Του Γιάννη Κωνσταντινίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Ήταν μόνιμος αναγνώστης του «Βήματος» από τότε που θυμόταν τον εαυτό του να διαβάζει εφημερίδες. Την έφερνε ο πατέρας του συστηματικά στα χρόνια του Σημίτη, τότε που και ο δεκαοχτάχρονος Ανδρέας άρχιζε να αντιλαμβάνεται την αξία που έχουν τα πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας για την ποιότητα της δημοκρατίας σε μια χώρα. Διάβαζε κείμενα για την «ανάγκη θεσμικής θωράκισης» και είχε από νωρίς καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Κέντρο είναι ο φυσικός χώρος των μεταρρυθμίσεων και της πολιτικής ισορροπίας, σε αντίθεση με την Δεξιά, η οποία πάντα θα αγωνιούσε για τη διατήρηση του κατεστημένου και θα έψαχνε τον τρόπο να εξαιρέσει τα συμφέροντά της από τους κανόνες που επιβάλλει η κοινωνική δικαιοσύνη. Ψήφιζε για χρόνια το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, του Γιωργάκη ή του Βενιζέλου, παρότι με το πέρασμα των χρόνων ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της ηθικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν ήταν έντονες. Έβλεπε ακόμα ως αυταξία τη «θεσμική θωράκιση» και αναζητούσε την τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Με αυτήν την πυξίδα είχε φτάσει να ψηφίσει τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2019. Ο Κυριάκος έμοιαζε στα μάτια του ως ένας εγγυητής των θεσμικών διαδικασιών για τις οποίες η κυβέρνηση Τσίπρα και οι υποστηρικτές της στην κοινωνία, από τη δικαιοσύνη έως τις διοικήσεις οργανισμών, έδειχναν να αδιαφορούν.
Αυτές τις σκέψεις έφερνε στο νου σήμερα που κρατούσε στα χέρια του το πρωτοσέλιδο του «Βήματος» που ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στις νέες αποκαλύψεις για παρακολουθήσεις των ίδιων των υπουργών της κυβέρνησης από το στενό πυρήνα του Μεγάρου Μαξίμου. Τον είχε χτυπήσει εκείνο το αίσθημα της απροσδόκητης εξαπάτησης. Εκείνος που είχε επιλέξει ακριβώς με κριτήριο την τυπικότητα με την οποία θα υπηρετούσε τον ρόλο του τώρα αποδεικνυόταν ως ο υπ’ αριθμό ένα ύποπτος μη τήρησης τυπικών διαδικασιών. Το θέμα των υποκλοπών τον είχε απασχολήσει από το καλοκαίρι, όταν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε δημοσιοποιήσει την παγίδευση του τηλεφώνου του. Δεν είχε πεισθεί ότι ο ίδιος ο Κυριάκος δεν ήξερε τίποτα για τις παρακολουθήσεις, όμως είχε θεωρήσει το γεγονός ως ένα μικρό ολίσθημα, το οποίο ίσως είχε υπερπροβληθεί από τα φιλικά στο ΣΥΡΙΖΑ μέσα ενημέρωσης. Τώρα όμως που το «Βήμα», η δική του εφημερίδα, κυκλοφορούσε με τίτλο «Στο φως όλος ο σκοτεινός κύκλος των υποκλοπών»;
Οι επιφυλάξεις του για το κατά πόσο ήταν συστηματική η παραβίαση των κανόνων από τον άνθρωπο στον οποίο είχε αποθέσει τις ελπίδες του για την τήρησή τους κάμπτονταν. Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών γύρω από τον Πρωθυπουργό δεν περιοριζόταν λοιπόν στην επιβολή κατευθυντηρίων γραμμών πολιτικής στους υπουργούς του, αλλά απλωνόταν στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της μάλλον εμμονικής παρακολούθησης κάθε κίνησής τους. Ακόμα και αν αυτό ήταν απλώς ένα δείγμα ανασφάλειας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε απολέσει για τον Ανδρέα τον πλέον δυνατό στοιχείο του: την αμέριστη στήριξη της νομιμότητας των πολιτικών διαδικασιών.
Ο Ανδρέας δεν ήταν έτοιμος φυσικά να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη που έμοιαζε αδύναμο ακόμα και να διεκδικήσει την διαλεύκανση της υπόθεσης παρακολούθησης του ίδιου του αρχηγού του. Όμως του ήταν φανερό πως πλέον ο Κυριάκος δεν μπορούσε να είναι ο λόγος για τον οποίο θα στήριζε τη ΝΔ στις επόμενες κάλπες. Αναρωτιόταν αν οι αποκαλύψεις για παρακολουθήσεις των ίδιων των υπουργών πρώτης γραμμής θα οδηγούσε σε ρήξεις στο εσωτερικό του κόμματος, οι οποίες και ίσως θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ ακόμα και πριν τις κάλπες. Ίσως να ήταν μια κάποια λύση για τον Ανδρέα.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 26-11-2022)