“Δεν υπάρχει κράτος”. Την φράση αυτή την ακούμε πολλές φορές κυρίως σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ απο οργισμένους πολίτες που δίνουν μάχη με τα φυσικά φαινόμενα για να σώσουν τις ζωές και τις περιουσίες τους. Είναι μια κραυγή των πολιτών όταν ζητούν βοήθεια και προστασία και δεν την έχουν και απευθύνεται σε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες όλων των βαθμίδων της διοίκησης.
Δυστυχώς όμως η απουσία του κράτους δεν παρατηρείται μόνο στις κρίσεις αλλά και στην καθημερινή κανονικότητα. Είναι απών ή επιτελεί πλημμελώς τις υποχρεώσεις του και δεν μπορεί να εγγυηθεί το πρώτιστο: την ασφάλεια των πολιτών.
Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα με τρία γεγονότα που συνέβησαν μόλις τις τελευταίες ημέρες στη Χαλκιδική: το θάνατο μιας 8χρονης σε πισίνα κατασκήνωσης, τον θανάσιμο τραυματισμό 19χρονου σε λούνα πάρκ και τους πυροβολισμούς σε beach bar. Είδαμε μετά τα τραγικά επεισόδια κινητοποίηση των αρχών και ελέγχους, αποφάσεις για “λουκέτα” και διαδικασίες αναζήτησης ευθυνών. Ως διαχρονικά Επιμηθείς.
Γεννώνται εύλογα τα ερωτήματα: είχε ελεγχθεί και από ποιους η κατασκήνωση και οι υποδομές της; Πριν λειτουργήσει, όχι μετά. Είχε ελεγχθεί και από ποιον το λούνα παρκ και τα παιχνίδια του; Πριν λειτουργήσει, όχι μετά. Στα παραλιακά καφέ και μπαρ τι γίνεται με τους μπράβους, τη μαφία γειτονικών χωρών και την ασυδοσία; Έπεσαν, θυμίζω, πυροβολισμοί δίπλα σε οικογένειες με μικρά παιδιά. Όλοι τα συζητούν αλλά στα κρυφά, στο “μεταξύ μας”. Είναι, επίσης, στελεχωμένα με υπαλλήλους τα αρμόδια ελεγκτικά τμήματα; Οι εργαζόμενοι στις δομές αυτές είναι κατάλληλοι; Είναι εκπαιδευμένοι; Ή τους αναθέτουν/εμπιστεύονται ευθύνες ανώτερες όσων μπορούν να αντεπεξέλθουν. Μιλάμε για ζωές παιδιών. Συνθήκες και ερωτήματα που συναντώνται βέβαια και σε άλλες τουριστικές περιοχές της χώρας.
Εκεί πρέπει να εστιαστούν οι έρευνες και κατά τη γνώμη μου με εισαγγελική παρέμβαση και εντολή. Ειδάλλως κάθε λίγο οικογένειες θα θρηνούν τα παιδιά τους και οι άλλοι, οι πιο τυχεροί θα αναφωνούμε: “Από τύχη ζούμε σε αυτή τη χώρα”.