Του Χρήστου Τσαλικίδη
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι θέλει. Ειδικά στην πολιτική, η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων είναι καθημερινό φαινόμενο. Μου το θύμισε ο Αλέξης Τσίπρας όταν επισκέφθηκε συνταξιούχο δημοσιογράφο που έχασε το σπίτι της μετά από πλειστηριασμό. «Η πιο ισχυρή πόρτα ασφαλείας είναι η αλληλεγγύη» δήλωσε, θέλοντας να κερδίσει τη μάχη της…ατάκας, εκφράζοντας παράλληλα το «φόβο» του ότι «την ιστορία αυτή θα τη βλέπουμε πλέον διαρκώς εξαιτίας του πτωχευτικού νόμου της Κυβέρνησης Μητσοτάκη». Μάλιστα…
Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνητικό παρελθόν και άρα κρίνεται για αυτό. Όπως ξέχασε ότι η δική του κυβέρνηση νομοθέτησε την υπαγωγή των δανείων σε funds και πως ο ίδιος κατήργησε τον Ιανουάριο του 2019 τη διάταξη για της προστασία της πρώτης κατοικίας. Το παραδέχθηκε δημόσια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη εκείνη την περίοδο: «Δεν καταργείται ο νόμος Κατσέλη, αλλά η… προστασία της α’ κατοικίας» είχε πει. Και τα ηχητικά μένουν!
Γιατί τότε οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ήταν κοινωνικά δίκαιοι με όχημα τους στρατηγικούς κακοπληρωτές και σήμερα όχι; Ρητορικό το ερώτημα, καθώς μου θυμίζει την επιμονή του Αλέξη Τσίπρα να ζητά προ ημερών τη μείωση του ΦΠΑ σε τρόφιμα και καύσιμα ως μέτρο ανάσχεσης της ακρίβειας, την οποία ως Πρωθυπουργός αποκήρυττε επιμένοντας πως δεν θα προσέφερε τίποτα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. «Μειώσαμε τον ΦΠΑ, σιγά το πράγμα…» ισχυριζόταν από το πρωθυπουργικό έδρανο.
Για να μην παρεξηγηθώ, ασφαλώς το να χάνεις το σπίτι σου και την περιουσία σου γιατί δεν μπόρεσες να αποπληρώσεις μια οικονομική υποχρέωση που ανέλαβες είναι τραγικό. Προφανώς κάθε τέτοια περίπτωση πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και με ευαισθησία. Όμως, είναι άλλο πράγμα να παριστάνεις τον… Ρομπέν των κατατρεγμένων και των κοινωνικά αδύναμων και άλλο να ξεχνάς πως επί των ημερών σου πραγματοποιήθηκαν περίπου 30.000 πλειστηριασμοί. Και μάλιστα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, εκείνη την εποχή ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν επισκέφθηκε ούτε έναν από όσους και όσες έμειναν στο δρόμο. Αν μη τι άλλο, αυτήν τη συμπεριφορά τη λες και πολιτική εξαπάτηση…
Όπως τότε που το πρωί διαδήλωναν γιατί δήθεν η Κυβέρνηση καταργούσε το 8ωρο μέσω της διευθέτησης χρόνου εργασίας και το μεσημέρι ζήτησαν από τον αρμόδιο Υπουργό, Κωστή Χατζηδάκη, να κηρύξει υποχρεωτική μια κλαδική σύμβαση που περιείχε διευθέτηση εργασίας!
Αντί, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας να παραδεχθεί δημόσια και γενναία «με συγχωρείτε, λάθος», εξακολουθεί να βαδίζει στο μοναδικό μόνο δρόμο που γνωρίζει, τον αυταπατών.
Και μετά του φταίνε οι δημοσκοπήσεις…
Όπως γράφω και στον τίτλο η πολιτική υποκρισία (πρέπει να) έχει και όρια…