Του Βαγγέλη Πλάκα
Αν κάποιος επιχειρήσει να «δει» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη θα εντοπίσει πολλές σκηνές: να μιλάει για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από το μπαλκόνι του «Μακεδονία Παλλάς», να δακρύζει το 1991 στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» μιλώντας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, να επισκέπτεται άμεσα τη σεισμόπληκτη πόλη το 1978 και να επιθεωρεί ο ίδιος τις δράσεις για την περίθαλψη των σεισμοπλήκτων και να δίνει εντολές για την αποκατάσταση των ζημιών. «Με τη Θεσσαλονίκη με συνδέει μια αγάπη κι ένα μόνιμο πάθος που είχα και έχω για την πολύπλευρη ανάπτυξή της και ιδιαίτερα στον οικονομικό και πολιτιστικό τομέα», δήλωνε ο ίδιος κατά την τελετή αγόρευσής του ως επίτιμου διδάκτορα της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ τον Οκτώβριο του 1991.
Το ενδιαφέρον του, όπως μαρτυρούν άνθρωποι που τον έζησαν αλλά και οι πράξεις του ήταν διαρκές και μεγάλο για την Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Ήδη από την εποχή που ήταν υπουργός Δημοσίων Έργων αλλά και ως πρωθυπουργός είχε διαγνώσει την ιδιαίτερη θέση της Θεσσαλονίκης στην περιοχή των Βαλκανίων, ως οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου, και προώθησε μια σειρά μεγάλων έργων υποδομής τα οποία ως και σήμερα αποτελούν σύμβολα της πόλης αλλά και διατηρούν την χρηστικότητά τους. Μεταξύ άλλων με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή συνδέονται υποδομές όπως ο Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, η κατασκευή της Νέας Παραλίας, η επέκταση ΔΕΘ και ΑΠΘ, οι Εργατικές Κατοικίες στο Φοίνικα και η διάνοιξη κεντρικών οδικών αξόνων όπως η Τσιμισκή, η Μοναστηρίου, η Λαγκαδά και η Βασιλίσσης Όλγας. Το ενδιαφέρον του για τον πολιτισμό το αποτύπωσε και στην προσωπική παρακολούθηση και χρηματοδότηση των αρχαιολογικών ανασκαφών σε Βεργίνα και Δίον. «Βρήκα μια τουρκόπολη με στραμμένο τον πισινό της θάλασσα και έφερα το πρόσωπό της στη θάλασσα. Την έκανα ευρωπαϊκή πόλη. Έπρεπε να στεγάσω δεκάδες χιλιάδες ανταρτόπληκτους που άφηναν την ύπαιθρο και συγκεντρώνονταν στη Θεσσαλονίκη. Έπρεπε να φτιάξω πολλά πράγματα σε σύντομο χρονικό διάστημα», είναι λόγια του που μεταφέρει ο δημοσιογράφος Φαίδων Γιαγκιόζης στο βιβλίο του “Η Θεσσαλονίκη του Καραμανλή”:
Το απόγευμα της 31ης Αυγούστου 1974 βγαίνει στο μπαλκόνι του «Μακεδονία Παλλάς» και απευθύνεται στις εκατοντάδαες χιλιάδες που από κάτω τον επεφυμούσαν: «Θεσσαλονικείς, ήρθα!», είναι τα πρώτα του λόγια. Κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν η επιλογή του να απευθύνει την πρώτη του δημόσια ανοικτή ομιλία μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στη Θεσσαλονίκη. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός της λαοθάλασσας που είχε συγκεντρωθεί σε μια τεράστια έκταση μπροστά στο ξενοδοχείο που ο Καραμανλής θα πει αργότερα στον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Όπως τα έζησα»: «Γιάννη, αυτή η υποδοχή, αυτή η συγκέντρωση της στη Θεσσαλονίκη υπήρξε κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Έκτοτε σκέφθηκα πολλές φορές γιατί δεν πέθανα εκείνο το βράδυ. Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος αμετανόητος να με δολοφονήσει. Θα έφευγα ευτυχισμένος, αφού ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου». Την ίδια μαρτυρία για τον Καραμανλή κάνει και ο Τάκης Λαμπρίας στο «Στη σκιά ενός μεγάλου»: «Θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος αν πέθαινα σε αυτό το μπαλκόνι. Γιατί τι άλλο μπορώ να περιμένω πιο ωραίο;».
Η χαρακτηριστικότερη όμως εικόνα του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι το δάκρυ του τον Απρίλιο του 1992 όταν από το αεροδρόμιο “Μακεδονία” έστελνε μήνυμα προς τα Σκόπια, λέγοντας: “υπάρχει μόνο μια Μακεδονία και αυτή είναι ελληνική”.
Ο Κώστας Καραμανλής, πρώην πρωθυπουργός και ανεψιός του, μιλώντας το 2001 σε διημερίδα του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Καραμανλής» με θέμα «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η Βόρεια Ελλάδα», θα πεί: «Μιλούσε πάντα με ενδιαφέρον για τη Θεσσαλονίκη, Ο συναισθηματικός δεσμός αλλά και η πεποίθηση του για τον ρόλο και την προοπτική αυτής της πόλης, οδήγησαν πολλές φορές τα βήματά του ως εδώ. Η βόρεια Ελλάδα ήταν πάντα στην καρδιά του. Το έργο του σ’ αυτήν την περιοχή υπήρξε πολυσήμαντο και πολύπλευρο».