Η πανδημία του Covid-19 και τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης που επιβλήθηκαν ανέδειξαν σε σημαντικό βαθμό κοινωνικές και οικονομικές παθογένειες οι οποίες υπάρχουν για χρόνια στις κοινωνίες μας. Ζητήματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η ισότητα των φύλων στην εργασία, στην εκπαίδευση, η έμφυλη βία και άλλα, βγαίνουν στην επιφάνεια λόγω ενός συνδυασμού οικονομικών και κοινωνικών περιορισμών οι οποίοι απλώς αναδεικνύουν προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζαμε επιφανειακά τα προηγούμενα χρόνια.
Ο τρόπος με τον οποίο η πανδημία ανέδειξε αυτά τα προβλήματα είναι πολυεπίπεδος και άγγιξε όλες τις πτυχές της εργασίας, της κοινωνίας και των αξιών μας. Αν και ο νομοθέτης προσπάθησε αρχικά να προστατέψει ειδικότερα τις εργαζόμενες μητέρες οι οποίες δούλεψαν εξ αποστάσεως σε μία περίοδο που τα σχολεία ήταν κλειστά, εντούτοις το μέλλον στην αγορά εργασίας, γενικώς αλλά και ειδικότερα για τις γυναίκες προβλέπεται οδυνηρό.
Οι προβλέψεις για ένα δεύτερο lock down και οι απολύσεις αποκτούν όλο και περισσότερες πιθανότητες για να γίνουν πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο που διαμορφώνεται θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι γυναίκες δεν θα είναι οι μεγάλες χαμένες σε ένα περιβάλλον το οποίο θα επηρεάσει αρνητικά όλους μας. Αυτό όμως θα είναι κάτι δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά στη χώρα μας όπου ιστορικοί κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτισμικοί λόγοι έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον στο οποίο οι γυναίκες θεωρούνται υποδεέστερες των ανδρών, στην εκπαίδευση, στην εργασία, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.
Οι εκθέσεις διεθνών οργανισμών επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (European Institute for Gender Equality) εξετάζοντας την ισότητα των φύλων σε έξι τομείς ενδιαφέροντος τοποθετεί τη χώρα μας στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιβεβαιώνοντας κάτι το οποίο όλοι γνωρίζουμε.
Αν καταλαβαίνουμε κάτι από τη διαχείριση και τις επιπτώσεις της πανδημίας, είναι ο βαθμός ευαλωτότητας κοινωνικών ομάδων αλλά και νέων ευάλωτων ομάδων οι οποίες δημιουργούνται σταδιακά. Εδώ το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν εκείνες οι κοινωνικές και οικονομικές υποδομές για την αύξηση της ανθεκτικότητας της κοινωνίας μας. Δεν είναι αργά για παράδειγμα να επανέλθουμε στα σχολεία προκειμένου τα μικρά παιδιά να κατανοήσουν τις βασικές αρχές της ισότητας των φύλων, της ανοχής προς το διαφορετικό και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ως μέτρα ανακούφισης, ειδικά στα ζητήματα της ενδοοικογενειακής βίας και της εργασιακής και κοινωνικής επανένταξης των θυμάτων, πρέπει να ενισχυθούν οι δομές αρωγής.
Για να επιτευχθούν όμως όλα τα παραπάνω θα πρέπει να κινητοποιηθούμε ως επαγγελματίες, ως μέλη κοινωνικών οργανώσεων και ως, πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Η κρίση του Covid-19 θα ολοκληρωθεί, το ερώτημα είναι κατά πόσο οι κοινωνίες μας είναι έτοιμες προκειμένου να αντιμετωπίσουν την επόμενη κρίση.