Οιστορικός Άλαν Λίχτμαν γνωρίζει ήδη ποιος θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
«Η Χάρις θα κερδίσει», ανακοίνωσε με αυτοπεποίθηση στο AFP.
Όλα αυτά, λίγο μετά την αποκάλυψη της πολυσυζητημένης πρόβλεψής του για τον Λευκό Οίκο, που γίνεται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, με βάση τη μέθοδο που αποκαλεί «13 κλειδιά».
Μπορεί να είναι εύκολο να απορρίψει κάποιος τη μεθοδολογία του Λίχτμαν ως ένα ακόμη τέχνασμα στην ατελείωτη, παρατεταμένη κάλυψη των αμερικανικών εκλογών σε στυλ «ιπποδρομίας» – όπου δημοσιογράφοι, δημοσκόποι και ειδικοί προσπαθούν συνεχώς να δουν ποιος είναι πάνω και ποιος κάτω.
Όμως, ο καθηγητής ιστορίας έχει απαντήσεις για τους επικριτές του – και ένα ρεκόρ που δύσκολα θα ξεπεράσει, αφού έχει προβλέψει σωστά όλες τις εκλογές εκτός από μία από το 1984.
Ο Λίχτμαν δεν δίνει σημασία στις δημοσκοπήσεις.
Αντίθετα, οι προβλέψεις του βασίζονται σε μια σειρά από προτάσεις που είναι σωστές ή λανθασμένες και εφαρμόζονται στην τρέχουσα κυβέρνηση. Εάν έξι ή περισσότερα από αυτά τα «κλειδιά» είναι ψέμματα, οι εκλογές θα πάνε στον εκτός δύναμης διεκδικητή -στην προκειμένη περίπτωση, τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Ντόναλντ Τραμπ.
Η μέθοδος των 13 κλειδιών
Ένα από τα κλειδιά, για παράδειγμα, υποθέτει ότι το κόμμα του προέδρου κέρδισε έδρες στις πιο πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές. Οι Δημοκρατικοί έχασαν στην πραγματικότητα τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022, πράγμα που σημαίνει ότι το συγκεκριμένο κλειδί χαρακτηρίζεται «ψευδές», γέρνοντας την πλάστιγγα προς τον Τραμπ.
Μερικά ακόμη κλειδιά στρέφονται υπέρ του Τραμπ: Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν παραιτήθηκε, πράγμα που σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί έχασαν το κλειδί που καθορίζει την «κατεστημένη εξουσία», ένα ζωτικό πλεονέκτημα.Η αντιπρόεδρος του Μπάιντεν και αντικαταστάτρια του ως υποψήφια, η Καμάλα Χάρις, αυξάνει την αισιοδοξία μεταξύ των πιστών του κόμματος. Αλλά ο Λίχτμαν αποφαίνεται ότι δεν πληροί τις προϋποθέσεις για ένα άλλο από τα κλειδιά, που είναι να είναι ένας χαρισματικός υποψήφιος στο στυλ του Ρόναλντ Ρίγκαν ή του Φραγκλίνου Ρούσβελτ.
Περισσότεροι πόντοι για τον Τραμπ, ναι, όμως έπειτα από αυτό, τα κλειδιά αρχίζουν να σπάνε με ταχεία διαδοχή για τη Χάρις.
Για παράδειγμα, η μαζική νομοθεσία της κυβέρνησης Μπάιντεν για το περιβάλλον και τις υποδομές συμπληρώνει το κουτί για το κλειδί που απαιτεί μια «σημαντική αλλαγή πολιτικής» από τον σημερινό Λευκό Οίκο.
Ένα άλλο κλειδί για την Χάρις είναι η αποχώρηση του ανεξάρτητου υποψηφίου Ρόμπερτ Φ. Κένεντι τζούνιορ, ενώ ικανοποιεί επίσης το κλειδί που απαιτεί την έλλειψη μεγάλου σκανδάλου.
Κάνετε τα μαθηματικά και αποδεικνύεται ότι μόνο τρία κλειδιά πέφτουν για τον Τραμπ, όμως για να ανακηρυχθεί ο πιθανός νικητής, θα χρειαστεί έξι.
Και υπάρχει ένα ακόμη κλειδί που θα μπορεί να πάει υπέρ της Χάρις, αν η κυβέρνηση πετύχει εκεχειρία και απελευθέρωση ομήρων στη Γάζα.
Μια κατάπαυση του πυρός σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί θα κάνουν στην πραγματικότητα ένα πολιτικό επίτευγμα, υποστηρίζει ο Λίχτμαν, και θα παραδώσουν ένα από τα κλειδιά στην εξωτερική πολιτική.
«Δεν μου αρέσει να κάνω εικασίες, γιατί ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, αλλά αυτό θα θεωρηθεί μεγάλη επιτυχία», δήλωσε.
Ξεχάστε το «θόρυβο
Οι επικριτές των «13 κλειδιών» επικεντρώνονται στον χαρακτήρα ορισμένων προτάσεων που είναι σωστές-λάθος. Τι είναι ένας χαρισματικός ηγέτης, για παράδειγμα;
Ωστόσο, ο σοφός της Βηθεσδά, όπως τον έχουν βαφτίσει ορισμένοι, είναι γνώστης της επιχειρηματολογίας.
«Το κάνω αυτό εδώ και 40 χρόνια. Νομίζω ότι έχω ακούσει κάθε πιθανή ερώτηση», είπε. «Δεν είναι υποκειμενικά τα κλειδιά σας; Προφανώς έχω μια απάντηση σε αυτό — δεν είναι υποκειμενικά, είναι επικριτικά.
«Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα όντα. Οι ιστορικοί κάνουν συνεχώς κρίσεις, και οι κρίσεις είναι πολύ αυστηρά περιορισμένες».
Μέσα στον «θόρυβο» της εθνικής πολιτικής ειδημοσύνης, υποστηρίζει ο Λίχτμαν, οι προεδρικές εκλογές είναι μια απλή «ψήφος προς τα πάνω ή προς τα κάτω για τη δύναμη και την απόδοση του κόμματος του Λευκού Οίκου».
Με αυτόν τον τρόπο, η μέθοδός του είναι κατά της ιπποδρομίας – εστιάζει στην καλή διακυβέρνηση και όχι στις εκστρατείες, αφού στην πραγματικότητα «ξεχνάμε σχεδόν οτιδήποτε έχει να πει ένας υποψήφιος».
Η μόνη εκλογική αναμέτρηση όπου οι υπολογισμοί του Λίχτμαν δεν προέβλεψαν τον πρόεδρο ήταν η νίκη του Τζορτζ Μπους το 2000, αν και μπορεί να υπερασπιστεί το ρεκόρ του επισημαίνοντας ότι επρόκειτο για μια νομικά περίπλοκη μάχη, στην οποία ο Δημοκρατικός Αλ Γκορ κέρδισε τη λαϊκή ψήφο, αλλά ο Μπους πήρε τη νίκη χάρη σε μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.