Του Γιώργου Μολυβίδη*
Με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων των πανελλαδικών εξετάσεων και την εισαγωγή των νέων φοιτητών στα πανεπιστήμια μας εγείρεται εκ νέου ο προβληματισμός σχετικά με το εξεταστικό μας σύστημα που καθορίζει την τον τρόπο επιτυχίας των νέων φοιτητών.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια μας ,με έντονους αλληλοδιαξιφισμούς μεταξύ των υποστηρικτών του και κυρίως των διαφωνούντων με αυτό. Σαφώς και πρόκειται για ένα ανταγωνιστικό σύστημα διαγωνισμού πεπερασμένων και ορισμένων, εξ αρχής ,θέσεων σε τμήματα σχολών ,που ενέχει τις οποιοσδήποτε ψυχοφθόρες συνέπειες για τους συμμετέχοντες και που απαιτεί σκληρή και επίπονη προετοιμασία.
Ιδιαίτερα με την προσθήκη του κόφτη της ΕΒΕ (ελάχιστη βάση εισαγωγής) που δεν αφήνει τους υποψηφίους να εισαχθούν, αν δεν έχουν τουλάχιστον το μέσο όρο βαθμολογίας των μαθητών της κατεύθυνσης τους, γίνεται ακόμη πιο ανταγωνιστικό και δημιουργεί δεκάδες κενές θέσεις σε σχολές και τμήματα. Το τελευταίο βέβαια δε σημαίνει πως αυτές οι θέσεις θα έπρεπε να υπάρχουν !
Η πολιτική επί μακράν των ελληνικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως κόμματος ,που προωθούσε σε κάθε περιφέρεια, νομό ή πόλη την ίδρυση πανεπιστημιακών τμημάτων, χωρίς κανένα εκπαιδευτικό ή κυρίως οικονομικό σχεδιασμό της ελληνικής κοινωνίας και των αναγκών της για τη δημιουργία φοιτητών εσωτερικών μεταναστών που θα τόνωναν την τοπική οικονομία με την ενοικίαση σπιτιών καθώς και την κατανάλωση προϊόντων από την τοπική αγορά, οδήγησε στη δημιουργία και ίδρυση δεκάδων σχολών σε περιοχές απομακρυσμένες ,χωρίς ουσιαστικό εκπαιδευτικό και κοινωνικό όφελος.
Παρόλα αυτά και ενώ η πραγματικότητα αποδεικνύει συνεχώς πως η κατοχή ενός πτυχίου δεν ανοίγει πλέον το δρόμο για το πολυπόθητο «δημόσιο» που θα εξασφαλίζει εφόρου ζωής τη συντήρηση ικανών και ανίκανων ,εργατικών και ακαμάτηδων υπαλλήλων που θα φροντίζει για αυτούς το «γενναιόδωρο» ελληνικό κράτος, εν τούτοις η ζήτηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται ως μονόδρομος, σχεδόν, από τις ελληνικές οικογένειες ,ίσως και λόγω του αδιεξόδου εύρεσης εναλλακτικής λύσης για τα παιδιά της.
Επομένως η ενασχόληση με την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο τρόπος πρόσβασης σε αυτήν με εξετάσεις ή χωρίς, με εθνικό απολυτήριο ή όχι με συνυπολογισμό των βαθμών των άλλων τάξεων του Λυκείου ή όχι αποτελεί το κύριο θέμα της ατζέντας σε κάθε κυβέρνηση στον τομέα της παιδείας .Κατά κάποιο τρόπο εξηγείται έτσι και η διαρκής αλλαγή των εξεταστικών συστημάτων από κάθε νέο υπουργό παιδείας.
Το ζητούμενο όμως ενός εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι ποιους και πόσους θα κάνει επιστήμονες. Το ζητούμενο είναι τι πολίτες και τι ανθρώπους θα προετοιμάσει για να εισαχθούν στην κοινωνία, τι βαθμό κριτικής ικανότητας θα διαθέτουν ,ποια θα είναι η κουλτούρα τους ,ποιες οι ανθρωπιστικές τους αξίες. Ζητήματα που θα πρέπει να απασχολούν το σχολείο του μέλλοντος και που λύνονται με την βελτιστοποίηση αλλά και την εντατικοποίηση των προγραμμάτων σπουδών ,ιδιαίτερα σήμερα στην εποχή της ευκολίας της χαλαρότητας της τεχνητής νοημοσύνης. Για να αποκτήσουν τα παιδιά μας νοημοσύνη και να μην καθοδηγούνται από τους κατόχους και δημιουργούς νοημοσύνης έστω και τεχνητής…
* Καθηγητής-Συγγραφέας, Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Πυλαίας-Χορτιάτη