Του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη
Υποψήφιος Ευρωβουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Καθηγητής ΑΠΘ
Οι εκλογές της 9ης Ιούνη έχουν μεγάλη σημασία για την Ελλάδα: ήρθε η ώρα, προκειμένου ακριβώς να αντιμετωπίσουμε τη μακρόσυρτη κοινωνικοοικονομική, θεσμική και πολιτική κρίση, να σηματοδοτήσουμε την ενίσχυση των γνήσια προοδευτικών δυνάμεων της χώρας, απέναντι στην αντιλαϊκή και συνάμα ξεπερασμένη εμμονή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά και συγκρουόμενοι -ες με την ακροδεξιά μισαλλοδοξία, εντός ή εκτός της κυβέρνησης, που δοκιμάζει τις αντοχές της κοινωνίας μας.
Αντίστοιχα όμως είναι ιστορικής σημασίας για την Ευρώπη, για το κοινό μας μέλλον και τον ρόλο που οφείλουμε να παίξουμε διεθνώς, ως συνεχιστές του ευρωπαϊκής κοινωνικής και δημοκρατικής παράδοσης, ενόψει των σημαντικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.
Η στρατηγική 2015-2030 με τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών εισέρχεται στην τρίτη και τελευταία πενταετία της και θα απαιτηθεί αφενός η τελική της αξιολόγηση, ως προς τον βαθμό επίτευξής τους. Κυρίως όμως θα απαιτηθεί ο επανασχεδιασμός της νέας περιόδου μετά το 2030, με δεδομένη την επιδείνωση των κινδύνων που προκαλεί η μοιραία, συστημική αποδόμηση του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.
Διαπερνώντας τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης καθίσταται ευδιάκριτο το τρίπτυχο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε:
(α) Η κοινωνικοοικονομική βιωσιμότητα, η αντιμετώπιση των βαθαίνουσων χωρικών και ταξικών ανισοτήτων, της περιθωριοποίησης κοινωνικών ομάδων και περιοχών και η βελτίωση του «ευ ζην», απέναντι στην αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική λογική του «πλουσίως ζην».
(β) Η περιβαλλοντική βιωσιμότητα, τόσο στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον με προεξάρχουσες αναγκαιότητες την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και τη διασφάλιση της βιοποικιλότητας σε ξηρά και θάλασσα, όσο και στο ανθρωπογενές περιβάλλον βελτιώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης σε μεγάλες και μικρότερες αστικές συγκεντρώσεις.
(γ) Η υπεράσπιση της ειρήνης και της δικαιοσύνης για τους λαούς διεθνώς, ενισχύοντας την ανεξαρτησία και την αυτοκυριαρχία τους στο πλαίσιο δημοκρατικών διεργασιών που προσαρμόζονται όμως στις τοπικές, πολιτισμικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες.
Σε αυτά τα τρία μέτωπα κάνουμε ως παγκόσμια κοινότητα βήματα, καταρχάς στο επίπεδο της συνειδητοποίησής τους. Είναι όμως επίσης αδιαμφισβήτητο ότι αυτά δεν είναι αρκετά! Με δεδομένη την εμπειρία, η οικουμενική στρατηγική πρέπει να καταστεί πιο τολμηρή, πιο ριζοσπαστική, πιο άμεση ως προς την αντιμετώπιση της παγκόσμιας συστημικής κρίσης. Πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί -ές να ενεργήσουμε προδραστικά και όχι κατόπιν μεγάλης καταστροφής, όπως δυστυχώς συνέβη στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας.
Σε αυτήν την κατεύθυνση η Ευρώπη και ειδικότερα οι δυνάμεις των Ευρωπαίων Δημοκρατών και Σοσιαλιστών έχουμε τεράστια ευθύνη. Ξεκινώντας από το εσωτερικό και την αντιστροφή της νεοφιλελεύθερης εμμονής σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική, κοινωνικοοικονομική πολιτική, από την επιστροφή στο δημοκρατικό κεκτημένο, έως και την ανταπόκριση της Ευρώπης στον ρόλο που της αναλογεί διεθνώς: να καταστούμε ο σημαντικότερος παράγοντας υπεράσπισης των λαϊκών δικαίων, λειτουργώντας επιτέλους ανεξάρτητα από άνομα, αλλότρια, υπερσυγκεντροποιημένα συμφέροντα. Να συντονιστούμε με τις προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, να αποτελέσουμε γέφυρα της ανανεωμένης ευρασιατικής προοπτικής και διασφαλιστή της δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης στην Αφρική. Η Ευρώπη τελεστής της διεθνούς, προοδευτικής συστημικής μετεξέλιξης, γεωπολιτικά, κοινωνικοοικονομικά, περιβαλλοντικά. Αυτός είναι ο στρατηγικός μας στόχος και από αυτόν προκύπτει ο ρόλος μας στο πλαίσιο μιας αντίνομης συγκυρίας, όπου οι ελπίδες και οι δυνατότητες συνυπάρχουν με τη ζοφερή πραγματικότητα.
Η ιστορία προχωρά, μάλιστα με εντεινόμενους ρυθμούς. Εμείς δεν είμαστε εδώ για να την υποστούμε, αλλά για να τη διαμορφώσουμε!