Τα 300 ευρώ δεν είναι ψίχουλα

από Σιχλετίδης Θεόφιλος
sms

Αυτή την Κυριακή έχουμε ευρωεκλογές και το κλίμα στις περισσότερες χώρες της Ένωσης είναι πάρα πολύ κακό για την… Ένωση. Όχι ότι πάμε για… διάλυση, καθώς οι δυνάμεις της λαϊκιστικής Δεξιάς – από τον Σαλβίνι μέχρι την Λεπέν – υποκρίνονται και φυσικά δεν εννοούν τίποτα από όσα λένε για τους «κακούς γραφειοκράτες» των Βρυξελών.

Πριν από μερικές μέρες λοιπόν, καθώς από τη δύναμη των κομμάτων στις ευρωεκλογές θα προκύψει και ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν, υπήρξε ένα ντιμπέιτ μεταξύ του Φ. Τίμερμανς, από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, και του Μ. Βέμπερ, από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ο Τίμερμανς, αν και δεν εκφράζει απόλυτα αυτή τη διαφαινόμενη αριστερή στροφή του ΕΣΚ, υποστήριξε πως η Ένωση (νομίζω πως μιλούσε βασικά για την Ευρωζώνη) θα πρέπει να υιοθετήσει έναν Ευρωπαϊκό Κατώτατο Μισθό και παράλληλα θα πρέπει να χρηματοδοτήσει την κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανασφάλιστων. Και οι δύο, ας πούμε, προτάσεις του Τίμερμανς αφορούν κυρίως τις χώρες του Νότου και τα «πρώην ανατολικά» κράτη.

Ο Βέμπερ, που εκφράζει καθαρά τη δεξιά στροφή του ΕΛΚ και υπηρετεί πιστά το δόγμα για την οικοδόμηση της Γερμανικής Ευρώπης, απέρριψε και τις δύο προτάσεις λέγοντας πως τον προσέγγισαν νέοι άνθρωποι – και από την Ελλάδα! – και του είπαν πως δεν θέλουν ούτε Ευρωπαϊκό Κατώτατο Μισθό, ούτε και η Ένωση να χρηματοδοτεί την κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανασφάλιστων… Οι νέοι, όπως είπε ο Βέμπερ, αυτό που θέλουν είναι ευκαιρίες…

Αν και μπορώ να υποθέσω, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, πως τον Βέμπερ τον προσέγγισαν κάποια νέα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο Κυρανάκης και ο Ρωμανός, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί ο Ευρωπαϊκός Κατώτατος Μισθός των 800 ευρώ μεικτά και γιατί η κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανασφάλιστων από ευρωπαϊκό κονδύλι, είναι στοιχεία ανταγωνιστικά προς τις… ευκαιρίες. Δηλαδή όταν υπήρχε ο «υποκατώτατος» μισθός των 511 ευρώ μεικτά υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες από τώρα που υπάρχει ο κατώτατος των 650 ευρώ μεικτά;

Και που είναι το πρόβλημα – εννοώ τι πρόβλημα δημιουργεί στην έλευση των ευκαιριών – αν η κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τον ανασφάλιστων δεν γίνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως συμβαίνει από το 2016, αλλά από ευρωπαϊκό κονδύλιο;   Προφανώς είναι καλύτερο να είσαι πλούσιος και υγιής από το να είσαι φτωχός και άρρωστος, προφανώς είναι καλύτερο όλοι να εργάζονται, να έχουν υψηλά εισοδήματα και φυσικά να είναι ασφαλισμένοι, αλλά αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν ούτε στα… καράτε, γι’ αυτό και υπάρχει αυτό που λέμε κοινωνική πολιτική.

Εννοείται πως για κάποιον που έχει μάθει στα χιλιάρικα, μία αύξηση των 50 – 60 ευρώ στον κατώτατο μισθό είναι ψίχουλα. Όπως ψίχουλα είναι και τα 300 ευρώ της, ας πούμε, 13ης σύνταξης. Αλλά και πάλι πως ακριβώς αυτά τα ψίχουλα εμποδίζουν τις ευκαιρίες που θέλουν οι νέοι άνθρωποι από την Ελλάδα που προσέγγισαν τις προάλλες τον Βέμπερ;

Από την άλλη βέβαια τα 300 ευρώ της σύνταξης και πολύ περισσότερο η καθαρή ετήσια αύξηση στο εισόδημα όσων αμείβονται με τον κατώτατο κατά 700 ευρώ δεν είναι ψίχουλα για τους ανθρώπους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα, που τον ίδιο μήνα ζορίζονται να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ και να πάνε στο σούπερ μάρκετ. Και αυτό σημαίνει πως αυτοί που θέλουν τις… ευκαιρίες θα πρέπει να καταλάβουν ότι αυτές έρχονται μέσα από τη σκληρή και την καλά οργανωμένη δουλειά και όχι με… επιδότηση από περικοπές στο κοινωνικό κράτος.