Η απόδοση των μαθητών στις πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένας πολυπαραγοντικός συνδυασμός. Παίζει κεντρικό ρόλο ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων, που διαφέρει από χρόνο σε χρόνο, παίζουν ρόλο, μεταξύ άλλων, και απρόβλεπτοι παράγοντες όπως ο φετινός με τον κορωνοϊό που ανέστειλε τη συμβατική εκπαιδευτική διαδικασία και δημιούργησε αναστάτωση στους υποψηφίους. Δεν θα σταθώ επομένως στο ότι φέτος μπήκαν υποψήφιοι στη Φιλοσοφική με 8, στο Μαθητικό με 3 ή πέρασαν στο τμήμα Δασοπονίας στο Καρπενήσι με 0,6!
Ανοίγει ωστόσο για άλλη μια φορά η συζήτηση για κάτι από χρόνια διαπιστωμένο και αναμφίβολα στοιχείο προβληματισμό που αφορά τη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία εδώ και πολλά χρόνια ένας υποψήφιος μπορεί να εισαχθεί με βαθμούς που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Η βάση του δέκα καταργήθηκε. Σε μια νύκτα τα ΤΕΙ έγιναν ΑΕΙ. Στο τοπικό και κεντρικό πολιτικό προσωπικό παραμένει η «αναπτυξιακή» λογική «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ» ενώ οι εραστές της ισοπέδωσης θέλουν, ασχέτως επιδόσεως, τις «ανοικτές πύλες των πανεπιστημίων σε όλους». Το οποίο βεβαίως δεν έχει σχέση με το ότι όλοι οι μαθητές πρέπει να βρίσκουν μια θέση στη μεταλυκειακή δημόσια εκπαίδευση: σε τεχνικές σχολές, ΙΕΚ, ΤΕΙ, ΑΕΙ.
Αυτά είναι δομικά ζητήματα που οδηγούν στην κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί. Η επαναφορά της βάσης για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (ας μην είναι το 10 ας είναι όμως π.χ. το 8) πρέπει να γίνει αντιληπτό πως προστατεύει το επίπεδο των πανεπιστημιακών σπουδών, την ποιότητα της εκπαίδευσης.