Toυ Γιώργου Ρακκά
Η υποψηφιότητα του ΦρέντηΜπελέρη συνιστά τομή. Όχι μόνον για τον κυβερνητικό κόμμα αλλά και ευρύτερα για το πολιτικό σύστημα.
Εκείνο που συζητούν σχετικά αναλυτές και ΜΜΕ στέκεται στην επιφάνεια των πραγμάτων: ο Μπελέρης επιλέχθηκε, λέει, για να συγκρατήσει τις διαρροές του κυβερνώντος κόμματος προς τα δεξιά, απορροφώντας την δυσαρέσκεια για τον γάμο/τεκνοθεσία των ζευγαριών ιδίου φύλου, και τα Τέμπη.
Η άποψη αυτή είναι εν μέρει σωστή. Γιατί όντως, όπως κατέδειξαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, μεοι διαρροές της ΝΔ προς τα δεξιά, και κυρίως την Ελληνική Λύση, περιορίστηκαν έπειτα από την ανακοίνωση της υποψηφιότητας. Όμως ούτε τα εθνικά ζητήματα, ούτε ζητήματα που σχετίζονται με την αποδόμηση του φύλου και την woke ατζέντα χαρακτηρίζουν αποκλειστικά τα ακροατήρια δεξιότερα της ΝΔ. Βέβαια μερίδες της αντιπολίτευσης, από το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά βλέπουν παντού μια ‘ακροδεξιά ατζέντα’: στο δημογραφικό, την ασφάλεια, το κυπριακό, ή το ζήτημα του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, και στην βάση αυτήν πολιτεύονται εναντίον της ΝΔ. Πρόκειται για μια αντίληψη που βρίθει στερεοτύπων, και στο βάθος της εκφράζει την ακραία υποτίμηση των υψιπετών στις αγωνίες της κοινωνικής βάσης, που διαπερνούν οριζόντια τον ιδεολογικό χάρτη. Γι’ αυτό εξ’ άλλου αυτού του τύπου η αντιπολίτευση ‘πηγαίνει κουβά’.
Η υποψηφιότητα Μπελέρη‘κάνει γκελ’ και στο Κέντρο, αλλά και επηρεάζει τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων με τρόπο θετικό ως προς την επιλογή της. Κι αυτό γιατί συνιστά μια ευρύτερη τομή σε σχέση με τα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας:
Πρώτον, ως προς την ελληνική ευρωπαϊκή στρατηγική. Η υποψηφιότητα του Μπελέρη αντιμετωπίζει το ευρωκοινοβούλιο όχι μικροπολιτικά, αλλά ως ευνοϊκό πεδίο για την προώθηση των εθνικών ζητημάτων: να επηρεάσουμε την ευρωπαϊκή πολιτική σε κατευθύνσεις που συμβαδίζουν με την ελληνική στρατηγική. Εισάγει επίσης, μαζί με την προώθηση της ψήφου των αποδήμων, την λογική ότι η Ελλάδα οφείλει να εμφανίζεται προς τα έξω όχι μικροελλαδικά, αλλά μετωπικά, εκμεταλλευόμενη το όλον του Ελληνισμού στις οικουμενικές του διαστάσεις.
Η τομή υφίσταται, δεύτερον, ως προς την πολιτική έναντι της Αλβανίας. Η τακτική ‘μην ενοχλείτε τον Ράμα, μην διαταράσσετε την ευρωπαϊκή πορεία των Δυτικών Βαλκανίων’ που ακολούθησε μέχρι τώρα το ελληνικό Υπ. Εξ. είχε εξόχως αρνητικά αποτελέσματα. Όχι μόνον οι μεθοδεύσεις εναντίον του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου εντάθηκαν (αρπαγή περιουσιών στη Χειμάρρα και εν τέλει φυλάκιση των Μπελέρη-Κοκαβέση), αλλά αποχαλινώθηκε εν γένει ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός. Επειδή δεν υπάρχει κανένας να τον βάλει στη θέση του, ο Ράμα απολαμβάνει ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής: οι επιδόσεις στο κράτος δικαίου και τους δημοκρατικούς θεσμούς θυμίζουν Ερντογάν, παρομοίως λειτουργεί σαν πληρεξούσιος του τουρκικού επεκτατισμού στην Αδριατική. Αυτό δεν εντείνει την γεωπολιτική περικύκλωση της Ελλάδας μόνον, αλλάαποτελεί πρόβλημα και για την ευρωπαϊκή αυτοδυναμία. Διότι ο Ράμα παίζει για τον Ερντογάν τον ίδιο ρόλο που παίζει ο Ορμπάν για τον Πούτιν, διότι η επιθετική του πολιτική συνιστά παράγοντα αποσταθεροποίησης (πχ Κόσοβο, Σκόπια, Σερβία, και διότι η φυσιογνωμία του καθεστώτος του μεταβάλει σε κουρελόχαρτο το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Ενδεχόμενη εκλογή Μπελέρη στο ευρωκοινοβούλιο, που πλέον είναι πολύ πιθανή, θα θέσει όλα αυτά τα ζητήματα αναφορικά με την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο φυλακισμένος δήμαρχος της Χειμάρρας, συσπειρώνει και ευρύτερες του Ελληνισμού δυνάμεις της αλβανικής αντιπολίτευσης. Και έτσι η Ελλάδα, θα αποκτήσει έναν μοχλό έκφρασης και πίεσης που μέχρι πρότινος δεν διέθετε
Η υποψηφιότητα Μπελέρη, τέλος, καινοτομεί γιατί πρόκειται για υποψηφιότητα ουσίας. Που βρίσκεται στον αντίποδα του κλίματος που κατά τα άλλα κυριαρχεί, με τις τηλεπερσόνες στις λίστες των ψηφοδελτίων, και μια συζήτηση που υποσκελίζει τα ζητήματα που ενόψει ευρωεκλογών θα έπρεπε να κυριαρχούν για το μέλλον της Ευρώπης και την στρατηγική της Ελλάδας μέσα σε αυτήν.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η υποψηφιότητα Μπελέρη είναι μια τομή που υπερβαίνει τα κομματικά τείχη, με αντίκτυπο που θα επηρεάσει όλο το πολιτικό σύστημα.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 27-4-2024)