Της Μαρίας Σαμολαδά, Δημοσιογράφου
Αν δεν έχεις δουλέψει ούτε μία Κυριακή στη ζωή σου, καλύτερα μην συνεχίζεις την ανάγνωση. Δεν θα καταλάβεις λέξη.
Αν έχεις δουλέψει Κυριακές και πηγαίνεις στα καταστήματα τις Κυριακές που είναι ανοιχτά, πάλι μην συνεχίσεις την ανάγνωση. Δεν θα καταλάβεις λέξη.
Όπως ίσως γνωρίζετε, οι δημοσιογράφοι είναι όπως τα ρολόγια…δεν σταματούν να εργάζονται ποτέ. Η είδηση δεν έχει ώρα, μέρα, αργία, γιορτή και σχόλη.
Άσε που συνήθως κάτι τέτοιες μέρες προκύπτουν σημαντικά γεγονότα, που αν έχεις το μικρόβιο, δεν μπορείς να το αφήσεις το θέμα… επαγγελματική διαστροφή.
Έχοντας χάσει, λοιπόν, σημαντικά προσωπικά γεγονότα χάρη σε γεγονότα επικαιρότητας, σκέφτομαι πάντα κοιτώντας έναν εργαζόμενο σε «παράδοξη» μέρα και ώρα εργασίας.
Τι χάνει από τη ζωή του, από την οικογένειά του, από την υγεία του…
Σκέφτομαι όμως και τι κερδίζει.
Το πρώτο δεν μετριέται. Είναι αυτό που λέμε ανεκτίμητο, αλλά με την αντίστροφη έννοια…
Χάνει στιγμές ανεπανάληπτες, με ανθρώπους που είναι πραγματικά οι δικοί του άνθρωποι, όπως με το παιδί του (το οποίο δεν ξέρει που θα το αφήσει κυριακάτικα για να πάει στη δουλειά… Τις άλλες μέρες βοηθάει το εκπαιδευτικό σύστημα).
Το δεύτερο μπορεί να αποτιμηθεί, αλλά δεν μπορεί να «αποζημιωθεί».
Κερδίζει απεριόριστη κούραση (αφού την μέρα που ήταν να ξεκουραστεί, ξανακουράζεται), νεύρα, θυμό, και αγανάκτηση.
Σίγουρα όμως δεν κερδίζει περισσότερα χρήματα.
Αν δεν το ξέρετε έχουν καταργηθεί οι «αποζημιώσεις» για εργασία σε γιορτές και αργίες… πάρε ένα ρεπό (αν δεν έχει δουλειά τις επόμενες μέρες ή κάποια στιγμή που βολέψει το αφεντικό ή τη διευθύντρια) και πατσίσαμε…
Αυτό είναι σχεδόν η απεικόνιση της κατάστασης από την πλευρά του εργαζομένου, κυρίως τις «εξτρά» Κυριακές του χρόνου.
Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται απολύτως και ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον όσοι διατηρούν – συντηρούν μία ατομική ή οικογενειακή επιχείρηση.
Και να σου πω.
Αυτή η πωλήτρια – εργαζόμενη της Κυριακής που είναι και μάνα και γυναίκα και κόρη και νοικοκυρά και και και… πότε θα βάλει πλυντήρια τα ρούχα των παιδιών για την υπόλοιπη βδομάδα, πότε θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει και θα καθαρίσει και θα και θα και θα…;
Επίσης, αυτός/ή εργαζόμενος/η της Κυριακής πότε θα «βγει βόλτα στην αγορά» να καλύψει και εκείνος/η τις ανάγκες του, τις καταναλωτικές;
Τι γίνεται όμως από την πλευρά του καταναλωτή που δεν βρήκε ΚΑΜΙΑ άλλη μέρα να πραγματοποιήσει τις αγορές του από τα εμπορικά καταστήματα;
Το ξέρεις ότι την περασμένη Κυριακή γινόταν το αδιαχώρητο σε όλη τη Θεσσαλονίκη, όχι μόνο στο κέντρο της πόλης που είναι τουριστικό σημείο και μπλα μπλα μπλα…;
Όλοι εσείς που ταλαιπωρηθήκατε σκεφτήκατε την ταλαιπωρία των άλλων;
Τι βρήκατε που δεν μπορείτε να αγοράσετε τις υπόλοιπες μέρες τις εβδομάδας;
Και να σας πω.
Που βρήκατε τα λεφτά για να αγοράσετε την Κυριακή κάτι που δεν μπορείτε να αγοράσετε τις άλλες «φυσιολογικές» εργάσιμες μέρες;
Ξέρετε τι θα ήθελα;
Θα ήθελα και μερικές Κυριακές, να είναι ανοιχτές και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, με ανάλογα προσαρμοσμένο ωράριο, όχι 7-3, αλλά 11-8, να μπούνε μέρα και να βγούνε νύχτα, χωρίς «αμοιβή» αργίας και με ένα ρεπό ως «αντάλλαγμα» όποτε βολέψει.
Μαζί να εργαστούν και τράπεζες και γραφεία και δικαστήρια και υπουργεία και και και…
Και όλοι όσοι δεν εκτιμούν τη σπουδαιότητα και μοναδικότητα, την ιερότητα και την ανάγκη της κανονικής και όχι της εργάσιμης Κυριακής…
Αχ, ρε Μελίνα. «Πότε την Κυριακή»…
Τώρα η «εκπόρνευση» την Κυριακή γίνεται χωρίς σωματική επαφή…
Τέλος, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ακόμη ή να κλαίω;
Αυτό το δίλημμα προκύπτει από την απόφαση φίλης να ψηφίσει στις εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε, λοιπόν, κουβεντιάζοντας για τις πολιτικές μας προτιμήσεις δικαιολογώντας την επιλογή ή στάση μας, την ρωτάω γιατί θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.
Η ίδια βιώνοντας τη ζωή του εμπορικού κόσμου… τεκμηριώνει την απόφασή της λέγοντας: «γιατί θα καταργήσει τις Κυριακές που είναι ανοιχτά τα καταστήματα και θα επαναφέρει το μισθό μου…»
Ήταν ισχυρό το επιχείρημα για την κοινωνία στην οποία ζει.
Πέρασε ο καιρός. Πράγματι τον πρώτο καιρό πάγωσε το άνοιγμα των Κυριακών, μέχρι που πριν έξι μήνες ο αρμόδιος υπουργός ανακοίνωσε ότι οι Κυριακές που θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα γίνονται 30 από 8 που ήταν.
Την πρώτη Κυριακή, λοιπόν, που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά επί ΣΥΡΙΖΑ, τηλεφώνησα στην φίλη μου.
«Καλημέρα. Τι κάνεις;»
«Καλημέρα. Τι να κάνω γ@μ@ την τρέλα μου; Δουλεύω… και γίνεται και χαμός από κόσμο. Δεν πιστεύω να βγεις βόλτα στα μαγαζιά;»
«Όχι, όχι… ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, αλλά θα σε πάρω όταν τελειώσεις, το βράδυ.»
Βράδυ Κυριακής «εργατικής»…
«Έλα, μόλις σχόλασα. Τι ήθελες να με ρωτήσεις;..»
«Τι ψήφισες στις τελευταίες εκλογές και γιατί;…»
«&*^%#$@$%*&(&(#^&.@%^^%$%^$**()*(^&%^$@@….» (γίνεται ακατάλληλο και δεν το επιτρέπει η διαγωγή μου να μεταφέρω τα όσα ακούστηκαν ως απάντηση…)
Εγώ ακόμη γελάω…νομίζω ότι πρέπει να το ξανασκεφτώ, αν είναι για γέλια ή για κλάματα;
Εσύ που ψώνισες τελικά την Κυριακή πως ένιωσες και που βρήκες τα λεφτά;