34 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται στα τέλη Ιουλίου από τον θάνατο της αξέχαστης Τζένης Καρέζη.
Η σπουδαία ηθοποιός με τα ωραιότερα μάτια της Μεγάλης οθόνης έφυγε από κοντά μας στις 27 Ιουλίου του 1992 έχοντας δώσει πρώτα σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Η ηθοποιός Χρυσούλα Μύττη είχε αποκαλύψει σε παλαιότερη συνέντευξη πως ένα πράγμα ήταν εκείνο που η Τζένη Καρέζη ήθελε όσο τίποτα να κάνει πριν τον θάνατό της, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε…
Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1988 όπου η Τζένη Καρέζη κλήθηκε να παίξει έναν από τους σπουδαιότερους και πιο απαιτητικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου, υποδυόμενη την «Λιουμπόβα» στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ. Παρότι ο κόσμος ανταποκρίθηκε θερμά, τον Μάρτιο του 1989 το θέατρο έκλεισε, καθώς η Τζένη Καρέζη έπρεπε να φύγει εσπευσμένα για το Λονδίνο, μιας που από καιρό είχε συμπτώματα στα οποία ο γυναικολόγος της, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία.
Η τελευταία επιθυμία
Γνωρίζοντας πως τα περιθώρια στενεύουν, μία ήταν η σκέψη που καθημερινά στριφογύριζε στο μυαλό της Τζένης Καρέζη. Και αυτή δεν ήταν άλλη από το να επισκεφθεί το εξοχικό της, τον επίγειο παράδεισό της, όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσε. Κάθε φορά που περνούσε το κατώφλι της εντυπωσιακής μονοκατοικίας στην Τσαγκαράδα Πηλίου, η οποία περιστοιχιζόταν από πλατάνια, με το ρυάκι που «έτρεχε» στην αυλή να ήταν στολισμένο από τα βότσαλα που μάζευε η ίδια από τις ακρογιαλιές, το μυαλό της άδειαζε από κάθε έγνοια.
Έτσι και τότε στη δύσκολη αυτή μάχη που έδινε, θεωρούσε πως αν βρεθεί εκεί, ενδεχομένως η υγεία της να παρουσιάσει βελτίωση και το θαύμα που όλοι περίμεναν να λάβει σάρκα και οστά. «Την άνοιξη του ’92, όταν πια οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα, ήθελε να κάνει ένα ταξίδι στο εξοχικό της. Νομίζω ότι πίστευε πως εκεί όλα θ’ αλλάξουν. Ήταν το ορμητήριό της. Έλεγε πως αξιοπρέπεια σημαίνει να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι τόσο δυνατός όσο νομίζεις, να αφήνεσαι. Και η Τζένη ήταν τόσο δυνατή ώστε να αφεθεί». Τελικά, δεν κατάφερε να κάνει αυτό το ταξίδι.
«Δέκα μέρες πριν τον θάνατό της, είχα πάει σπίτι της. Άρρωστη πολύ, μου είχε πει πως ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα. Καθόταν στην πολυθρόνα της ντυμένη σαν έφηβη, με αθλητικά παπούτσια. Πρώτη φορά την έβλεπα με αυτά τα παπούτσια. Κάπνιζε ασταμάτητα. Με απελπισία, θυμό, για την αδικία, αλλά και με μικρή ελπίδα. Αυτή την εικόνα νομίζω θα κρατήσω μέσα μου. Αυτή περισσότερο από την άλλη, της ηθοποιού που λαμποκοπούσε πάνω στη σκηνή, που θαύμαζε και αγαπούσε ο κόσμος και οι φίλοι της».
Η ηθοποιός δεν κατάφερε να εκπληρώσει την επιθυμία της, παίρνοντας μαζί της αυτό το μυστικό, όμως σίγουρα θα αισθάνεται περήφανη για το ότι οι πολιτιστικοί οργανισμοί σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς του Πηλίου διοργανώνουν στο εξοχικό της συχνά-πυκνά παραστάσεις, κρατώντας έτσι ζωντανή τη μνήμη της.