Ο Έλληνας είναι ράτσα δοτική. Μπορεί για τον γείτονα να εύχεται να του ψοφήσει η κατσίκα, κατά το λαϊκό ρηθέν, αλλά όταν δει τον γείτονα να υποφέρει θα του δώσει τη δική του (κατσίκα). Μπορεί να διαδηλώσει για να προασπίσει μια αδικία που συμβαίνει στην άλλη άκρη της γης, καθώς και να συμμετέχει σε ανθρωπιστικές εκστρατείες.
Είναι αλησμόνητο το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν 130 εκατομμύρια δραχμές από εράνους πολιτών το 2001, στην προσπάθεια να μεταφερθεί ο μικρός Παναγιωτάκης από τη Λέσβο στο νοσοκομείο Μεμόριαλ των ΗΠΑ, αλλά δυστυχώς το 3χρονο αγοράκι απεβίωσε πριν εκταμιευθούν τα χρήματα από τον λογαριασμό της Εθνικής, επειδή σύμφωνα με νόμο του 1931 έπρεπε να είχε συσταθεί ερανική επιτροπή!
Παρά το φιάσκο του 2001, οι ψυχοπονιάρηδες Έλληνες, έξι χρόνια αργότερα το 2007, έσπευσαν και πάλι να ενισχύσουν τους πυροπαθείς και την πυρπολημένη Ηλεία, συγκεντρώνοντας 120 εκατομμύρια ευρώ στο περίφημο Ταμείο Μολυβιάτη, ποσό που όμως δεν κατέληξε όλο στην αποκατάσταση των καμένων αλλά σε πλείστα άλλα έργα.
Στο μεταξύ και έως σήμερα, σε κάθε μεγάλη καταστροφή εντός κι εκτός Ελλάδας, οι Έλληνες συγκεντρώνουν πλέον ανθρωπιστική βοήθεια αφειδώλευτα και από το υστέρημα τους. Από την πλευρά της η πολιτεία άφησε κατά μέρος τους εράνους στους πολίτες και στράφηκε στην εξ ιδίων ενίσχυση ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έπραξε πρόσφατα ο πρωθυπουργός διασφαλίζοντας 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ από τις Βρυξέλλες.
Τι μπορούμε τότε να κάνουμε εμείς για τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας. Εκτός από τη συγκέντρωση τροφίμων, φαρμάκων ή κλινοσκεπασμάτων, υπάρχει άλλος τρόπος να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχασαν όχι μόνο τα σπίτια τους, αλλά καταστράφηκαν και οικονομικά, χάνοντας χωράφια, ζωικό κεφάλαιο, επιχειρήσεις και καταστήματα;
Ναι υπάρχει και θα μπορούσε να ήταν μια εκστρατεία που θα αναλάμβανε να πρωτοστατήσει η κυβέρνηση. Μια εκστρατεία για την αγορά προϊόντων “made in Thessaly”. Να σπεύσουμε ως καταναλωτές τους επόμενους μήνες και να αγοράσουμε κασέρι Ελασσόνας, μπάτζο, μήλα Ζαγοράς, τσίπουρο Τυρνάβου, αμύγδαλα Αλμυρού, χαλβά Φαρσάλων, σκόρδα Πλατυκάμπου και άλλα. Να στηρίξουμε τις θεσσαλικές επιχειρήσεις όσο έχουν προϊόντα τους στα εμπορικά καταστήματα. Να δώσουμε όσο μπορούμε μια ανάσα στις επιχειρήσεις που είτε έχουν ακόμα απόθεμα να πουλήσουν μέχρι να ανακάμψουν, είτε δραστηριοποιούνται εκτός περιοχών που πλημμύρισαν. Να πάρουν κουράγιο όσοι έχασαν την περιουσία τους ώστε να στήσουν και πάλι την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Να ξέρουν πως μπορούν να αρχίσουν από την αρχή έχοντας ως στήριγμα την εγχώρια κατανάλωση, τους συμπατριώτες τους. Να σταθούν και πάλι στα πόδια τους αναπτύσσοντας εκ νέου μια οικονομική δραστηριότητα.
Μοναδικό πρόβλημα θα είναι το ανύπαρκτο καταναλωτικό κίνημα στην Ελλάδα. Που πότε δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ένα επιτυχημένο εμπάργκο τροφίμων ή να στηρίξει την κατανάλωση πχ των ελληνικών προϊόντων.
Ίσως ωρίμασε ο καιρός ώστε να ξαμοληθούμε στα σουπερ και στα μίνι μάρκετ, για να βοηθήσουμε τον σιτοβολώνα της Ελλάδα να ανακάμψει και τους συμπατριώτες μας να αναθαρρήσουν. Αρκεί να απαντήσουμε σωστά σε μια παραφρασμένη πρόταση από παλιό σλόγκαν του υπουργείου Οικονομικών: Αγαπάς την Θεσσαλία; Απόδειξη…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 16-9-2023)