Του Ευρυβιάδη Ελευθεριάδη
Γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Α΄ Θεσσαλονίκης
Οι Ευρωεκλογές του 2024 και τα αποτελέσματα τους ανέδειξαν ζητήματα που σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι ήδη γνωστά και δυστυχώς αποδεκτά στις κοινωνίες των περισσοτέρων χωρών.
Η αύξηση των ποσοστών των δήθεν αντισυστημικών κομμάτων, η άνοδος των εθνικιστικών ακροδεξιών κομμάτων, η ευρύτατη αποχή και απάθεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα κυρίως του ενεργού και νέου πληθυσμού, σηματοδοτούν ένα δυσοίωνο πολιτικά μέλλον για μια Ευρώπη η οποία σε πολλά ζητήματα κοιτάει με απάθεια τις διεθνείς εξελίξεις.
Η παραδοχή των πολιτικών ηγεσιών ότι λάβανε το μήνυμα, αποτελεί πλέον μία ουδέτερη και μάλλον άοσμη αναφορά. Οι έννοιες της Ανασυγκρότησης, των πρωτοβουλιών και των ενεργειών αποτελούν πλέον χιλιοειπωμένες αναφορές και τοποθετήσεις που δεν αγγίζουν και δεν συγκινούν κανέναν.
Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, εδώ και είκοσι περίπου έτη, έχει απολέσει τη δυναμική της ενεργής πρωτοβουλίας και φαντάζει ένα ωραιοποιημένο συμπλήρωμα στις επιταγές του Λαϊκού Κόμματος. Οι φυσικοί της σύμμαχοι, από την οικολογική αριστερά έως και το φιλελεύθερο κέντρο παρακολουθούν αποδυναμωμένοι τις πολιτικές εξελίξεις. Η προσκόλληση σε σκληρές οικονομικές πρακτικές, η ανασφάλεια που προκύπτει από το μεταναστευτικό σε μεγάλη κατηγορία των Ευρωπαίων πολιτών, οι συνέπειες της Κλιματικής Κρίσης, η ακρίβεια και η ενεργειακή όξυνση, δημιούργησαν μεγαλύτερες αποκλίσεις τόσο ανάμεσα σε χώρες-μέλη της Ένωσης, όσο και ανάμεσα σε πολίτες ίδιων κρατών.
Για να υπάρξουν όμως απαντήσεις στα πολιτικά ερωτήματα, χρειάζεται αρχικά να αποσαφηνιστεί η ιδεολογική και ταυτοτική ύπαρξη των κομμάτων της Σοσιαλδημοκρατίας, κάτι που προφανώς είναι βασική αξιακή υποχρέωση και για το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής.
Το ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας τα βήματα των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, βρέθηκε πολλές φορές να λειτουργεί περισσότερο με διαχειριστικό ρόλο παρά με πολιτικό σκεπτικό. Σαφώς στην παραπάνω λειτουργία έπαιξε ρόλο και η ωμή και βίαιη μετάλλαξη λόγω της αναγκαστικής διαχείρισης των μνημονίων, από το 2010 και μετά.
Ωστόσο, αν και η παραπάνω συνθήκη είναι η αιτία μίας αλλαγής στο dna του κόμματος, δεν μπορεί να γίνει και να παραμείνει αποδεκτή. Το ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής, εδώ και μία δεκαετία ακροβατεί σε δύο βάρκες. Τόσο στο χώρο μίας περισσότερο ριζοσπαστικής λογικής με αριστερό ή σοσιαλιστικό υποκείμενο, και τόσο στη λογική μίας πιο νοικοκυρέμενης κεντρώας διαχείρισης.
Τα παραδείγματα με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και το θέμα των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων είναι τα πιο πρόσφατα και εμφανή. Το ίδιο το κόμμα διχάζεται ανάμεσα σε δύο θέσεις και αντιλήψεις, όχι λόγω εσωτερικής σκοπιμότητας και στρατηγικής, όσο λόγω της εμφανούς αντιδιαμετρικά αντίθετης ιδεολογικής, ταυτοτικής προσέγγισης.
Αν όμως δεν αποδεχτείς το ζήτημα του πολιτικού υπαρξιακού προβλήματος, θα στέκεσαι σε συζητήσεις γύρω από πρόσωπα και επικοινωνιακών προσεγγίσεων.