Πριν λίγο καιρό με πλησίασε σε ένα σούπερ μάρκετ μια κυρία, στην ηλικία περίπου των 60 ετών. Μια σοβαρή και αξιοπρεπής κυρία που όμως που είπε, εργάστηκε πολύ σκληρά στη ζωή της, πλήρωνε κανονικά τις ασφαλιστικές της εισφορές, την φορολογία της και γενικά ήταν συνεπέστατη, αυτή και ο σύζυγός της σε όλες τις υποχρεώσεις της.
Η συγκεκριμένη κυρία, ήταν απ’ ότι κατάλαβα ήταν και πολιτικοποιημένη, αλλά αρκετά απογοητευμένη και θέλησε να μιλήσει μαζί μου διότι με ήξερε ως δημοσιογράφο. Η κυρία δεν μίλησε κομματικά, αλλά βαθύτατα πολιτικά και χωρίς διάθεση τυφλής σύγκρουσης. Το συγκεκριμένο ζευγάρι είχε βιοτεχνία, αλλά η οικονομική κρίση τους ισοπέδωσε, η επιχείρηση έκλεισε και έμειναν άνεργοι. Ευτυχώς, όπως μου εξιστόρησε η κυρία, ο σύζυγος βγήκε στη σύνταξη, την οποία βέβαια πήρε πρόσφατα μετά από πάρα πολύ καιρό στην αναμονή.
Η ίδια παραμένει άνεργη και εξέφραζε την απογοήτευσή της για την κατάσταση, ζητώντας από όσους έχουμε δημόσιο λόγο να μιλήσουμε και για τους ανέργους που είναι στη ζώνη 50 ετών και άνω. Η επισήμανσή της είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν και όχι να ζήσουν με επιδόματα. «Δεν θέλουμε να γίνουμε ζητιάνοι. Είμαστε παραγωγικοί και μπορούμε να προσφέρουμε. Μας ζουν, ευτυχώς γιατί έχουν εργασία, τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να νοιώθουμε άχρηστοι» μου είπε με παράπονο, ζητώντας παράλληλα και συγγνώμη για την κατάχρηση του χρόνου μου.
Αυτή είναι μια εικόνα από την Ελλάδα της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, την οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω μας και να διορθωθούν αδικίες του παρελθόντος. Είναι σαφές ότι δεν αρκούν οι εξαγγελίες και οι όποιες διορθωτικές κινήσεις γίνονται –και καλώς γίνονται και είναι θετικές, όπως π.χ. η αύξηση του κατώτατου μισθού, κ.α.- για να αλλάξει το κλίμα.
Υπάρχει δρόμος ακόμα για την επιστροφή στα προ μνημονίων επίπεδα και άρα στην κανονικότητα. Προφανώς και είναι προς την σωστή κατεύθυνση αρκετές από αυτές, αλλά από εκεί και πέρα πρέπει να εφαρμοστούν και να γίνουν ακόμα πολλά για να αλλάξει η περίφημη καθημερινότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καμία κυβέρνηση.
Στο γραφείο του Τζέιμς Καρβάιλ, που είχε το γενικό πρόσταγμα στην καμπάνια του Μπιλ Κλίντον για την προεδρία των ΗΠΑ το 1992, υπήρχαν κρεμασμένα τρία μικρά πινακάκια με τις εξής φράσεις-κλειδιά: «η οικονομία, ηλίθιε» (the economy stupid), «μην ξεχνάτε την υγιειονομική περίθαλψη» (Don”t forget health care) και η τρίτη που λέει πολλά ήταν: «αλλαγή ή μια από τα ίδια». Θα μπορούσε να υπάρχει και μια τέταρτη προειδοποίηση ουσιαστικά: «μην ξεχνάς την καθημερινότητα».
Και αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η καθημερινότητα είναι αμείλικτη για όλες τις κυβερνήσεις, είτε δεξιές, είτε κεντρώες, είτε αριστερές. Και αυτό πρέπει να το έχουν όλοι κατά νου στο δρόμο προς τις εκλογές.