιμο.
Από τη μία, όλες και όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία των παρεμβάσεων για την ψηφιακή έκδοση των συντάξεων, για τη χωρίς ταλαιπωρία διανομή φαρμάκων στους βαριά πάσχοντες, για τη μείωση του επιτοκίου για οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, για την ουσιαστική θεσμική ενισχυση της ψηφιακής διακυβέρνησης.
Κι από την άλλη, η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που προκάλεσε η επιπόλαιη θέσπιση της απλής αναλογικής στη λειτουργία των περιφερειακών και δημοτικών συμβουλίων επείγει. – Δυστυχώς, τα προβλήματα αυτά είναι απλώς μια μικρή πρόγευση των συνεπειών της εφαρμογής της απλής αναλογικής και στις ενθνικές εκλογές.
Αυτά συμβαίνουν όταν οι δημοκρατικοί θεσμοί υποτάσσονται στην ιδεοληψία και τον μικροκομματισμό. Γι’ αυτό και η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε συνεργασία και με άλλες υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, ώστε να διασφαλιστεί η κυβερνησιμότητα της χώρας, είναι για εμας ζήτημα προτεραιότητας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Χωρίς καθόλου να υποτιμώ τη σημασία και την αξία των παραπάνω, θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά και ιδιαίτερα στην υψηλού συμβολισμού παρέμβαση της κατάργησης του ασύλου της ανομίας στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο – ένα θέμα που «καίει» άλλωστε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την περιφέρειά μου, την τραυματισμένη Α Αθήνας.
Ακούμε βαρύγδουπες αποφάνσεις από την αντιπολίτευση: Ότι η ρύθμιση αυτή είναι τάχα ακροδεξιά, ότι έχει τάχα ως σκοπό να καθυποτάξει το πανεπιστήμιο στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ή ότι τάχα ακυρώνει μια αγωνιστική κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος.
Αυτό που δεν ακούσαμε είναι το γιατί θεωρούν οι συνάδελφοι της αντιπολίτευσης κατάκτηση το να χρειάζεται η άδεια του πρυτάνεως – και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και η σχετική εντολή του αρμόδιου υπουργού – προκειμένου η αστυνομία να κάνει τη δουλειά της στο δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου για να σταματήσει την ωμή φυσική βία, την εμπορία ναρκωτικών ουσιών και λαθραίων προϊόντων, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, την κατασκευή μολότωφ και την εκτόξευσή τους, την συνεχή παρεμπόδιση εκδηλώσεων – δηλαδή της άσκησης ακριβώς της ελευθερίας του λόγου – από μικρές ομάδες φανατικών.
Ξεκάθαρα λοιπόν: Η νομοκρατία. Tο να ισχύουν οι ίδιοι νόμοι και κανόνες για όλους και παντού χωρίς εξαιρέσεις, η διασφάλιση του νόμου και της τάξης σε όλη την επικράτεια, η εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών, δεν είναι πράγμα ούτε ακραίο, ούτε καν δεξιό, ούτε τίποτε από τα υπόλοιπα που προσχηματικά λέγονται. Αντιθέτως, είναι αυτονόητη υποχρέωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας – είναι θέμα κοινωνικού συμβολαίου.
Και σας διαβεβαιώ ότι η μεγάλη πλειονότητα, τουλάχιστον των ανθρώπων της δικής μου γενιάς, που έχουμε ζήσει στα πανεπιστήμια από χτίσιμο με τούβλα γραφείων καθηγητών μέχρι πολύ πιο επικίνδυνες και βαθιά αντιδημοκρατικές καταστάσεις, στηρίζει τον τερματισμό του ασύλου της ανομίας, όπως και την κατάργηση κάθε νησίδας και αβάτου παρανομίας στις πόλεις μας.
Διότι ναι, είναι και θέμα γενιάς, κυρίες και κύριοι. Η γενιά μου, η ιδιαίτερη αυτή γενιά που μεγάλωσε αναλογικά και ανδρώθηκε ψηφιακά, που έζησε την αφθονία και λούστηκε την κρίση, που παλεύει σιωπηλά για προκοπή και δίκιο, δεν εκφράζεται από τις μειοψηφίες της βίας, των εκβιασμών και του βολέματος που κάνουν κουμάντο με ρεσάλτο στους θεσμούς. Δεν εκφράζεται από ηλικιακά νέους δεινόσαυρους, αλλά από το πνεύμα της αλλαγής που τώρα επιτέλους συντελείται.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Η αποστροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι σε ένα αυτονόητα θετικό και δημοκρατικό μέτρο, το οποίο στηρίζει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα, αποκαλύπτει μια βαθιά ένδεια επιχειρημάτων αλλά και «κολλήματα» – που εκφράζονται συχνά με εκτόξευση ιδεολογικών ύβρεων.
Κοντολογίς, επειδή δεν έχουν τί άλλο να πουν, μας λένε ακραίους. Για κακή τους τύχη, η ΝΔ, το πολυσυλλεκτικό, λαϊκό κόμμα που εκτείνεται από τον αριστερογενές κέντρο μέχρι τον συντηρητικό φιλελευθερισμό, προασπίζεται εδώ και τώρα το δημοκρατικό πολίτευμα και υλοποιεί τις απαιτήσεις της πλατιάς πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Με τον ίδιο τρόπο που αποβάλαμε τους νεοναζί από τη βουλή, αποβάλλουμε, λοιπόν, τώρα και τους εκφραστές άλλων απολυταρχισμών από τις σχολές. Και δεν τους αποβάλλουμε με ιδεολογικά κριτήρια. Δεν μας νοιάζει αν αυτός που σπάει διαβάζει κροπότκιν, μπακούνιν, νετσάγιεφ, μαρξ, πλεϊμπόυ ή κοσμοπόλιταν. Μας νοιάζει ότι σπάει.
Κι αυτό δεν επιτρέπεται. Και επειδή ορισμένοι δεν αντιλαμβάνονται, ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, επειδή εσχάτως ακούμε ριζοσπάστες αριστερούς που σφετερίζονται μιαν ατζέντα δικαιωματισμών να μας κάνουν μαθήματα φιλελευθερισμού – άκουσον, άκουσον – ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο σεβασμός στην ατομικότητα δεν μεταφράζεται σε μπαχαλοποίηση. Φιλελεύθερος δεν σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε». Υπάρχουν πολλά είδη φιλελευθέρων, αλλά μπαχαλοφιλεύθεροι δεν υπάρχουν.
Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί φιλελεύθεροι με αγάπη για τον ελληνισμό, την ορθοδοξία, με πίστη σε αξίες όπως η οικογένεια, η αριστεία, η εργατικότητα, που σε τίποτα δεν ακυρώνουν την τεράστια σημασία της θωράκισης των ατομικών δικαιωμάτων και των επιλογών ζωής του κάθε ανθρώπου – κόντρα σε κάθε ρατσισμό και στην ομοφοβία.
Ξέρω, ότι οι αρχές αυτές εκφράζουν πάρα πολλούς Έλληνες. Και αισθάνομαι τιμή που οι πολίτες της Α’ Αθηνών με εμπιστεύθηκαν ως βουλευτή της παράταξης που εμπεδώνει ξανά στην πατρίδα το κράτος του νόμου και της ελευθερίας με έργα.
Ξέρετε, όταν με ρωτούσαν προεκλογικά τί έργο θέλω να κάνω στην Ά Αθήνας, απαντούσα κάτι απλό: Να συμβάλω στη δημιουργία των συνθηκών εκείνων, που θα επιτρέψουν σε μία οικογένεια να ξεκινήσει έναν περίπατο από την πλατεία Αμερικής και να φτάσει απροβλημάτιστα μέχρι την Ομόνοια. Με την «απελευθέρωση» από τις δυνάμεις της ελληνικής δημοκρατίας της ασοεε, του πολυτεχνείου, της νομικής, ο στόχος αυτός έρχεται πιο κοντά. Τώρα ξεκινά η δουλειά. Και ξεκινά με το δεξί. Καλή μας αρχή!
Meaculpa.gr