Του Δημήτρη Μάρδα,
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών
π. Αν. Υπουργού Οικονομικών και Υφ/γού Εξωτερικών
-H Ευρώπη αλλάζει δραματικά. Συντηρητικά κόμματα και ακροδεξιές λογικές κερδίζουν έδαφος ενώ η Αριστερά ψάχνει να βρει τον δρόμο της. Απόψεις κατά τις οποίες τα κεντροαριστερά κόμματα φλερτάρουν τη λιτότητα, όπως και τη δημοσιονομική ορθοδοξία με την περικοπή φόρων, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και του δημόσιου χρέους δεν φαίνεται να είναι προσφιλείς προς τους αριστερούς ψηφοφόρους.
Ακόμη, το άνοιγμα των συνόρων σε πρόσφυγες-μετανάστες, η παταγώδης αποτυχία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να εφαρμόσει το Άρθρο 80 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ (ΣΛΕΕ) φόβισαν πολλούς ψηφοφόρους που ταλαντεύονται κινούμενοι στο πολιτικό κέντρο. Από την άλλη πλευρά όμως, η σκλήρυνση των θέσεων κάποιων Κεντροαριστερών κομμάτων απέναντι στη μετανάστευση, οδήγησαν στην αποξένωσή τους από τους προοδευτικούς ψηφοφόρους.
Ως προς τις απαντήσεις αναφορικά με το οικονομικό γίγνεσθαι της Ευρώπης εδώ σημειώνεται το εξής. Οι «ράγες» για τα δημόσια ελλείμματα και χρέος που έθεσε αρχικά η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1993) και τέλος το εξωφρενικό, γερμανικής έμπνευσης ανεφάρμοστο πλέον Δημοσιονομικό Σύμφωνο (2019), δίνουν σχετικά περιορισμένα περιθώρια στις δημοσιονομικές πολιτικές της Αριστεράς. Ως εκ τούτου η μάχη για ισχυρό κράτος πρόνοιας, για ανάπτυξη και πραγματικές επενδύσεις έχοντας ως ατμομηχανή τις εκλογικευμένες δημόσιες δαπάνες, οφείλει αρχικά να δοθεί στην ΕΕ. Η σύνθεση όμως του νέου Ευρωκοινοβουλίου δε δημιουργεί την αίσθηση ότι θα ακολουθηθεί μια τέτοια πολιτική.
Στην Ελλάδα υπάρχουν όμως αρκετά περιθώρια εκδίπλωσης μιας αριστερής πολιτικής μέσα από τις ακόλουθες τρεις συνιστώσες, που δεν συναντώνται αλλού στην ΕΕ. Τέτοιες είναι –πλην της φοροδιαφυγής– ο περιορισμός της αλόγιστης και απερίγραπτης σπατάλης των δημοσίων πόρων, η αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και η μείωση της διαφθοράς. Το υφιστάμενο αναποτελεσματικό κράτος εξυπηρετεί, μέσω μιας στρεβλής ανάπτυξης, που τρέφεται από τη γραφειοκρατία, την ισχνή μεγέθυνση της εγχώριας παραγωγής, όπως και την πολιτική πελατεία αλληλένδετη με τη διαπλοκή.
Πλην αυτών, ο ξύλινος λόγος, που δεν είναι κατανοητός από τους πολίτες, όπως και τα διάφορα μανιφέστα-προγράμματα της Αριστεράς, χωρίς καινοτόμες λύσεις, δεν προκαλούν την περιέργεια, το ενδιαφέρον και τελικά δεν πείθουν τους πολίτες, καθώς κινούνται σε ένα νέφος φοβίας, αναποτελεσματικών μη ριζοσπαστικών μέτρων και αλλαγών.
Τέλος, η λατρεία μιας μίζερης, μη οραματικής αναπτυξιακής πολιτικής, ανύπαρκτης, στη βιομηχανία, στο ανθρώπινο κεφάλαιο, όπως ακόμη και στον τουρισμό (βλ.ενδεικτικά, http://mardas.eu//wp-content/uploads/2018/06/Stratigiki_Anaptiksis.pdf ),είναι κοινό χαρακτηριστικό των συντηρητικών κομμάτων της Ελλάδας όπως και της Αριστεράς. Οπότε, εύλογα οι λύσεις που προτείνονται κρίνονται εκ του αποτελέσματος ως ανεπαρκείς. Εδώ υπάρχουν σημαντικές επιλογές, εκτός του πλαισίου της υφιστάμενης λογικής της μετριότητας, ικανές να προκαλέσουν την προσοχή των πολιτών, θέτοντας σε άλλη τροχιά την οικονομία.
-Ως προς το μεταναστευτικό-προσφυγικό, αυτό εξελίσσεται σε ένα νέφος σύγχυσης, αγνοώντας βασικές συνιστώσες που συνδέονται είτε με την έξοδο των Ελλήνων (και όχι μόνο των επιστημόνων) προς άλλες χώρες, είτε με τις επιλογές των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης περί ανοικτών συνόρων, είτε με τις γεωπολιτικές συνιστώσες του προβλήματος. (Βλ. https://slpress.gr/oikonomia/gia–poioys–einai–doro–oi–metanasteytikes–roes–i–diethnopoiisi–tis–ergasias/ ).Οι Ευρωεκλογές έδειξαν ότι το προσφυγικό, επηρεάζει την κοινή γνώμη των πολιτών της ΕΕ, που βλέπουν τις ακροδεξιές πολιτικές ομάδες ως λύση του προβλήματος!
Η μεταβλητή αυτή όμως συνήθως υποβαθμίζεται ή αγνοείται από τους υποστηρικτές των ανοικτών συνόρων, (συνήθως κάποιων ανορθόδοξων-ριζοσπαστών), πλην όσων συνειδητά λειτουργούν υπέρ της ενίσχυσης των κερδών (συνήθως των συντηρητικών νεοφιλελεύθερων) μέσα από την αύξηση της φθηνής προσφοράς εργασίας των μεταναστών-προσφύγων, ενώ υποκριτικά, με λεκτικό τρόπο, στρέφονται εναντίον τους.