του Νίκου Σδούγγου*
Τις προηγούμενες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας φωτογραφίες από το γλέντι της Τσικνοπέμπτης που διοργάνωσαν κάποια ακροαριστερά πολιτικά σχήματα στο χημείο όπου μερίδα φοιτητών είχε αναρτήσει ένα κατάπτυστο πανό με την φωτογραφία του πρύτανη Νίκου Παπαϊωάννου και με μια άθλια προτροπή.
Θαρρείς και δεν πέρασε μια μέρα, από τις δεκαετίες του ‘70 και του ’80. Οι λέξεις τεχνητή νοημοσύνη, οπτικές ίνες, Posthumanism θαρρείς και δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο αυτών των παιδιών, όπως έγραψε ο καθηγητής μου ο Νικόλας Σεβαστάκης πριν λίγες μέρες στα social.
Δεν αγνοώ την ρεμπέτικη μουσική, ίσα ίσα. Την σέβομαι και την εκτιμώ. Κάποτε ο Γιάννης Αγγελάκας είχε πει ότι μετά τις Τρύπες άρχισε να ψάχνεται και να ακούει τις μουσικές που άκουγε η γενιά του μπαμπά του, όμως πρώτα είχε ήδη κάνει την δική του επανάσταση με τις Τρύπες. Δεν είναι δυνατόν όμως να κάνεις ρεμπέτικο γλέντι με τα ίδια τραγούδια που γλεντούσε ο μπαμπάς σου την δεκαετία του ’70. Δηλαδή μια χαρά γίνεται, αρκεί να μην είναι όλη σου κοσμοαντίληψη κολλημένη εκεί.
Δεν ξέρω αν είναι πολλά 13 χρόνια από τότε που έφυγα από το ΑΠΘ, αλλά νιώθω πως αν με ένα μαγικό τρόπο γινόμουν ξανά 18 χρονών, πιστεύω θα ζούσα τις μνήμες των φοιτητικών χρόνων σε επαναλαμβανόμενη λούπα. Παρτάρες της ΔΑΠ, αριστερά ρεμπέτικα γλέντια, η ΠΑΣΠ κάπου στο ενδιάμεσο και πάει λέγοντας.
Μετά απορούμε που στην Ελλάδα μέχρι τα 40-45 εκπροσωπείς την νέα γενιά. Στην πολιτική, τις επιχειρήσεις, τον πολιτισμό. Γιατί πάντα υπάρχει ένας μπαμπάς boomer, ένας παλιός αριστερός θείος ή κάποιος άλλος που ξέρει καλύτερα από εσένα. Στην Αμερική στα 26 μπορείς και εκλέγεσαι στο Κογκρέσο.
Αν εμείς οι ίδιοι, δεν αλλάξουμε ρότα, αν εμείς οι ίδιοι δεν πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, ξεκινώντας από τον τρόπο διασκέδασης, μέχρι τον τρόπο δουλειάς, διαβάσματος, πολιτεύεσθαι, τότε δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβουμε σοβαρά τις ευθύνες που μας αναλογούν ως γενιά. Ως γενιά που είμαστε η πρώτη που ζει χειρότερα από την προηγούμενη. Και δεν βλέπω να κάνουμε τίποτε για να το αλλάξουμε αυτό.
Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι πρέπει να χαράξουμε την δική μας πορεία, μακριά από μπαμπάδες και θείους βιολογικούς, εξ αγχιστείας ή πολιτικούς. Αλλιώς θα μιλάμε για καρνάβαλους και θα γιορτάζουμε μια ζωή τα καρναβάλια. Μόνο που θα γιορτάζουμε την δική μας γιορτή. Και δυστυχώς δε θα μας παίρνει κανείς στα σοβαρά γιατί θα είμαστε πιτσιρικάδες ετών… 40.
*ο Νίκος Σδούγγος είναι πολιτικός επιστήμονας και μέλος του ΔΣ της Δημοτικής Εταιρείας Πληροφόρησης Θεάματος και Επικοινωνίας
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 25-2-22023)