Είμαστε στο μεταίχμιο μιας νέας εποχής. Όπου η αλλαγή πέραν του Ατλαντικού ακολουθείται από εκλογές στους δύο βασικούς πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, την Γερμανία τον Σεπτέμβριο εφέτος και την Γαλλία τον Απρίλιο του χρόνου.
Ο Πρόεδρος Biden ήδη αγωνιών, να πείσει για την μακροημέρευση του, θα επισκιασθεί εντός 2ετίας από την Αντιπρόεδρο του, που θα σύρει την χώρα σε μία παρατεταμένη εσωστρεφή προεκλογική αντιπαράθεση με την ριζοσπαστική ρεπουμπλικανική Δεξιά. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα παραμείνει τυπικά γραφειοκρατική. Στα Ελληνοτουρκικά μάλιστα, παρά τους όποιους βερμπαλισμούς και τις δικές μας προσδοκίες, εν τη πράξει θα συνεχίσει κατά τα ειωθότα αυστηρώς ουδετέρα και ισορροπημένη. Ο εμπορικός πόλεμος με την Κίνα και ιδίως με την Ρωσία θα διευρύνει την απόσταση από την γηραιά Ήπειρο.
Η εξέλιξη αυτή θα ενεργοποιήσει το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως μιας Ευρώπης, που αλλάζει σελίδα. Η εποχή Merkel, του συμβιβαστικού κατευνασμού των πάντων, εγγύζει το οδυνηρό τέλος της. Ο δεύτερος κατά σειράν εκλεκτός της διάδοχος στην Προεδρία της CDU, Armin Laschet, ευτελίζεται στις δημοσκοπήσεις. Ο χριστιανοκοινωνιστής (CSU) Markus Söder θα εκλεγεί νέος Γερμανός Καγκελάριος με ιδεολογική άποψη, με πολιτική agenda πυγμής, τάξεως και κοινωνικής λαϊκότητος. Ο φιλόδοξος Αυστριακός Καγκελάριος Sebastian Kurz απέδειξε ήδη σε δύο αναμετρήσεις την αποτελεσματικότητα αυτού του ιδεολογικού προθέματος. Ο Πρόεδρος Macron μετά την θλιβερή εμπειρία των «Κίτρινων Γιλέκων» και την καταβαράθρωση της δημοφιλίας του ακολουθεί ήδη από την περασμένη χρονιά σαφή ντεγκωλική τροχιά. Ακόμη σκληρότερη θα είναι η προσπάθεια του διεμβολισμού του δεξιού φάσματος στην τελική ευθεία των εκλογών. Πλέον εκτός του δημοσκοπικού 28% του Εθνικού Μετώπου της Marie Le Pen αναδύεται και το 14% του Xavier Bertrand εκ των Republicaines. «Η κοινωνική δεξιά, την οποία εκπροσωπώ, θέλει τάξη και δικαιοσύνη» έλεγε στην ανακοίνωση της υποψηφιότητας του. Για να κερδίσει ο Macron, θα πρέπει, να τους υιοθετήσει.
Διαμορφώνεται έτσι ένα κοινό πολιτικό παράδειγμα με κυρίαρχο αξία την διατήρηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωή και αιχμή την κοινωνική Χριστιανοδημοκρατία. Παρά την αδράνεια της ιδεοληπτικής πολυπολιτισμικότητος των Σοσιαλιστών του Βορρά, του στρουθοκαμηλισμού των Σοσιαλιστών του Νότου και του τεχνοκρατικού ελιτισμού των φιλελευθέρων της Benelux η Ευρώπη θα κατορθώσει, έστω και μετ´ εμποδίων, την πολιτική χειραφέτηση, τον αυτοπροσδιορισμό της. Και θα απαιτεί σεβασμό.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα αποκτήσει πολιτική ορμή, οι άνευροι Michel και von der Layen θα υποχρεωθούν σε καθαρότητα λόγων και -κυρίως- πράξεων. Η πρόσφατη ταπείνωση τους στην Άγκυρα δείχνει την πεμπτουσία του προβλήματος της Ενώσεως.
Έρχεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να εξηγήσουμε στους γείτονες εξ ανατολών, ότι το Αιγαίο είναι αποκλειστικώς ελληνική επικράτεια, σύνορο της Ευρώπης και φυσικά η γαλάζια μας πατρίδα.