Με μία κατάπτυστη προσπάθεια αλλοίωσης επιχειρεί αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας Milliyet να απαντήσει στο ερώτημα “Μπορούν Έλληνες και Τούρκοι να επιτύχουν την ειρήνη;”.
Δυστυχώς, όμως αντίθετα από το πνεύμα καλής θέλησης για το οποίο μπορεί να υποψιάζει ο τίτλος, το άρθρο κατά το μεγαλύτερό του ποσοστό επικαλείται υποτιθέμενες μαρτυρίες για “σφαγή από Έλληνες στρατιώτες, στις 29 Ιουνίου του 1919” στο Αϊδίνι, για φρικαλεότητες στις 25 Αυγούστου του 1919 στην Πέργαμο, για βιασμούς στις 13 Σεπτεμβρίου του 1919, στην Τύρο και διάφορα άλλα, μεταξύ των οποίων και αναφορά από τον Ισμέτ Ινονού για κατεστραμμένες συνοικίες.
Ο αρθρογράφος στη συνέχεια επικαλείται τη σχέση Γερμανών και Γάλλων για να την αποκαλέσει “ιερή συμμαχία” και να εξαίρει τους Γερμανούς για το ότι ο καγκελάριός τους πραγματοποιεί την πρώτη του επίσκεψη στη Γαλλία. “Με άλλα λόγια, Τούρκοι και Έλληνες μπορούν να συμφιλιωθούν παρά τα χιλιάδες γεγονότα παρόμοια με τα παραπάνω. Αλλά για να συμβεί αυτό, απαιτείται πρώτα καλή θέληση”, λέει ο αρθρογράφος και συνεχίζει ισχυριζόμενος το εξής ανήθικο: “Η κατηγορία εναντίον του Μουσταφά Κεμάλ για γενοκτονία των Ελλήνων είναι μετέωρη. Αν πρόκειται να μιλήσουμε για γενοκτονία, η Αθήνα δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό”.
“Η Τουρκία είναι μια χώρα που είναι έτοιμη για σχέσεις καλής γειτονίας παρά όλα αυτά που έχουν συμβεί και είναι πρόθυμη να κάνει το Αιγαίο θάλασσα φιλίας”, γράφει.
“Επιτρέψτε μου να σας δώσω μια ιδέα: Το κόμμα που όπλισε τα νησιά του Αιγαίου κατά της Λωζάνης είναι στην πραγματικότητα αυτό που διέλυσε τη Λωζάνη. Φυσικά, Τούρκοι και Έλληνες μπορούν να συμφιλιωθούν, αλλά αυτό απαιτεί πρωθυπουργούς που δεν λένε ψέματα και υπουργούς Εξωτερικών που δεν υποδαυλίζουν την εχθρότητα για τις δικές τους πολιτικές φιλοδοξίες”, προσθέτει.
Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν παρατράγουδα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον κατά περιστάσεις υπερβάλλοντα ζήλο, το υπερβάλλον μίσος ή την ασυνειδησία που μπορεί να επέδειξαν Έλληνες στρατιώτες κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Εξάλλου το γεγονός ότι στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε να πληρώσει αποζημιώσεις στην Τουρκία (δώσαμε το Καραγατς στη Θράκη, καθώς αδυνατούσαμε να πληρώσουμε), μέσω της Συνθήκης της Λωζάνης, δείχνει ότι η Ελλάδα έχει αποδεχτεί μέρος της ευθύνης που της αναλογεί.
Κι ερχόμαστε στην Τουρκία. Από καταβολής της τουρκικης Δημοκρατίας, το τουρκικό κράτος αρνείται να αποδεχτεί τη γενοκτόνο πολιτική που συνέλαβαν τα μυαλά των “τριών πασάδων”, μη μπορώντας να αντιληφθούν τον εθνικισμό που διαμορφωνόταν εδώ και δεκαετίες στα Βαλκάνια. Εξαίρει τους Γερμανούς που ήταν αυτοί οι οποίοι συνέδραμαν στο να υλοποιηθεί η γενοκτόνος πολιτική με αποδεδειγμένη τη συνδρομή του Λίμαν φον Σάντερς και άλλων εξεχόντων Γερμανών στρατιωτικών.
Και φυσικά μιας και ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αυτός που εκμεταλλεύθηκε τα ελληνικά λάθη και τη λυκοφιλία μεταξύ των συμμάχων της Αντάντ και ολοκλήρωσε το γενοκτονικό όραμα μιας “άνευ μη μουσουλμάνων τουρκικής επικράτειας” του συμπεριφέρονται όπως οι νεοναζί. Λένε ότι δεν έχει καμία σχέση με τις σφαγές Ελλήνων, Αρμενίων και Ποντίων, ότι αυτός δεν διέταξε τίποτα επισήμως, δεν ευθύνεται αυτός για το κάψιμο της Σμύρνης, όπως οι νεοναζί χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι ο Χίτλερ δεν ήξερε τι κάνουν οι υφιστάμενοί του και δεν ευθυνόταν απόλυτα για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Διαφορά καμία.
Φιλία λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει με μια πλευρά που σε κατηγορεί για αυτά που η ίδια κάνει. Δεν μπορεί η Τουρκία να σε κατηγορεί για εκδίκηση έχοντας στο ιστορικό της τις σφαγές στην Κωνσταντινούπολη το 1821, τη σφαγή της Χίου, το ολοκαύτωμα των Ψαρών, το κάψιμο της Φώκαιας το 1914, την Καταστροφή της Σμύρνης, το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ή τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού. Κάθεσαι στο τραπέζι μόνο με κάποιον που αναγνωρίζει τις ευθύνες του, ζητά συγγνώμη και πράττει ό,τι μπορεί για να προχωρήσει μια σχέση.