Της Πέννυς Δαλαμπούρα, Ειδ. Δερματολόγος- Αφροδισιολόγος Υποψήφια βουλευτής ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής Α Θεσσαλονίκης, Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής
Η γενιά στην οποία ανήκω –μια γενιά που βίωσε και βιώνει αλλεπάλληλες κρίσεις όπως είναι η οικονομική, η υγειονομική, η ενεργειακή– κατανοεί ότι αυτό που αποκαλούμε κλιματική αλλαγή έχει ήδη εξελιχθεί σε μία ακόμη κρίση: την κλιματική κρίση.
Όσο και αν αντέδρασαν (και αντιδρούν) οι νεοσυντηρητικοί, είναι πια κοινή η πεποίθηση ότι οι επιπτώσεις της είναι πολύ
σημαντικές τόσο στο περιβάλλον, όσο και στη διεθνή ασφάλεια και σταθερότητα.
Αν θέλουμε εμείς αλλά και οι μελλοντικές γενιές να ζήσουν σε μια χώρα όπου το περιβάλλον δεν θα είναι το εύκολο
θύμα, αλλά ο πλούτος μας, για να ζούμε
ποιοτικά, και με ασφάλεια, πρέπει ως κοινωνία να οργανωθούμε καλύτερα απέναντι στου σύγχρονους κινδύνους, όπως είναι αυτός της κλιματικής κρίσης.
Και αυτό είναι μία κατεξοχήν πολιτική επιλογή. Η οποία έχει παγκόσμια αναφορά αλλά απαιτεί και τοπική/εθνική δράση. Και κατά τη γνώμη μου διαχωρίζει την οπισθοδρόμηση από την πρόοδο, την εθελοτυφλία του ανέλεγκτου κέρδους από τη δράση με κοινωνικό περιεχόμενο και πολιτική ουσία.
Δυστυχώς, στη χώρα μας έχουμε πολλούς λόγους να μην είμαστε ικανοποιημένοι από την κυβερνητική πολιτική στα θέματα Περιβάλλοντος.
Ένας από αυτούς είναι η αδυναμία της να διαγνώσει τις διεθνείς τάσεις σε σχέση με τις απαντήσεις απέναντι στην κλιματική κρίση.
Αν και οι οικονομολόγοι γενικά συμφωνούν ότι οι υψηλοί φόροι για τις εκπομπές ρύπων (εφαρμοζόμενοι σε όλο τον κόσμο) θα ήταν ο φθηνότερος τρόπος για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής , δε φαίνεται ότι κάτι τέτοιο είναι, σήμερα, πολιτικά εφικτό. Βλέπουμε ότι τα αποσπασματικά (αλλά πάντως υπαρκτά) βήματα της Ε.Ε. για φόρους άνθρακα δεν ακολουθούνται από τους μεγάλους ρυπαντές , δηλαδή την Κίνα και τις ΗΠΑ.
Συνεπώς, ας δούμε τη δεύτερη καλύτερη προσέγγιση που είναι αυτή των κυβερνητικών επιδοτήσεων για παραγωγή και κατανάλωση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ας ξεχάσουμε , για λίγο, την εδώ κυβερνητική ολιγωρία κι ας δούμε το θέμα στη διεθνή του διάσταση: Οι οικονομικοί γίγαντες του πλανήτη χορηγούν γενναίες κρατικές βοήθειες – επιδοτήσεις.
Όμως, αυτό συνοδεύεται από πολλά προβλήματα. Ένα από αυτά: Επιδοτούνται για να αγοράσουν ηλεκτρικά οχήματα αυτοί οι καταναλωτές που θα μπορούσαν να τα αγοράσουν , ούτως ή άλλως. Επίσης, οι επιδοτήσεις δημιουργούν προστατευτισμούς και στρεβλώσεις της αγοράς. Η πρόθεση της Ε.Ε. να κάνει κάτι ανάλογο (με τη χαλάρωση των κανόνων για τις κρατικές ενισχύσεις) κινδυνεύει να υπονομεύσει την ενιαία αγορά και να ευνοήσει κυβερνήσεις με μικρό χρέος (πχ Γερμανία) και όχι χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία που εμφανίζουν διογκωμένο χρέος.
Υπάρχει ορατός λοιπόν ο κίνδυνος να συνθλιβούν οι αδύναμες χώρες. Μια Κυβέρνηση που θα ασκούσε το πολιτικό προβλέπειν , θα έπρεπε ήδη να έχει αντιδράσει, να έχει σχεδιάσει κάτι. Όμως , προς το παρόν, στη χώρα δεν έχουμε τέτοια κυβέρνηση αλλά μία αγχωμένη πρωθυπουργική ομάδα που προσπαθεί να κρατήσει την εξουσία με κάθε θυσία – των πολιτών, όχι δική της…
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική“, 25-3-2023)