Του Δημήτρη Κατσαντώνη
Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας ToThePoint
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα: συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου 2023 αλλά δεν επηρέασε άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις αφού η Νέα Δημοκρατία επιβεβαίωσε την κυριαρχία της τρεις μήνες μετά. Αυτό μάλλον οφείλεται :
– Στο συγκινησιακό σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία , το οποίο οδήγησε σε ένα ‘’μούδιασμα’’ και μία στάση αναμονής.
– Στη διασπορά ευθυνών προς όλο το πολιτικό σύστημα, το οποίο επεδίωξε η κυβερνητική πλευρά για προφανείς επικοινωνιακούς
λόγους (μια διασπορά όμως που πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται όλο το πολιτικό μας σύστημα) . Ας μη ξεχνάμε επίσης ότι δόθηκαν από τα πιο επίσημα χείλη διαβεβαιώσεις για πλήρη απόδοση ευθυνών και ριζική βελτίωση των συνθηκών στο σιδηρόδρομο. Αυτά επέτειναν το κλίμα αναμονής των πολιτών.
Η κοινωνία όμως, σταδιακά, παρατήρησε ότι οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν.
Κι όχι μόνο αυτό : Κυρίως μέσα από τη δράση του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων αναδείχθηκαν παραλείψεις, υπεκφυγές, ολιγωρίες και έλλειψη ενσυναίσθησης , που οδήγησαν σε μία έντονη και βαθιά δυσπιστία προς το δικαστικό και πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, προς δύο εκ των βασικότερων πυλώνων λειτουργίας μιας ευνομούμενης Πολιτείας.
Η βλάβη στην πολιτική μας ζωή κοντεύει να καταστεί ανήκεστος, μη ανατάξιμη. Οι ευθύνες της εκτελεστικής εξουσίας μεγάλες. Είναι λοιπόν βασικά ευθύνη της Κυβέρνησης να αρθεί η αποξένωση των πολιτών από τους θεσμούς και η αποστασιοποίηση τους από το πολιτικό σύστημα.
Επειδή βρισκόμαστε ακριβώς εκεί: Στο σημείο καμπής όπου κρίνεται όχι η εκλογική επίδοση του ενός ή του άλλου κόμματος αλλά εάν η
ίδια η υπάρχουσα δημοκρατική συνθήκη αρκεί για αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Παρόλα αυτά , ελάχιστοι μιλούν για τις αναγκαίες αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Και μέσα σε αυτούς σίγουρα δε συγκαταλέγεται η πελαγοδρομούσα κυβερνητική παράταξη.
Κι όμως πρέπει τώρα να ξεκινήσουμε. Κυρίως από τον περιορισμό του ακραίου Πρωθυπουργοκεντρισμού που ενδημεί στο πολιτικό μας σύστημα εδώ και 40 χρόνια τουλάχιστον. Από την εξάλειψη της σύμφυσης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας (να πάψει η πρώτη να διορίζει την ηγεσία της δεύτερης). Από τη ριζική αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Από τη δραστική μεταβολή του τρόπου εκλογής των βουλευτών. Από το θέμα της κρατικής χρηματοδότησης προς τα κόμματα. Και από πολλά άλλα , ων ουκ έστιν αριθμός…
Πάντως, όσο αργούμε, τόσο δυσκολότερα θα γίνονται τα πράγματα.