Του Χρήστου Ρόκου, υποψηφίου βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Στην αυγή του 21ου αιώνα, σε ένα κράτος αθηνοκεντρικό, η πάλαι ποτέ συμπρωτεύουσα προσπαθεί να ανακτήσει τα ηνία της χαμένης της αίγλης. Με παθογένειες που απαιτούν ψύχραιμη και οργανωμένη διαχείριση, με ηχηρό κενό αντιπροσώπευσης που αντανακλά μια ενδεχομένως αναχρονιστική προσέγγιση και με μια τάση μιμητισμού που επιβεβαιώνει την έλλειψη δημιουργικότητας και οράματος, η Θεσσαλονίκη αναζητά την ταυτότητά της και την αντιμετώπιση των προβλημάτων της υπό τον ήχο εκλογικών σαλπίγγων.
Θεσσαλονίκη, η μεγάλη φτωχομάνα, που στερείται νοσοκομειακών κέντρων. Πραγματικότητα που βίωσε με βάναυσο τρόπο κατά τη διάρκεια της πανδημίας ο μέσος πολίτης, ο οποίος στερήθηκε από ένα κρεβάτι χειρουργείου μέχρι μια κλίνη ΜΕΘ, είτε για τον ίδιο είτε για οικείο του πρόσωπο. Ο ίδιος πολίτης που έγινε θεατής στο δυστοπικό έργο ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, στην έλλειψη προσωπικού για να καλύψει τις ανάγκες λειτουργίας οποιασδήποτε μονάδας και στην παραβίαση επί της ουσίας του δικαιώματός του στην προστασία της υγείας. Δικαίωμα το οποίο δεν πρέπει να παραμείνει στη σφαίρα της θεωρίας, αλλά να πραγματωθεί με αναβάθμιση των δομών υγείας, με επένδυση στην πρωτοβάθμια φροντίδα και με πρόσληψη μόνιμου υγειονομικού προσωπικού, ώστε να αναβαθμιστεί το πολύπαθο ΕΣΥ.
Θεσσαλονίκη, η μεγάλη φτωχομάνα, που στερείται Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Το έργο του μετρό έχει καθυστερήσει όσο ενδεχομένως κανένα άλλο σ’ αυτήν την πόλη. Από την πρώτη τρύπα του τέως Δημάρχου Κούβελα μέχρι και σήμερα, η ταλαιπωρία, η έλλειψη εναλλακτικών, το κόστος και ο χαμένος χρόνος είναι κυρίαρχα θέματα συζήτησης για τον λαό της πόλης μας. Με το φως στο τούνελ ίσα να αχνοφαίνεται, οι Θεσσαλονικείς δυσανασχετούν και γίνονται καχύποπτοι και μόνο στο άκουσμα της λέξης «μετρό», καθώς έχουν χορτάσει από φληναφήματα και κενές περιεχομένου δηλώσεις. Στόχος και μέλημα είναι και θα έπρεπε να είναι η δημιουργία ενός έγκυρου χρονοδιαγράμματος για το μετρό και η εύρεση και νομοθετική οριοθέτηση εναλλακτικών λύσεων, όπως είναι για παράδειγμα τα ηλεκτρικά πατίνια.
Θεσσαλονίκη, η μεγάλη φτωχομάνα, που στερείται σύγχρονου και αναβαθμισμένου παραλιακού μετώπου. Δεν χωρά αμφιβολία πως η πόλη υστερεί από άποψη περιβαλλοντικής άνθησης, αειφόρου ανάπτυξης και τουριστικής και πολυπολιτισμικής έλξης. Η αναβάθμιση του παραλιακού μετώπου συνιστά ένα από τα πιο μεγάλα και απαιτητικά έργα που επιδιώκεται να υλοποιηθούν στη μετά την πανδημία εποχή. Άλλωστε, η δημιουργία πρόσφορου εδάφους συζήτησης για το κατάλληλο αναπτυξιακό πλαίσιο που θα αντιμετωπίσει την παρατεταμένη στασιμότητα της πόλης, θα την καταστήσει μια πραγματική μητρόπολη της βαλκανικής χερσονήσου.
Θεσσαλονίκη, η μεγάλη φτωχομάνα, που ακόμη παλεύει με το φάντασμα της ΔΕΘ. Το παιδί που κάθε Θεσσαλονικιός κρύβει μέσα του, αναπολεί με μια αίσθηση νοσταλγίας τα γλυκά που έτρωγε στη ΔΕΘ και τις φαντασμαγορικές εικόνες που αυτή πρόσφερε, μέχρι να επανέλθει στη ζοφερή πραγματικότητα της εβδομάδας πραγματοποίησής της. Το πρόβλημα είναι γνωστό και χρόνιο. Η αντιμετώπισή του; Ούτε πρωτοφανής ούτε ακατόρθωτη. Με την ένταξη της Θεσσαλονίκης στο Ταμείο Ανάκαμψης, το πολυαναμενόμενο έργο ανάπλασης της ΔΕΘ πραγματώνεται, χωρίς περαιτέρω και εκ νέου αναβολές. Με τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωφελούς της χαρακτήρα, η ΔΕΘ μετατρέπεται σε έναν ελεύθερης πρόσβασης χώρο πρασίνου, εντός του αστικού ιστού, ο οποίος καθιστά θελκτικό το κέντρο της πόλης και εντός του οποίου δύνανται να φιλοξενούνται μικρές περιοδικές εκθέσεις και να διατηρούνται περίπτερα ιστορικής αξίας.
Ίσως, τελικά, η πόλη να μην αναζητά τη χαμένη της ταυτότητα, αλλά ανθρώπους ικανούς να ακροαστούν τους πολίτες, να στοχοθετήσουν και να υλοποιήσουν προς όφελος του συνόλου.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πολιτική”, 11-3-2023)