Θυμάμαι σαν χθες το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου απο το Καστελόριζο, στις 23 Απριλίου 2010 για την ένταξη της χώρας στα Μνημόνια όπως και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επομένη. “Παράδοση άνευ όρων Γιώργου στο ΔΝΤ”, έλεγε ο “Ελεύθερος Τύπος”, “Τρομοκρατημένοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι μετά την προσφυγή σε ΔΝΤ-ΕΕ”, έγραψε η “Βραδυνή”, ενώ η “Ελευθεροτυπία” επισήμαινε: “Πάμε στον Μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ και όπιους αντέξει”. Το ΔΝΤ κυριαρχούσε καθώς, όχι άδικα, τρομοκρατούσε και μόνο στο άκουσμά του για τους σκληρούς όρους και τα ασφυκτικά μέτρα με τα οποία συνόδευε τον δανεισμό.
Δώδεκα χρόνια μετά, αυτό το γκρίζο κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής οικονομίας, έλαβε και επίσημα τέλος. Η χώρα προχώρησε σε μια ακόμη πρόωρη αποπληρωμή δόσης (η τρίτη που προχώρησε μέσα σε δύο χρόνια αυτή η κυβέρνηση), κατέβαλε τα τελευταία 1.86 δισ. Ευρώ απο τα δανεικά που έλαβε απο το Ταμείο και πλέον δεν οφείλει προς αυτό και με τη σειρά του το ΔΝΤ δεν έχει πλέον ρόλο (και λόγο) στη χώρα μας ως δανειστής.
H εξέλιξη αυτή δεν αφορά μόνο την εξοικονόμηση για το δημόσιο ταμείο περίπου 230 εκ. Ευρώ απο τους τόκους που δεν θα καταβληθούν και τη βελτίωση της εικόνας του χρέους. Αφορά ουσιαστικά και τυπικά την εικόνα που δημιουργεί και τα μηνύματα που στέλνει για την ελληνική οικονομία, το αποτύπωμα που αφήνει στη διεθνή θέση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό φέρνει πιο κοντά την ολοκλήρωση του προγράμματος ενισχυμένης εποπτείας όπως και την επενδυτική βαθμίδα.
Προφανώς η χώρα θα παραμείνει σε καθεστώς παρακολούθησης και η ελληνική οικονομία πρέπει ακόμη να “πείθει”, να αποδεικνύει πως πορεύεται σταθερά σε δρόμο “δημοσιονομικής αρετής”.