Ήταν 2006 τέτοιες ημέρες, λίγο πριν τη ΔΕΘ, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή ξεκίνησε την δέσμευση χώρων στο κέντρο της πόλης για την μελλοντική ανάπτυξη των εργοταξίων του Μετρό: “Το πιο σύγχρονο της Ευρώπης” έλεγαν τα μηνύματα που κάλυπταν τις λαμαρίνες. Σήμερα, επιτέλους, μετά απο 18 χρόνια καθυστερήσεων, παλινωδιών, λαθών, πολιτικών αντιπαραθέσεων αλλά και μεγάλης ταλαιπωρίας, η βασική γραμμή του Μετρό παραδίδεται.
Καταλαβαίνω τον πολιτικό συμβολισμό αλλά και την επικοινωνιακή σημασία που έχει για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το ότι είναι αυτή που ολοκληρώνει και παραδίδει το έργο και την πρόθεση να υπάρξει μια τελετή για τα εγκαίνιά της. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός άλλωστε δήλωσε προ ημερών από τη Θεσσαλονίκη πως το Μετρό θα παραδοθεί στις 30 Νοεμβρίου πως θα είναι ο πρώτος που θα κόψει εισιτήριο. Λογικό.
Φυσικά η ιστορία θα γράψει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός παραδίδει το πρώτο κομμάτι του έργου. Αν όμως ήμουν στο κυβερνητικό επιτελείο δεν θα εισηγούμουν να “κοπεί κορδέλα” για το έργο. Ωστόσο πλέον για τον μέσο πολίτη της Θεσσαλονίκης η παράδοση της βασικής γραμμής του Μετρό, μετά απο τόσα χρόνια ταλαιπωρία και αναμονής είναι κάτι στο οποίο δεν χωρούν πανηγυρισμοί Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα αποδεχθεί τελετές ή και φιέστες. Ο θεσσαλονικιός δεν μπορεί να μπει στην πολιτική αντιπαράθεση που αφορά το “ποια κυβέρνηση έσκαψε περισσότερα μέτρα” και πλέον δεν τον αφορά ασχέτως αν υπήρξαν κυβερνήσεις και συνθήκες που το καθυστέρησαν . Διότι για τον πολίτη της Θεσσαλονίκης το έργο του Μετρό αντικατοπτρίζει τη διαχρονική αφερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος σε ότι αφορά τα της Θεσσαλονίκης.
Αν ήμουν στο κυβερνητικό επιτελείο δεν θα εισηγούμουν να “κοπεί κορδέλα” για το έργο. Αλλά να γίνει μια νέα μεγάλη εκδήλωση διδακτική για το μέλλον από τις περιπέτειες του παρελθόντος αναφορικά με την κατασκευή του έργου αλλά και με προτάσεις για χρονοδιαγράμματα και χρηματοδοτήσεις των επεκτάσεων.