Σαν σήμερα το 1995 θρύλος του ελληνικού μπάσκετ Νίκος Γκάλης αποσύρεται από την ενεργό δράση

από Team MyPortal.gr
sms

Ο Νίκος Γκάλης, ο άνθρωπος που γιγάντωσε το μπάσκετ στην Ελλάδα με τεράστιες επιτυχίες στην Εθνική ομάδα, στον Άρη και τον παναθηναϊκό, αποσύρθηκε σαν σήμερα το 1995 από τα γήπεδα.

Ο Ελληνοαμερικανός πρώην καλαθοσφαιριστής, ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους παίκτες όλων των εποχών θεωρείται η σημαντικότερη μορφή στην ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα και ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής της σύγχρονης εποχής. Η FIBA τον έχει αναγνωρίσει ως τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο σκόρερ όλων των εποχών χάρις τους 24.721 πόντους και του μέσου όρου 32,8 της επαγγελματικής του καριέρας. Το 2007 έγινε ο πρώτος Έλληνας καλαθοσφαιριστής που εντάχθηκε στο Hall of Fame της FIBA και το 2017 στο Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame, περνώντας έτσι στο «πάνθεον» του παγκοσμίου μπάσκετ.

 

Ξεκίνησε την καριέρα του στο Κολεγιακό Πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά η αποτυχία ένταξης στο επαγγελματικό τον οδήγησε στη χώρα καταγωγής του. Όταν ήρθε ο Γκάλης στην Ελλάδα ήταν ένας άγνωστος ομογενής παίκτης. Γρήγορα καταξιώθηκε για το ταλέντο του στο άθλημα, ιδιαίτερα στην επίτευξη καλαθιών με κάθε δυνατή επιλογή και απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε σε συλλογικό επίπεδο, η ηγετική μορφή του Άρη που κυριάρχησε στη δεκαετία του 1980 εντός συνόρων και συμμετείχε σε τρία στη σειρά φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χωρίς όμως να εκπληρώσει τον μεγάλο στόχο του ευρωπαϊκού τίτλου, κάτι που δεν κατάφερε κι όταν έκανε την πολύκροτη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό το 1992. Είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Πρωταθλήματος Ελλάδας, όπως και σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συλλόγων όλων των εποχών με 4.911 πόντους σε 148 συμμετοχές (Κύπελλο Κόρατς και Ευρωλίγκα). Η σταδιοδρομία του είναι γεμάτη από πολλαπλούς ατομικούς τίτλους και ρεκόρ, πολλά από τα οποία εξακολουθούν να διατηρούνται ακόμα και σήμερα. Αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν η συμμετοχή του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού εθνικού τίτλου, ενώ και η συνέχεια στην επόμενη διοργάνωση με την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου ήταν ανάλογης σημασίας. Συνέβαλε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη βελτίωση των επιδόσεων της Εθνικής Ομάδας και την άνοδο της σε υψηλό διεθνές επίπεδο, ενώ η παρουσία του στο μπάσκετ επηρέασε σημαντικά τη σύγχρονη και μετέπειτα ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα.

Το αντίο από την ενεργό δράση

Μετά από μια πλούσια καριέρα, ο Νίκος Γκάλης το 1995 αποχώρησε από το άθλημα. Με την έναρξη της περιόδου 1994–95 ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Παναγιώτη Γιαννάκη και έθεσε ως στόχο την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ο Γκάλης εξακολουθούσε να είναι ο κορυφαίος σε επιδόσεις, όμως η ομαδική λειτουργία παρουσίασε αδυναμίες σε μία περίοδο που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να διεκδικήσει προκρίσεις από πολύ νωρίς σε αγώνες νοκ άουτ. Χρειάστηκαν δύο μεγάλες εμφανίσεις του Γκάλη στα προκριματικά των ομίλων για να αποφύγει τον αποκλεισμό από τη Μπουντιβέλνικ Κιέβου, ενώ στα προκριματικά του Κυπέλλου ο Γκάλης ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού στην πρόκριση επί του Ολυμπιακού. Ο προπονητής Κώστας Πολίτης αποφάσισε να περιορίσει το χρόνο συμμετοχής του Νίκου Γκάλη και ο παίκτης θεώρησε ότι δεν είχε δίκαιη αντιμετώπιση καθώς ο ίδιος εξακολουθούσε να έχει αξιόλογη απόδοση. Αφορμή για τη διατάραξη των σχέσεων των δύο ανδρών ήταν μία απρόσμενη ήττα από το Περιστέρι. Στις 18 Οκτωβρίου 1994 σε αγώνα με τους Αμπελόκηπους ο Γκάλης δεν ξεκίνησε ως βασικός και ο προπονητής δεν τον χρησιμοποίησε καθόλου στο πρώτο ημίχρονο. Θεωρώντας άδικη τη συμπεριφορά του αποχώρησε από το γήπεδο στην ανάπαυλα του ημιχρόνου. Σε ανύποπτο χρόνο στο παρελθόν είχε δηλώσει πως «θα σταματήσω το μπάσκετ όταν σταματήσουν να με υπολογίζουν».

 

Ο πρόεδρος της ομάδας Παύλος Γιαννακόπουλος επιχείρησε να γεφυρώσει το χάσμα χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια προχώρησε σε αλλαγή προπονητή μετά από την ήττα από τον Ολυμπιακό με σκοπό την επιστροφή του Γκάλη. Παρά τις αρνήσεις του Γκάλη ο Γιαννακόπουλος εξακολουθούσε να δεσμεύει και να πληρώνει το συμβόλαιο του με σκοπό να επανενταχθεί την επόμενη χρονιά στην ομάδα πλάι στον Ντομινίκ Ουΐλκινς, κίνηση που συνάντησε την άρνηση του προπονητή Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.

Προτάθηκε επίσης από το Γιαννακόπουλο στο Γκάλη να επιστρέψει στον Άρη αλλά αρνήθηκε ο προπονητής του Λευτέρης Σούμποτιτς και ο ίδιος ο Γκάλης που προτιμούσε να μεταγραφεί στην ΑΕΚ.

Συνέπεια του αδιεξόδου υπήρξε η απόφαση του Νίκου Γκάλη να ανακοινώσει στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 το τέλος της καριέρας του. Η γραπτή δήλωσή του ήταν η εξής: «Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα (σ.σ. 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι».

«Ο λευκός σωσίας του Μάικλ Τζόρνταν», όπως τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε η ιταλική εφημερίδα La Gazzetta dello Sport, αποχώρησε από τη σκηνή του αθλήματος με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε, μια τυχαία μέρα. Στις 21 Οκτωβρίου 1999 οι σχέσεις των αδελφών Γιαννακόπουλων και του Γκάλη αποκαταστάθηκαν και επίσημα καθώς βραβεύτηκε από τον Παναθηναϊκό στο ημίχρονο αγώνα της Ευρωλίγκα απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στις 6 Μαΐου του 2007 τιμήθηκε από την Ευρωλίγκα στον τελικό του ΟΑΚΑ παρουσία 20.000 φιλάθλων, σε ένα από τα μεγαλύτερα standing ovation στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.