Η Μελίνα Ασλανίδου, είναι μία καλλιτέχνιδα, που έχει κερδίσει το σεβασμό των συναδέλφων της, την αγάπη του κόσμου και το χειροκρότημα. Μία γυναίκα που δουλεύει σκληρά, μελετάει και δε ξεχνάει το παρελθόν της. Άλλωστε τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Με την Μελίνα Ασλανίδου συναντηθήκαμε λίγο πριν το live της στην καρδιά της Αθήνας και συγκεκριμένα στο Green Park… Πυρήνας της συζήτησης μας η μουσική αλλά και δύο σημαντικοί άνδρες στη ζωή της. Ο σπουδαίος Λευτέρης Παπαδόπουλος που η τραγουδίστρια τον συναντά και πάλι, 23 χρόνια μετά, και φυσικά ο άνθρωπος που έστησε τις βάσεις για αυτό που είναι σήμερα ως προσωπικότητα και δεν είναι άλλος από τον πατέρα της.
Ήταν το 2001, κατά τη διάρκεια του Big Brother, όταν με την αποχώρηση μίας παίκτριας, ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης ή αλλιώς Τσάκας, σηκώθηκε και χόρεψε ένα βαρύ ζείμπέκικο υπό τους ήχους της φωνής της, πρωτοεμφανιζόμενης τότε, Μελίνας Ασλανίδου. Το τραγούδι ήταν το Τι σου κανα και πίνεις, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Μίμη Πλέσσα.
23 χρόνια μετά, η Μελίνα Ασλανίδου είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του τραγουδιού με μία σειρά αξιοζήλευτων συνεργασίων στο ενεργητικό της. Φέτος, η τραγουδίστρια με το ζεστό χαμόγελο και την υπέροχη φωνή, βρισκότανε στο πλευρό του Χρήστου Νικολόπουλο και μας κρατούσε συντροφιά τα βράδια του Σαββάτου με τη μουσική εκπομπή της ΕΡΤ1, Νύχτα στάσου.
Το πρόγραμμά της για το καλοκαίρι είναι κάτι παραπάνω από γεμάτο. Εμείς τη συναντήσαμε, λίγο πριν ξεκινήσει το live της, με τον Στέλιο Βαμβακά, στο Green Park. Με τον Στέλιο θα είναι μαζί σε καλοκαρινή περιοδεία σε Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Παράλληλα, η Μελίνα θα κάνει και άλλα πράγματα που αφορούν τον μεγάλο μας μαέστρο Χρήστο Νικολόπουλο, ενώ τον Σεπτέμβριο θα ενώσει τη φωνή της μαζί με άλλα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού στη μεγάλη συναυλία αφιέρωμα στον στιχουργό, Λευτέρη Παπαδόπουλο, στο Καλλιμάρμαρο.
Χαμογελαστή και ευδιάθετη μάς μίλησε για την μουσική επανένωσή της με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο αλλά και για τον πιο σημαντικό άντρα στη ζωή της, τον πατέρα της.
Συνεργάζεσαι και πάλι, 23 χρόνια μετά, με τον σπουδαίο Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τι έχεις διδαχθεί από εκείνον;
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι ο καλλιτεχνικός νονός μου. Είμαι πολύ μικρή να μιλήσω για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο αλλά αυτό που έχω πάρει από τον ίδιο και αυτό που νιώθω κάθε φορά που τον συναντώ είναι ένα απέραντο δέος σε αυτόν τον μεγάλο γλωσσοπλάστη, τον μεγάλο ποιητή που όχι μόνο έχει αφήσει παρακαταθήκη αλλά συνεχίζει και γράφει αυτά τα υπέροχα ποιήματα και γεννάει αυτούς τους υπέροχους κόσμους που πια τους έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ξεχάσει να λέμε για την μάνα που μπορεί να φορούσε τσεμπέρι. Δεν υπάρχει πια αυτή η εικόνα. Όμως για τον ίδιο υπάρχει εικόνα. Και για κάποιους από εμάς υπάρχει ακόμη αυτή η εικόνα. Όλο αυτό που συμβαίνει με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, όταν είσαι κοντά του, είναι μοναδικό και πραγματικά νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη, ότι έρχομαι ξανά σε επαφή μαζί του και έχουμε αυτή την επικοινωνία ξανά με τα καινούργια μας τραγούδια.
Είμαι πολύ μικρή να μιλήσω για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο αλλά αυτό που έχω πάρει από τον ίδιο και αυτό που νιώθω κάθε φορά που τον συναντώ είναι ένα απέραντο δέος σε αυτόν τον μεγάλο γλωσσοπλάστη
Ποια ήταν η συμβουλή που σου είχε δώσει τότε, όταν πρωτοξεκίναγες και την κρατάς ακόμη και τώρα
Ο «Πρόεδρος» μου έχει πει πολλά πράγματα αλλά δε θυμάμαι κάποια συμβουλή συγκεκριμένη να μου έχει πει. Αυτό που μου έχει πει είναι ότι τραγούδια που δεν μου πάνε να μην τα λέω. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που δεν είναι τόσο πολύ επάνω μου. Τώρα, βέβαια, επειδή έχω δουλέψει πάρα πολύ, έχω κάνει και αυτά τα τραγούδια να μου πηγαίνουν… Όλα είναι θέμα εργασίας. Τα έχω δουλέψει τόσο πολύ. Αλλά τότε, που δεν το είχα να τα ερμηνεύσω αυτά τα τραγούδια και το τολμούσα με την αθωότητα του μυαλού μου, μού είχε πει:«όχι δεν θα το πεις αυτό το τραγούδι. Θα πεις αυτό όμως, γιατί αυτό είναι πιο κοντά στα μέτρα σου».
Να συνεχίσει να δουλεύει έτσι όπως δουλεύει. Αυτό που κάνω δηλαδή. Δεν κάνω κάτι άλλο. Είμαι σκυμμένη πάνω στην εργασία μου. Είμαι με τον μεγεθυντικό φακό, ανακαλύπτω συνέχεια ιστορίες, ανακαλύπτω συνέχεια τι συμβαίνει πίσω από τα τραγούδια, τι συμβαίνει πίσω από τις μουσικές, ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας έχουν αφήσει παρακαταθήκες για να είμαστε εμείς σήμερα εδώ. Είμαστε μία αλυσίδα, δεν είμαστε μόνο εμείς.
Τι έχει αλλάξει στην μουσική;
Πάρα πολλά. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Έχει αλλάξει η αισθητική πια στην μουσική. Έχει αλλάξει ο τρόπος που ακούει ο κόσμος τα τραγούδια. Τα live έχουν αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν θα πω εγώ.
Την πρώτη φορά που με είδε ο πατέρας μου να τραγουδάω έκλαιγε από συγκίνηση. Του λέω:«Μην κλαις, εσύ είσαι η δύναμή μου»
Τι είναι αυτό που σε συγκινεί κάθε φορά που βρίσκεσαι on stage σε μία συναυλία. Η συναυλία είναι ο κόσμος πιο ελεύθερος, πιο ανοιχτός.
Αυτό που με συγκινεί είναι ότι όντως ο κόσμος είναι πιο ελεύθερος, είναι πιο ανάλαφρος. Βλέπεις ότι υπάρχει τελείως διαφορετική ενέργεια. Αυτό που με συγκινεί είναι όταν όντως έχουν έρθει εκεί για να συναντηθούμε αληθινά και που στο τέλος γινόμαστε μία αγκαλιά τραγούδια. Δεν τα λέω καν εγώ τα τραγούδια, τα λέμε όλοι μαζί. Γινόμαστε ένα. Γινόμαστε μία φωνή. Αυτό με συγκινεί. Όταν γινόμαστε μία φωνή όλοι. Μεγάλη δύναμη.
Αυτό με συγκινεί. Όταν γινόμαστε μία φωνή όλοι. Μεγάλη δύναμη.
Με αφορμή τη γιορτή του πατέρα θέλω να μου πεις ποια συμβουλή έχεις πάρει από τον πατέρα σου και την κρατάς φυλακτό.
Νομίζω ότι εμείς ως οικογένεια δεν είμαστε πολύ των συμβουλών. Είμαστε περισσότερο των πράξεων. Θα έλεγα ότι δεν είμαστε άνθρωποι που θα δώσουμε συμβουλές, να σου πω θα κάνεις αυτό ή εκείνο. Δεν ήταν ποτέ οι δικοί μου έτσι. Ήταν περισσότερο των πράξεων. Και με τις πράξεις τους ορίζανε τα πράγματα. Δηλαδή όταν θέλαμε κάτι να περάσουμε σαν μήνυμα, ότι πχ πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου και να τον προσέχεις και δεν πρέπει να ξενυχτάς, γινότανε πράξη. Ο ίδιος ο πατέρας μου το έκανε για να το κάνω εγώ. Θα έλεγα πάντως ότι ο πατέρας μου είναι μία ηγετική φυσιογνωμία. Είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και πολύ ευαίσθητος συνάμα και το πρότυπο αυτό του άνδρα της αρρενωπότητας, είναι πολύ χωμάτινο, γήινο και σταθερό.
Το έχεις αυτό το πρότυπο και για τους συντρόφους σου; Γιατί μη ξεχνάμε ότι εμείς οι γυναίκες έχουμε πρότυπο τον πατέρα μας.
Αυτό, ξέρεις, πιστεύω ότι γίνεται υποσυνείδητα σε όλες τις ζωές των κοριτσιών. Όταν γίνεται πια συνειδητά εκεί είναι ότι έχεις κάνει εργασία με τον εαυτό σου και είναι πολύ σημαντικό (γέλια).
Θα έλεγα πάντως ότι ο πατέρας μου είναι μία ηγετική φυσιογνωμία. Είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και πολύ ευαίσθητος συνάμα και το πρότυπο αυτό του άνδρα της αρρενωπότητάς, είναι πολύ χωμάτινο, γήινο και σταθερό
Δεν ξεχνιέται αυτό! Στο Χαμάμ στη Θεσσαλονίκη, ήμουν με τον Μάνο Πυροβολάκη και τον Γιώργο Καραδήμο. Μου είχε πει ο πατέρας μου ότι θα έρθει και τον είχα βάλει να καθίσει μπροστά στο τραπέζι και έκλαιγε βέβαια από συγκίνηση. Και του λέω: «Μην κλαις, εσύ είσαι η δύναμή μου. Ίσα- ίσα! Εσύ πρέπει να χαίρεσαι, όχι να κλαις».
Είχες ανεβάσει μία φωτογραφία πριν χρόνια στο instagram σου και έλεγες ότι είσαστε ίδιοι.
Τα έχω πάρει όλα. Και όπως λέει η μαμά μου και στον χαρακτήρα. Και για να το λέει η μαμά μου, έτσι θα είναι (γέλια)