Aύριο είναι μια ιστορική ημέρα για τη Θεσσαλονίκη. Στις 12 το μεσημέρι εγκαινιάζεται η πρώτη γραμμή του Μετρό της πόλης, η κατασκευή του οποίου την ταλαιπώρησε για σχεδόν δύο δεκαετίες. Από μόνο του αυτό το γεγονός, των καθυστερήσεων στην ολοκλήρωση του έργου δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς. Δεν το επιτρέπουν αναμφίβολα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια των πολυετών συζητήσεων και διαβουλεύσεων, των αστοχιών στο σχεδιασμό και των μεγάλων καθυστερήσεων στην κατασκευή του υπόγειου σιδηρόδρομου.
Η ιστορία του Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν είναι μόνο τα χρόνια που χρειάστηκαν για να γίνει. Είναι σίγουρα και ο εμπαιγμός της κεντρικής διοίκησης και οι πολιτικές συγκρούσεις που εργαλειοποίησαν ένα έργο υποδομής αλλά και οι τοπικές αντιπαραθέσεις.
Μια από τις μεγαλύτερες, που και αυτή καθυστέρησε την ολοκλήρωσή του, είναι και για τη διαχείριση των αρχαιοτήτων και την κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου. Η ολοκλήρωση του σταθμού σε χρόνο-ρεκόρ μετά την οριστικοποίηση της κατασκευής με απόσπαση και επανατοποθέτηση και κυρίως ο μοναδικός επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος που δημιουργήθηκε και θα αποτελεί στολίδι για τη Θεσσαλονίκη, σημαίνει πολλά περισσότερα από μια επιτυχημένη ολοκλήρωση: αποτελεί ένα στοιχείο ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει επιτέλους να ξεπεράσει τις εσωτερικές διαφωνίες και τριβές της που αποτελούν πολλές φορές το ίδιο το εμπόδιο για την πρόοδό της.
Η πόλη έχει πλέον Μετρό και σε έναν χρόνο και την πρώτη επέκταση προς Καλαμαριά. Οι άνθρωποι και οι φορείς της πρέπει να δουν την μεγάλη εικόνα πλέον και ενωμένοι να προχωρήσουν για τις επεκτάσεις του έργου αφενός αλλά αφετέρου και για “επεκτάσεις” της ίδιας της προοπτικής της πόλης, πέρα και πάνω από θεμιτές διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις. Όπου δεν γίνεται ενωμένη να το διεκδικεί, όπου γίνεται ενωμένη να το υποστηρίζει. Υπάρχουν πολλά πεδία εφαρμογής, όπως επί παραδείγματι στο θέμα της ανάπλασης της ΔΕΘ ή του fly over, έργου που ευτυχώς προχωράει τάχιστα.